Op sommige dagen leer je zoveel, heb je zo veel ideeën en gedachten, dat je een hele maand zou kunnen bloggen. Ken je dat?
Maar aangezien het hier op dit blog niet gaat om iedere dag publiceren maar om iedere dag bloggen, mag ik niet vooruit werken. En omdat de kans groot is dat ik al die dingen morgen weer vergeten ben, onthaal ik je op een dagje in Elja’s hoofd. Wie weet RAAK ik iets.
1 De podcast: het interview met topsporters
Ik luisterde naar deze podcast, in de trein. Ik zat best wel te genieten. Omdat de mensen die geinterviewd werden, een topsport echtpaar en hun coach, me deden denken aan een vriendin van me. Ook een topsporter die zich nu met name richt op het moederschap (net als de sporters in de podcast). En die ook daarin excelleert. Toen ik zo luisterde naar die twee topsportende ouders, begon ik een patroon te zien. Al kan ik het nog niet echt duiden. En is het bepaald niet hoe ik er zelf in zit, het ouderschap.
Ze hadden het over een boek, Way of the Peaceful Warrior. Klinkt interessant. En heftig. Misschien ga ik me er aan wagen. Als semi-serieuze sporter (zwemmen!).
2 Een lege maandagavond doet iets met je
Het was vandaag de eerste maandagavond dat Raymond Snijders en ik bewust geen #blogpraat hadden. Na ruim 6,5 jaar is het best even wennen. Van gekkigheid heb ik een paar enthousiaste blogpraters gemaild met ideeën en voorstellen. Een mens kan 6,5 jaar gewoontes niet zo maar opgeven he? (hier lees je waarom we van wekelijks naar maandelijks zijn gegaan).
3 Spelfouten wat moet je er mee
Ik heb laatst geroepen dat spelfouten niet erg zijn maar man oh man. Ik kan geen artikel van mezelf teruglezen of er zitten fouten in. Ook de hele populaire die veel gedeeld worden. En een giga-fout in de eerste alinea van mijn nieuwsbrief afgelopen vrijdag. Aiaiai. (je mag hem rustig lezen. Behalve die fout was hij best goed!)
Tegelijkertijd weiger ik om te stoppen met mijn huidige aanpak van schrijven, teruglezen, verbeteren, teruglezen, publiceren. Ook al haal ik zelf de fouten er niet uit, ik wil niet stoppen. Ik wil gewoon doorgaan. Tenzij ik ooit genoeg geld heb voor een assistent die naast me aan tafel zit om 22:00 en tegenleest. Mooi streven.
In het college dat ik vandaag gaf, sloot ik af met een aantal ‘goede redenen om niet te bloggen’, waarover zometeen meer. Een er van was dat mensen niet bloggen omdat ze niet kunnen schrijven. En ik heb mijn toehoorders op het hart gedrukt dat ze zich niet moeten laten tegenhouden. Niet alleen omdat je ook kunt bloggen met video, beeld en audio. Maar ook omdat, al staan spelfouten en grammaticale fouten ontzettend stom, jij dat nog niet bent: stom. En het zonde is om je er door te laten tegenhouden.
4 Goede redenen om niet te bloggen
Ik sloot mijn gastcollege vandaag af met ‘goede redenen om niet te bloggen’. Ik weet uit ervaring dat veel mensen het op zich wel leuk lijkt, bloggen. Maar de stem in hun hoofd roept bovenstaande onzin tegen ze. Het is de kabouter van Cor, de man die me uitgenodigd had voor het gastcollege.
Achteraf besloten Cor en ik dat het mooiste moment van het gastcollege kwam toen ik de eerste bullet had uitgesproken.
“Wie zit er nou te wachten op mijn mening?”.
De punt was nog niet uitgegalmd of twee vrouwen op de eerste rij begonnen tegen me te praten.
“Maar er zijn veel te veel meningen!” riep de een. En de ander vroeg: “Zeg je nou dat we allemaal maar moeten bloggen en delen? Dat je eigenlijk niet bestaat als je niet blogt?!”. Het was gaaf. Ik weet niet of ze zelf door hadden, hoe gaaf. Want hun reacties waren zo direct. Ik wist dat ik iets geraakt had. En daar gaat het om, als docent. Daar is het je om te doen. Dat je de mensen in de collegezaal echt raakt.
(is dat ego, dat je als docent zo graag je toehoorders wilt raken? of een oprecht verlangen om te helpen?)
Ik ging zelf nauwelijks naar college, tijdens mijn studie Rechten. Ik had geen zin om een half uur te fietsen om met een paar honderd mensen tegelijk in een gigantische collegezaal ergens aan de rand van Groningen te zitten om een verhaal te horen van een docent die me toch niet raakte. Laat maar, dacht ik altijd. Ik lees het boek wel.
Maar studenten Kunst & Economie van de HKU zijn natuurlijk geen gewone studenten. Da’s het gave. Dus ik ga ook geen ‘cursus bloggen’ geven. Ik wil meer.
Ik wil raken.
5 Instagram zoals Instagram bedoeld is
In mijn verhaal voor studenten van de HKU laat ik altijd (nou goed – voor de tweede keer nu) zien dat ‘bloggen’ niet hoeft te betekenen dat je iets saais doet. Zoals ik hier. Met tekst.
Ik kom bijvoorbeeld altijd met voorbeelden van journalisten die Instagram gebruiken om een verhaal te vertellen (beeld + tekst). En stel voor dat zij eens kijken naar de mogelijkheden van Instagram als blogplatform voor hun projectgroep.
Ja maar! zei iemand vandaag, het lijkt me niet dat Instagram daar geschikt voor is. Waarom niet? vroeg ik. Nou, zei hij, daar is Instagram volgens mij niet voor bedoeld.
HA! zei ik. WIE BEPAALT DAT?
Wie bepaalde dat Twitter van delen “What are you doing” veranderde in een news feed? Dat Facebook veranderde in een tag-feest? Jij en ik toch zeker?! Dus wie bepaalt wat Instagram ‘hoort te zijn’?
Juist.
Jij en ik.
De technische restricties zijn juist het leuke. Jij bent het medium. Jij bepaalt.
Tot zo ver
Het is een heel vaag verhaal geworden. Maar ha. Toch maar mooi uit Elja’s hoofd en in het jouwe. BOEM. Raak?!
- Is bloggen werk? - 10 maart 2023
- Afronden is een gek proces - 31 januari 2023
- Blog het proces - 20 januari 2023
Of de studenten van de HKU zo bijzonder zijn durf ik te betwijfelen, jij hebt gewoon pech gehad met jouw docenten denk ik ( of ze misschien geen kans gegeven). Maar ik – als UD – probeer altijd mijn studenten te raken. En dat lukt meestal, bij een paar, 280 man kun je niet allemaal raken tegelijk, zo werkt dat niet volgens mij.
Het lag vast aan mij. Als student draaide de wereld om mij, heel gek is dat! :)) Maar de opzet van honderden studenten tegelijk is natuurlijk lastig voor beide partijen. Ik denk wel dat er opleidingen zijn waar mensen bewuster voor kiezen dan voor Rechten en misschien zijn ze dan ook wat gemotiveerder.
Ja, dat is ook zeker zo. En het onderwijs nu (waar dan ook) is ook heel anders dan het onderwijs dat wij 20 jaar terug kregen. Meestal beter gelukkig 🙂
Ik ben benieuwd hoe het nu gaat bij Rechten! Ik vond het nog wel leuk om met honderden in de Martinikerk te zitten in de winter met sjaals en jassen. Maar die hal op Zernike, mwah.