Ik volg een MOOC (een massive online open course, een gratis online cursus georganiseerd door een universiteit) over problem based learning. Probleemgestuurd leren.
Het is niet zo makkelijk als ik dacht.
Noch het onderwerp, noch het leren op die manier. Moeilijker dan verwacht maar ook leerzamer.
Probleemgestuurd onderwijs is een actieve vorm van onderwijs waarbij de studenten in groepjes ‘problemen’ oplossen. De problemen – die de basis zijn van het onderwijs – zijn volgens een bepaalde structuur en volgens bepaalde beginselen opgesteld. Ze zijn als het goed is niet superduidelijk, met als doel de studenten te laten discussiëren, onderzoeken en formuleren.
Het idee is dat ze niet alleen (heel actief) kennis opdoen en zelf de controle hebben over wat ze leren, maar ook vaardigheden leren.
De online cursus die ik volg is voor zover mogelijk ook ingericht volgens de beginselen van probleemgestuurd leren. We werken binnen een online omgeving met zelfgevormde teams aan ‘problemen’ die opzettelijk een beetje vaag zijn.
Dat hoort ook zo! Maar dat is best moeilijk.
Want we kennen elkaar niet.
Vooral als je elkaar nooit face to face spreekt en nooit zelfs maar tegelijk online bent, is het niet zo makkelijk om te bepalen hoe je je probleem gaat aanpakken en wat je nu eigenlijk wil gaan opleveren.
Iedere opdracht gaan we discussieren in de groepschat en dan aan de slag in een document. Maar naarmate de tijd vordert snap ik het soms niet meer helemaal.
Ik merk dat ik af en toe een beetje lost ben.
Niet alleen in de stof, maar ook in de organisatie.
Er is een schema waar we rollen op ons kunnen nemen, maar ik snap vanaf het begin al niet wat die rollen precies inhouden. Maar er bekruipt me regelmatig het gevoel dat ik de enige ben die het niet helemaal begrijpt. En dat ik de enige ben die deze academische, theoretische manier van leren niet meer gewend is.
Maar het moeilijkste vind ik het gebrek aan interactie en feedback. Ik ben superblij als als iemand reageert op mijn ‘comment’ in een van onze Google Docs. Maar als dat niet gebeurt, heb ik ook geen idee.
Geen idee of wat ik roep ook past, of het anderen helpt om ideeën te vormen, of het aansluit, of het op niveau is, wat de volgende stap is.
Ik word echt onzeker van het gebrek aan feedback en contact.
Als ik in mijn eentje leer, online, bepaal ik mijn eigen tempo, mijn eigen aanpak, mijn eigen manier van denken en mijn eigen conclusies. Nu ben ik afhankelijk van het team. Het maakt me afwachtend.
Hoewel ik twijfel over de kwaliteit van wat we inleveren en over het proces en de commitment en mijn eigen rol, laat ik het maar een beetje. Ik ben de enige die af en toe in de groepschat roept dat ik het lastig vind om te begrijpen wat de bedoeling is.
Het gebrek aan contact en feedback en mijn onzekerheid daarover beïnvloedt mijn motivatie (negatief). Ik betrap mezelf op de gedachte dat het misschien niets voor mij is.
Interessant om gade te slaan, als ik even buiten mezelf ga staan. Zowel mijn eigen ‘sociale’ behoefte als mijn afwachtende en gelaten gedrag.
Mijn conclusie is dat het voor mijn eigen online lesprogramma’s anders moet.
Het lesprogramma over corporate bloggen dat ik net met Pelpina heb afgerond, bestaat uit 10 video’s met 9 opdrachten. De opdrachten worden in de video besproken en toegelicht. Als ze allemaal gedaan zijn, heeft de blogger, de deelnemer, een outline voor zijn of haar eigen blog in handen.
Mijn opdrachtgeefster kan vervolgens met iedere blogger aan de hand van die outline verder kijken wat ze samen willen doen. Meedenken, bespreken, ondersteunen, dat soort dingen.
Zo krijg je precies die IRL feedback die ik nu zo mis. Een stukje van jezelf en een stukje met zijn allen.
Ik blijf natuurlijk doorgaan met mijn MOOC.
Dat ‘probleemgestuurd leren’ heeft echt een snaar geraakt bij mij.
- Ongeluk - 8 juni 2023
- Yogamatje - 20 mei 2023
- Aiiiiiiiiiii - 11 mei 2023
Probleemgestuurd zie ik zelf los van werken in teams. Het kan beide maar hoeft nmm niet. Zelf ben ik ooit opgegroeid met klassikaal onderwerwijs, waar zelden werken in teams of duo’s op projectbasis werd toegepast. Ik kan niet zeggen dat dat laatste me erg geholpen heeft.
Zelf ben ik veel meer een autodidact en ga pas leren als ik een duidelijk probleem voor ogen heb. Dat kan ik dus volledig autonoom en heb ik vaak gedaan. Nadeel is om daar een diploma of certificaat voor te halen. Dan moet ik me alsnog bij een of andere erkende cursus aanmelden en daar uit m’n neus gaan eten. Ik vind het erg frustrerend om iets te volgen waar ik zelf alle ins- en outs al van weet.
In groepjes werken heeft zeker voordelen, binnen projectteams hoort dat bij het normale leven. Morgenavond heb ik weer zo’n groepmatige brainstormavond bij de gemeente. Eerst snel aan elkaar wennen en dan goed luisteren naar anderen, zelf de juiste dingen inbrengen en niet teveel of tekort aan het woord en al helemaal geen wedstrijdje overtuigen spelen.
Misschien gebruik ik de verkeerde terminologie? Het idee is denk ik dat problem based learning juist inspeelt op die behoefte om een concreet probleem op te lossen, iets herkenbaars, iets dat actueel en relevant is. Maar samenwerken in groepen is helemaal niet zo makkelijk. Je zou kunnen stellen dat iedereen het moet kunnen, projectmatige werken (met teams) maar het is de vraag of het iedereen ligt. Ik vind het in ieder geval niet makkelijk, leren in een groep.