Gisteren was het weer zo ver. Ik dacht, ik reageer eens op een vraag in een m.n. Amerikaanse online community.
Het was op Google+ in een groep waar ik lid van ben omdat een vriendin zei dat ze daar zo veel waarde uit haalt. De vriendin is Amerikaans en de truth is: zij en ik komen uit een totaal andere cultuur.
Ik had eigenlijk al heel lang zoiets van “Wat is hier nou zo waardevol aan???”. Het idee van ‘waarde’ in online communities is voor Amerikanen heel anders dan voor mij, wist ik al. Maar goed. Ik wilde het blijven proberen. Dus toen ik gisteren een vraag voorbij zag komen heb ik antwoord gegeven. Toen kreeg ik een plusje (yay!) en toen heb ik mijn antwoord nog wat verder toegelicht.
Aan de reacties daarop te merken had ik iets verkeerd gezegd.
Het vervelende met die dingen is dat ik nooit precies weet wat er nou verkeerd ging. Ik heb het al heel vaak meegemaakt, namelijk. In een besloten Facebookgroep voor vrouwelijke ondernemers. In een Amerikaanse twitterchat. Op mijn eigen Engelstalige blog (inmiddels opgeheven). Op andermans blogs. Bij een Engels artikel dat ik laatst schreef voor een Amerikaanse website. Toen ik nog in het Engels twitterde vanaf mijn @eljadaae account. En nu weer in een Google+ community.
Soms vragen mensen mij of ik vind dat ze in het Engels moeten gaan bloggen, om een bredere markt aan te spreken. En altijd zeg ik dat het lastig ligt. Dat je wel heel goed Engels moet spreken wil je serieus genomen worden.
Maar dat is niet het enige, realiseer ik me nu. Ik spreek best goed Engels, volgens mij (het kan altijd beter!). Maar keer op keer loop ik tegen iets heel anders aan. Cultuurverschillen. En die zijn er ook online.
Het heeft iets te maken met je zelf promoten, althans wat wij Nederlanders zien als je zelf promoten. Het heeft iets te maken met ‘netwerken’, althans, wat de Amerikanen zien als ‘netwerken’.
Ik denk dat het ook iets te maken heeft met de reden dat veel Amerikanen zakelijk aanwezig zijn op sociale netwerken, en de reden dat wij Nederlanders dat zijn. Voor hen is het business. Voor ons moet het wel leuk blijven.
Op Amerikaanse netwerkbijeenkomsten (conferenties, social media club, etc.) is het heel normaal om je voor te stellen aan iemand, naar zijn naamkaartje te kijken, in 1 minuut te achterhalen wat iemand doet, te besluiten dat je daar niets aan hebt en gewoon weer weg te lopen.
Daar zal ik nooit aan wennen.
Als je in een ‘zakelijke’ online community iets zegt, gaat men er (denk ik) van uit dat je daar mee een statement maakt over hoe kundig je bent. Je zegt niet zo maar iets. Je helpt ook niet zo maar iemand. Je doet de dingen niet voor niets. En de aanname is, vermoed ik, dat je de dingen ook vooral zegt om gezien te worden. Ze moeten dus goed zijn, kloppen, en een beetje overdreven zijn (voor onze maatstaven) of juist understated.
Maar ik doe de dingen wel voor niets. 🙂 En ik zeg nog steeds, ondanks al die jaren in het buitenland, precies wat ik bedoel en wat ik vind.
Het punt is, ook online kun je je in een andere cultuur begeven. En ook online kun je daarmee behoorlijk onderuit gaan.
- Ik schrijf nog steeds - 1 december 2023
- Verliefd op je AI - 24 oktober 2023
- Blog je nog? - 2 oktober 2023
Grappig. Ik heb een totaal andere ervaring. Hoewel ik het cultuurverschil heel duidelijk merk als ik IRL in de VS ben, met dezelfde mensen (op een ander vlak overigens dan wat je hier beschrijft), heb ik het online totaal niet. Maar dat kan ook komen omdat ik in een zeer gespecialiseerd vakgebied zit.
Dat speelt mi zeker mee. Mijn vakgebied is klein en hoewel we officieel allemaal concurrenten van elkaar zijn, voelt dat bv absoluut niet zo. Hoe groter de groep en hoe “algemener” het vakgebied, hoe meer je het merkt?
Ik denk wel dat jouw vakgebied een heel ander gevoel geeft, zo onder elkaar. Jullie zijn (denk ik) allemaal enorm gepassioneerd bezig met je vak, hebben een hele niche waarin je elkaar vindt. In het vakgebied ‘social media’ of ‘community management’ heb je dat denk ik veel minder, dat gevoel van samen met passie bezig zijn? En heel veel mensen zijn binnen dat vakgebied bezig met zichzelf te profileren. Hoewel dat, in de vs, misschien wel voor ieder vakgebied geldt? Ik weet het niet. Misschien ligt het gewoon helemaal aan mij en hoe ik me opstel en wat ik verwacht en hoe ik de reacties lees?
ik denk dat het inderdaad grotendeels aan het vakgebied ligt en niet zo zeer aan jouw. En inderdaad, vrijwel al mijn collega’s zijn net zo gek met hun werk als dat ik dat ben 😉
Inspirerend Elja.
Ik moet ineens denken aan mijn stokpaardje: dat ik weet dat ik voor een echt kleine groep van enige waarde ben, niet grote waarde, maar waardevol genoeg. Dat weet ik zeker. Die kleine groep veel aandacht te geven is mijnsinziens meer fullfilling dan proberen een grote groep te bereiken die je weinig aandacht kunt geven en die daarmee ook weinig aandacht voor jou heeft.
Aandacht als nieuwe currency inderdaad. Kwaliteit boven kwantiteit. Nederlandtalig een kleinere groep bereiken met veel waarde en aandacht boven Engelstalig verdwalen in de massa die jou na een minuut of veel korter verlaat.
Eerlijkheid, echtheid, kwaliteit en aandacht. Is zo moeilijk niet.
Thanks Elja!
Komt een beetje over als “sociaal geaccepteerde antwoorden” geven of “politiek correct” blijven. Maar wat schiet je daar nu mee op? Aldus de Hollandse nuchterheid van mij.
Komt me heel bekend voor. (van diverse nationaliteiten/ groepen, overigens.) ‘What’s in it for you’? En als het geen onmiddellijke (of duidelijke) pay-off heeft.. Moet je wel een vreemde vogel zijn of heb je een spannend ‘masterplan’ >> http://www.youtube.com/watch?v=e_mPrhwpZ-8 😉
Goed om me te realiseren dat het niet alleen maar ‘een andere taal’ is als je in het engels blogt bijvoorbeeld, maar ook een ander normen en waardenstelsel. Wat ik ergens al wel wist, maar je maakt het nu heel duidelijk door je voorbeeld, Elja. Dank je.
Ik wil ook niemand tegenhouden, hoor. Ik ben gewoon vaak zo teleurgesteld over die interacties. Misschien (vast) ligt het aan mij. Aan hoe ik doe. Maar in mijn vriendschappen met Amerikanen heb ik het niet, sommige daarvan komen zelfs uit zakelijke contacten voort. Alleen merk ik dat het online communiceren, vooral in social media, echt heel anders gaat. Dus ik vind dat jij en anderen het moeten doen, en we moeten het allemaal blijven proberen. Misschien zou ik het gewoon eens op de man af moeten vragen aan vriendin J.
Dat ga ik doen. En dan zal ik rapporteren over haar antwoord (als ze het me eerlijk durft te zeggen…niet-Nederlanders zijn vaak niet zo ‘candid’ in mijn ervaring….).
Online Babylonische cultuurverwarring…
Ja, dat is het wel. Gek, he?
Eigenlijk niet. We blijven natuurlijk allemaal unieke mensen die opgegroeid zijn met hun eigen normen en waarden stelsel. En dan komen we elkaar allemaal tegen in de grote online speeltuin waar niet echt universele regels gelden (of misschien zijn ze er wel, echter als ongeschreven regels, niet voor iedereen meteen zichtbaar), maar iedereen zijn eigen verwachtingen en aannames meeneemt.