One for all and all for one. Of: niemand is een eiland.

Zoooo lieve bloglezers het is me wat. Het is.me.wat. Het zijn rare tijden. En wie had ooit gedacht dat wij dat zouden meemaken?

Ik wel, eerlijk gezegd. Een beetje.

Doemdenken voor gevorderden

Dat wil zeggen, ik vraag me al heel lang af wat er MIS zou kunnen gaan. Wanneer de natuur nou eens in zou grijpen in die plaag die mensheid heet.

Dat lijkt natuurlijk heel doemdenkerig gedacht van mij. Of heel, eh, wat is het woord? Fatalistisch? Maar het was altijd meer een exercitie in mijn hoofd: wat kan er mis gaan? Wat als … wat doen we dan? Wat doe IK dan? Wat ZOU ik doen?

Kennelijk zijn er heel veel mensen die nooit zo denken. Die vol vertrouwen voortstomen zonder rekening te houden met tegenslag. En dat heb ik ook niet écht gedaan, hoor. Anders zou ik nu wel een atoomkelder hebben, een moestuin die groter is dan mijn huidige achtertuintje en niet te vergeten een goed gevulde spaarrekening. Maar helaas. Verder dan een theoretische oefening is het bij mij ook niet gekomen.

Hamsteren lukt al niet meer

Ik was nog wel zo verstandig om vorige week mijn (laatste! al wist ik dat niet) wekelijkse bestelling bij de Albert Heijn een beetje uit te breiden. Het was nog net geen hamsteren, dat extra pakje pasta en die twee extra potten nutella. Want eerlijk is eerlijk: in mijn gezin doe je daar hooguit een week extra mee.

Maar als ik langer had nagedacht (helaas…) had ik alvast mijn bezorgmomenten bij de AH vastgelegd voor de komende drie weken. Want in een gezin met drie jongens is het heel fijn als de AH iedere maandag langs komt rijden met 4 kratten eten en vooral zuivel. Maar zo ver was ik niet. En nu lukt het niet meer. Is ook wel leuk want dan kom je weer eens onder de mensen in de winkel! 🙂

En dan mijn werk, he.

Tsja.

Volg Robin

Ik zie overal blije berichten van ondernemers die zoveel online colleges mogen geven en zoveel grote online projecten hebben lopen. Maar ik zie vooral honderden zelfstandigen als een razende proberen om nog geld te verdienen, desnoods maar online.

Mijn werk bestaat vooral uit face to face trainingen en lezingen. Dus die worden natuurlijk allemaal afgezegd. En hoewel ik heel veel ervaring heb met zowel live trainingen (100+ webinars!) als online on demand trainingen (twee e-learning modules gemaakt en ook verkocht) ben ik aan het treuzelen met mijn online diensten. Behalve dan mijn dagelijkse Facebook Live in de Facebookgroep en vandaag via mijn Facebookpagina. Maar dat is meer om mezelf en de mensen die mij volgen een beetje ritme te bieden en een excuus om met elkaar te praten.

Ik weet het allemaal niet. Ik voel stress. En ik weet niet precies waarover.

Iedereen een eiland?

Ik kreeg vandaag een mail van de superleuke, andersdenkende en cultureel en maatschappelijk geengageerde Robin. Je kunt je hier inschrijven om ook zo’n mail te ontvangen, iedere week. Aanrader.

Ik ken haar van Instagram. Alleen kan ik je helaas niet naar haar leuke Instagramaccount verwijzen want, ehm, die ben ik kwijt. Haar accountnaam is niet hetzelfde als haar naam. Ik ken haar als ‘@robiniseenmeisjesnaam’ en inmiddels als ‘@robinisoffline’ want ze verandert haar naam telkens. Alleen kan ik haar onder die namen niet meer vinden. Dus het is even afwachten tot ze mijn feed weer inkomt :).

Anyhow. Haar nieuwsbrief van vandaag was getiteld: ‘Iedereen is een eiland’. En de eerste zin was als volgt:

Als we allemaal een platform starten, blijft iedereen een eiland.

Robin

En de tekst luidde, gedeeltelijk, als volgt:

“Ik heb een site opgericht!”
“Doe jij wel wat je kunt?”
“Ik ben een platform gestart!”
“Meld je aan!”

“Deel asjeblieft dit bericht!”
“We doen dit voor elkaar!”

Etc. etc. (het ging nog even door). Maar het verwoordde zo mooi hoe ik me voel als ik al die online activiteit om me heen zie. Ik zie paniek. En ik zie overal oproepen om vooral online producten te maken, en online diensten, en dat het nu om de kleine ondernemer gaat.

Mijn Instagramfeed zit vol met betaalde en onbetaalde berichten die me wijzen op de mogelijkheid om online cursussen te doen en online abonnementen af te sluiten en online …

Paniek. Peeuw!

Ik word heen en weer geslingerd tussen het gevoel dat ik *NU* mijn online aanbod moet lanceren en afschuw over de manier waarop we massaal bezig zijn om vooral toch onze inkomsten veilig te stellen. Tussen dankbaarheid voor de mogelijkheden die het internet ons biedt en stress over de vraag of ik straks niet te laat ben met een aanbod.

Als kleine ondernemer die het moet hebben van offline contact is dit een lastige tijd. De meesten van ons hebben geen grote spaarrekeningen achter de hand .En hoe lang dit allemaal duurt, hoe erger het wordt. Hoe meer we in de problemen komen.

Maar … maar … (het voelt raar om ‘maar’ te zeggen)

Maar dingen die je doet vanuit paniek, gaan die werken?

Dingen die je bedenkt en snel de wereld in slingert, voegen die echt iets toe voor de rest van de wereld, inclusief je klanten?

Ik heb het antwoord niet. Ik ben een beetje aan het schuilen voor de boze buitenwereld. Ik hoop dat ik in de tweede helft van dit jaar gewoon weer geld kan verdienen.

Is dit moment, nu iedereen het moeilijk heeft, het moment om als eerste aan jezelf te denken?

Ik investeer …

In de tussentijd investeer ik in goede content (blogposts die ik al heel lang wilde schrijven maar die veel tijd kosten).

Ik investeer in ervaring – iedere dag een Facebook live leert me massa’s en massa’s over Facebook en Instagram live. Kennis die vast weer van pas komt.

Ik investeer in zichtbaarheid, door met goede content te blijven komen op social media.

Ik investeer in mijn community van volgers, vrienden en klanten door veel online te zijn en terug te kletsen.

Ik investeer in mijn kennis door online opnames te kijken van het congres waar ik laatst was, en me in te schijven voor gratis online webinars en cursussen en e-congressen.

Ik ga eindelijk de vertaling van mijn boek afmaken.

Ik heb mijn eerste online workshop/coachingssessie Instagram gegeven, gewoon, spontaan, aan twee mensen die met vragen zaten. Dat smaakt wel echt naar meer. Dus ik ben ondertussen aan het bedenken of ik daar meer mensen mee kan helpen en hoe dan.

Ik gebruik mijn tijd om me te oriënteren op het gebied van software waarmee ik online kan trainen maar ook kan streamen op o.a. Facebook.

En ik probeer me te richten op duurzame oplossingen.

Ieder zijn of haar ding. Ieder zijn of haar aanpak. Geld is een prioriteit en dat is logisch.

Maar Robin heeft gelijk: we zijn samen sterker dan alleen. De kunst is om samen te bouwen, samen te geven en de verbinding te zoeken.

Liefs,

Elja

UPDATE Frank blogde n.a.v. mijn oproep eerder deze week. Hij schrijft weer heerlijk over zijn eigen ervaringen. En toen ik door hem weer mijn eigen blog herlas zag ik zoveel fouten! Ik heb ze net een klein beetje hersteld. Ik moet mijn blogs toch wat beter nalezen he!! Dan ga ik nu LEGO-en mensen. Doeg!