Ik had hier een stuk getikt over mijn frustratie met de prestatiedrang en het perfectionisme dat ik zie met betrekking tot kinderen, in Nederland. Ik heb het meeste weer weggehaald.* Want ik hoorde in mijn hoofd mijn echtgenoot zeggen dat het niet handig was om het online te zetten. En hij heeft meestal gelijk.
Maar toch, het houdt me bezig: prestatiedrang. Al ben ik zelf net zo erg.
Ik ken het natuurlijk wel, die drang om het uiterste uit onze kinderen te halen.
Om ze het beste te willen geven door ze het beste te laten doen.
Uit de VS, waar de kinderen van vrienden al konden lezen en schrijven (bijles voor je 5-jarige! why not) voordat ze naar de basisschool gingen.
Uit het geloof in de 10.000 hour rule, of die nou klopt of niet (ik vond hem zelf op zich logisch klinken, maar twijfel nu).
Uit mijn tijd op de Engelstalige internationale school in Turkije, waar mijn zoontje 7-8 niet alleen veel huiswerk had maar van ons ook nog aan de slag moest met zijn moedertaal. Toegegeven, we waren niet echt gedisciplineerd maar we probeerden dat dubbele huiswerk te stimuleren. Je wil niet dat ze achterlopen, he.
Maar dat het ook in Nederland zo groot is, verbaast me.
Dat tegenwoordig ook lagere hockeyteams twee keer per week hockeytrainen, omdat dat het niveau omhoog brengt.
Dat ouders continu bezig zijn met dingen op school omdat we het beste voor ze willen.
Dat kinderen bijles krijgen om de CITO goed te doen.
Dat je (daarom?) steeds meer verhalen hoort uit je omgeving van kinderen die keihard moeten werken om het Atheneum of het Gymnasium vol te houden.
Dat er ouders zijn die dreigen met rechtszaken als hun kinderen een in hun ogen te laag schooladvies krijgen.
Dat er clubs zijn die klagen bij de hockeybond omdat de tegenstander – bij teams van 10-jarigen die in een lage klasse spelen – te goede invallers heeft en de wedstrijd dus overnieuw moet worden gespeeld.
Dat kinderen – zoals ik dat ook uit de VS kende – bijna iedere middag van de week een activiteit hebben, na school.
Het gekke is, ik heb tegelijkertijd een hekel aan de maaiveldmentaliteit.
Dat typisch Nederlandse ‘doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg’.
Dat kinderen die extreem goed presteren, geen voorrang krijgen als ze een populaire studie willen doen. Dat succesvolle ondernemers met argusogen worden aangekeken.
Dat mensen die van zichzelf terecht vinden dat ze ergens goed in zijn, als arrogant gezien worden. Dat topsporters die teleurgesteld reageren als ze naast het goud grijpen, afgebrand worden om hun reactie. En dat mensen die een bedrijf starten en grote plannen hebben, afgeremd worden in plaats van dat we ze het succes gunnen.
Ik vind dat er niets mis is met succes, met hard werken, met ambitie.
Maar toch voel ik me onprettig bij deze on-Hollandse prestatiedrang.
Onze drang om onze kinderen alles te geven, alles te bieden, alles te laten zijn.
Ik denk zelf dat het angst is.
Angst voor de toekomst.
We gedragen ons als die moeder in The Terminator, die weet wat komen gaat en haar zoontje dus van jongsafaan traint om later te kunnen overleven in de vreselijke wereld die zal komen.
Ik ook hoor.
Alles moet perfect. Alles moet optimaal. We moeten onze kinderen pushen, zodat ze meer kans hebben om te overleven.
Het lijkt wel alsof we verwachten dat in onze toekomstige samenleving het recht van de sterkste, de mooiste, de slimste gaat gelden.
Deprimerend wel.
Ik wil dat mijn kinderen leren doorzetten. Dat ze leren om hun best te doen. Dat prestatiedrang niet iets is om je voor te schamen.
Maar ook dat ze lol hebben.
Dat ze vrijheid ervaren, zoals ik die in mijn jeugd had. Vertrouwen in hun talenten en hun mens-zijn.
Dat ze zich af en toe kunnen vervelen.
Ze kunnen vast nog wel presteren, in de toekomst, op welk niveau dan ook. Ook zonder die 10.000 uur programmeren, hockey of voetbal.
*Dit schreef ik een tijd geleden. En nu zit ik al weer twee dagen te puzzelen op dit stuk. Maar ik ga gewoon op PUBLISH klikken zo!
- Yogamatje - 20 mei 2023
- Aiiiiiiiiiii - 11 mei 2023
- Anoniem bloggen bestaat straks niet meer echt - 3 april 2023
Ik had ‘gevraagd’ om deze post. Ik heb zelf ook dat dubbele gevoel. Doe maar normaal maaiveld gedoe, daar hou ik helemaal niet van. Te Nederlands. Maar dat alles uit je kind willen halen, nou daar ben ik verdeeld over. Naast dat het denk ik wel wat sociaal economische bepaald is, in de zeer gemixte wijk waar ik woon is dit lang niet bij alle gezinnen zo, denk ik dat het grootste ‘probleem’ is dat er gedacht wordt dat er een succesformule is om alles uit je kind te halen en dat is volgens mij het zwakke punt. Want wat is ‘alles’? En waar een kind juist heel gestimuleerd kan worden met bijles, veel activiteiten etc is een ander kind juist erg gebaat bij rust, verveling en ruimte. Mijn zoontje wijkt af van wat normale 8 jarigen doen en willen en dan bots je soms met verwachtingen en wat de ‘rest’ denk dat goed is. Mijn dochter aan de andere kant kan het niet druk genoeg hebben en wil graag gepushed worden, dat merk je aan alles. We praten er op de 13e over verder…
Ja – ik zit er denk ik hetzelfde in als jij. Een stom eerstewerelddilemma. De 13e!
Zeker Michael Moore niet gezien, die voor de US-verkiezingen o.m. naging in welk land het beste schoolsysteem is. Daarbij kwam hij uit op Finland, dat in 10 jaar van middelmatig naar boven in de lijst is opgeschoven. (Pisa bevestigt dit.) Hun methode is; geen huiswerk en weinig lesuren. Reden dan leren ze beter, dan nemen ze meer op. Laat lekker zo veel mogelijk spelen. Zelf vind ik het een topidee en je bent in 1x van het leerkrachtentekort af. Zelf begon ik ook pas goed uit de verf te komen toen ik veel minder aan huiswerk deed en meer tijdens de les oplette.
Ziet fragment
Ik wil het geloven maar het is lastig om niet mee te gaan in de chaos en de druk …
On-Hollands, oer-Hollands, wat is het verschil? 🙂
Maar is het ook niet een stukje bescherming? Ik heb zelf geen kinderen, kan dus niet uit ervaring spreken, maar alles wat met kinderen gedaan wordt, wat je hier noemt. Is dat ook niet uit beschermingsdrang?
Ja dat is het denk ik ook, dat beschermen. Maar de vraag is: is dat terecht? Maak je ze sterker? Of juist niet?