Ik kwam laatst een update tegen op LinkedIn van iemand die nog niet zo lang geleden afgestudeerd was. Ik kende haar niet, maar omdat ze in mijn tweedegraads LinkedIn-netwerk zat (je weet hoe dat gaat) kwam ze mijn feed binnenzeilen. Kennelijk was ze na haar eerste baan toe aan iets anders. Ze kondigde in ieder geval aan dat ze voor zichzelf ging beginnen. In haar profielomschrijving stond dan ook trots: ‘Ondernemer’.
Hmmm, dacht ik, ondernemer. Kun je ondernemer zijn als je nog niets ondernomen hebt? En waarom noemen zoveel mensen zich eigenlijk ondernemer terwijl ze eigenlijk geen ondernemers zijn?
Want hoeveel mensen zijn nou echt ondernemer van beroep?
Ik ken wel een paar echte. Meerdere bedrijven gestart, paar successen, paar failures. Altijd dat kiene gevoel voor business, kansen en commercie. Altijd dealtjes. Altijd een visie. Weet je wel? ONDERNEMERS.
Ik ken ook heel veel mensen die niet in loondienst zijn en toch geld verdienen. Ze zijn expert, retailer, spreker, adviseur. Webshopeigenaar, caféhouder, investeerder of eigenaar van een klein bedrijf. Ze zijn allemaal ondernemend. Maar of dat ze nou echt ondernemers maakt?
Het doet me denken aan de terugkerende discussie over zzp-ers.
Wij zzp-ers noemen onszelf graag ondernemers. Laten we wel wezen: het klinkt een stuk sexier dan ‘zzp-er’, ‘zelfstandige’ of ‘freelancer’.
Maar zzp-ers zijn lang niet per definitie ondernemers. Want ben je echt een ondernemer als je ieder jaar een beperkt aantal klanten bedient vanuit je expertise? Of ben je pas ondernemer als je dat weet te ontstijgen? Als je manieren vindt om hele grote groepen (betalende) klanten te krijgen. Andere mensen gaat betalen om voor je te werken? Explosieve groei doormaakt die verder gaat dan uurtje-factuurtje voor je eigen uren?
Want anders? Anders verdien je als zzp-er of kleine zelfstandige of middenstander (nog meer bleh-woorden) alle lof voor het wagen van de stap, voor de durf, voor het succes van iedere opdracht en iedere verkoop. Maar het maakt je niet perse een ‘ondernemer’.
We zijn met zijn allen geobsedeerd door ondernemerschap.
Het zal wel iets te maken hebben met onze kapitalistische maatschappij (en dat bedoel ik feitelijk, niet oordelend). Ons ideaalbeeld is veranderd. De krantenjongen die miljonair wordt is het hoogst bereikbare. In tegenstelling tot vroeger toen, ik noem maar iets, leraar worden of notaris of burgemeester het hoogste aanzien had.
Gelukkig zijn we met zijn allen niet afhankelijk van die oude sociale structuren en hebben we inderdaad veel meer vrijheid in hoe we ons geld verdienen. Maar waarom we nou allemaal ‘ondernemer’ moeten heten?
Ik denk dat het komt omdat ‘ondernemer’ impliceert dat je succesvol bent (materieel dan vooral), dat je gebaande paden links laat liggen, dat je zelfstandig en innovatief bent, dat je slaagt waar anderen falen, doorzettingsvermogen hebt.
Maar de vraag is of iedereen met ‘Ondernemer’ in zijn LinkedIn-beschrijving echt voldoet aan al die elementen. En of mensen die voldoen aan al die voorwaarden ook allemaal ‘ondernemers’ zijn.
Of misschien is het gewoon een kwestie van definitie?
Een ondernemer is een persoon die zich ten doel stelt zich een inkomen te verschaffen door met een bepaalde combinatie van arbeid, kapitaal en kennis een bedrijf te leiden of in stand te houden. Niet altijd leidt de ondernemer ook zijn onderneming, wordt het doel gehaald of maakt de onderneming winst. Bron
I heart entrepreneurs
Ik heb me zelf jaren lang schuldig gemaakt aan die adoratie van ‘ondernemers’. Ik heb zelfs een hele categorie hier op mijn blog over ondernemen waarin ik beschrijf wat er komt kijken bij zelfstandig je geld verdienen.
En nog steeds geniet ik van verhalen van mensen die iets starten en daar succes mee hebben: geld verdienen, fondsen binnenhalen, investeerders trekken, mensen in dienst kunnen nemen, groei doormaken. Niet voor niets ben ik verslaafd aan de podcast ‘How I built this’. En maak je me niet blijer dan met een exemplaar van INC. Magazine.
De vraag is alleen of ik er zelf een ben.
Ambitie is niet vies
Jezelf ondernemer noemen laat zien dat je ambities hebt. Het is aspirational: je hebt plannen. Je gaat iets doen. Je gaat het maken.
Ik vind ambitie niet vies. Integendeel. Ik houd er van. Ik bewonder het.
Ik vind geld verdienen ook niet vies. Ik bewonder mensen die geld weten te verdienen met een eigen bedrijf. Ik weet tenslotte hoe moeilijk het is om vanuit niets, iets te maken. Wat de kick is van geld op je bank dat jij helemaal zelf hebt verdiend. Geld staat voor bevestiging.
En toch vroeg ik me onlangs af of ik zelf eigenlijk wel een ondernemer ben. Ik heb het niet voor niets niet in mijn profiel staan. Ik vind het erg gaaf om met nieuwe dingen bezig te zijn en ik geniet van het feit dat ik zelfstandig ben, de baas over mijn eigen tijd, genoeg geld verdien om mijn gezin te onderhouden. En ik zie altijd en overal commerciële kansen.
Maar toch draait het bij mij eigenlijk niet om ondernemen. Als dat zo was, had ik nu 3 start-ups op mijn naam en 15 websites met digitale producten.
In mijn hart ben ik gewoon een expert.
Een social media trainer, spreker, adviseur die dolgraag bezig is met haar vak. Die nadenkt over nieuwe kansen. Dat wel. Vast nog een keer iets gaat beginnen. Bbsoluut. Ondernemend? Jazeker. Enorm.
Maar ondernemer? Ik weet het niet.
Niet iedereen is er een, he.
- Loki - 16 januari 2025
- In debat met jezelf - 15 januari 2025
- Vroeger - 14 januari 2025
Zelf zie ik een verschil tussen Ondernemer en ondernemer. Die laatste is gewoon ondernemend en kan dat ook in loondienst zijn. Dwz iemand die je niet hoeft te sturen. Zelf viel ik daaronder, maar specialist vond ik een beter woord.
Een echte Ondernemer doet er alles aan om iets van de grond te krijgen en dat tot een succes te maken. Voor mijn gevoel ook iemand die daar personeel voor inzet al dan niet eigen of ingehuurd. Zulke figuren ken ik uit een verre tak van mijn familie. Mensen die eerst kachels verkopen en later fietsen omdat dat meer oplevert. Nu een afstammeling daarvan die golfklubs importeerde en tegenwoordig in grote partijen schroot handelt. Het product maakt ze dus niets uit en het gaat ook vaak mis. Het zijn risiconemers (grote leningen aangaan bijvoorbeeld), waar zelfs directe familie de dupe van kan worden. Alle grote bedrijven zijn ooit zo ontstaan en vaak zijn dit soort typische ondernemers totaal niet geschikt om een bedrijf in stand te houden.
Zelf ben ik niet zo’n Ondernemer, ik vond het al teveel werk om freelancer te worden.
Ik zie het meestal als positief, die Ondernemers. Maar er mag niemand de dupe van worden natuurlijk. En in een interview dat ik luisterde met Branson (van Virgin) legde hij uit hoe het lijkt alsof hij enorme risico’s neemt terwijl hij zich eigenlijk altijd slim indekt! Dat is pas echt slim ondernemen.
Ik vind het altijd wel verfrissend hoor, dat soort ondernemers als jij beschrijft. Heb er zelf ook een paar in mijn omgeving. Altijd dealtjes en zaakjes en vaak toch echt wel succesvol.
Bij het woord ondernemer/ondernemen heb ik meer de associatie van iets “doen” iets gaan doen en dat (soms met vallen en opstaan) tot een succes maken. Wat mij betreft hoeft succes dan niet uitbetaald te worden in veel geld…ik heb niet zoveel met geld. Maar wel dat je als je onderneemt dat ook doen met een doel, bedoeling en een richting. Met name het verschil tussen WERKnemer en ONDERnemer is voor mij belangrijk. Ik zou het heel moeilijk vinden om in dienst van een organisatie te doen wat het bedrijf van mij verwacht. Daarmee ebt namelijk het “ondernemen”weg.
Een trouwens ik denk dat experts die dingen ondernemen de economie draaiende houden. Of het nu ondernemers of werknemers zijn.
Maar ik vind het mooi om er weer eens wat beter over na te denken en op door te kauwen 🙂
Ik weet het ook niet hoor, of ik het fout zie. Ik ben het met je eens, dat verschil. Ik begin alleen een beetje allergisch te worden voor het woord ‘ondernemer’ als een soort label van ‘gaaf en OK’, denk ik. Wat ik toch wel vaak zie.