Zit nog even te peinzen over dat delen.
Zoals Petra zei, je deelt als je een emotie voelt die je met anderen wil delen. Blij, boos, onder de indruk, trots.
Maar waar ligt dan die grens?
Bij wie is al dat delen irritant? Bij draagt al dat delen alleen maar bij aan de druk om perfect te zijn, succesvol te zijn, gelukkig?
Ik moest lachen laatst om een artikel (misschien was het dit) waarin de yoga-cult op de hak werd genomen. In yogakringen is het natuurlijk leuk om jezelf op de mooiste lokaties in de vredigste en/of ingewikkeldste posities op Facebook te zetten.
“When we are lashed with status after status of overly exuberant tan people doing yoga on white sand beaches and rock formations, pictures of new houses and cars, pictures vomited on by quotes of high vibration/low vibration explanations (quotes so optimistic they make me want to punch someone), food that looks styled from a magazine shoot and people who look styled from a magazine shoot–we dismiss the in between, the other 23 hours, 59 minutes and 59 seconds of daily life. We fall ill with the virus of illusion, infecting the mind with delusion, feeding our fever of jealousy.”
Uit: Please don’t envy me
Zo is het, dacht ik.
Het mooie van het leven ligt in het rauwe, het dagelijkse, het kleine, het onzichtbare. De kracht ligt in het leven zelf.
Maar waar ligt die grens dan, qua delen? Wat en hoe deel je nou op zo’n manier dat de wereld er beter van wordt? Dat die ander er beter van wordt?
Gaat delen over jou, of over mij?
En wat betekent dat?
Ik heb een vriendin die het doet: veel zeuren en klagen op Facebook. Via Facebook heb ik haar innerlijke wereld leren kennen, want IRL laat ze die niet zien. Plus, ze houdt niet van feestjes en is een echte huismus. Niet de makkelijkste om te leren kennen.
Soms erger ik me aan al dat gezeur. Ze heeft werkelijk waar niets om over te zeuren: een topbaan, geweldige man, slimme en leuke (zij het ietwat uitdagende) kinderen, leuk huis in geweldige buurt. Werk vlakbij huis. Waarom zou je dan zeuren?
Maar soms vind ik het toch ook weer heerlijk. Dat iemand gewoon alles deelt op Facebook. Ruzie met haar kinderen, geen zin om thuis aan de afwas te beginnen, te veel mail in de inbox, stom project op haar werk, te laat voor de bus. Het heeft iets verfrissends.
We delen allemaal met een filter.
We zijn allemaal wel eens aan het delen als ware ons leven een instagramfoto, een momentopname die kunstmatig is vormgegeven om hem mooier of interessanter te maken.
Maar misschien doen we dat eigenlijk altijd, naar anderen?
- Ongeluk - 8 juni 2023
- Yogamatje - 20 mei 2023
- Aiiiiiiiiiii - 11 mei 2023
Ik denk dat ik liever iemand heb die álles deelt dan die mensen (en dat zijn er in mijn facebook tijdlijn veel) die alleen maar delen als er iets leuks te vertellen valt. Misschien dat ik daarom ook juist mijn blog op facebook deel, om te laten zien hoe ik echt over dingen denk. Soms is dat positief en soms is dat ook gewoon heel erg negatief, so be it. Maar inderdaad, dat gekwijl, die perfecte foto’s. Soms denk ik er wel eens overna om facebook te verwijderen, gewoon omdat ik daar soms onwijs naar van word. Niet omdat ik het ze niet gun maar omdat het soms lijkt alsof bepaalde mensen zoveel méér hebben. Maar misschien ligt dat ook wel aan mij, perfectioniste die ik ben…
Ik heb ook een vriendin die elke stap deelt, van het naar school brengen s ochtends tot het opruimen voor je naar bed gaat…. soms erger ik mer eraan, maar vind het ook wel grappig herkenbaar. Ik ben wel van mening dat er balans moet zijn, werk en thuis, hobby en interesses en klagen soms en niet alleen maar happy berichten. Je weet nog wel dst we het daar wel eens eerder over hebben gehad. (En terwijl ik dit type hoop ik van harte dat je mij niet bedoeld in het bovenstaande stukje)
🙂 Dat denk ik wel. Ik hang in het offline leven ook mijn vuile was niet altijd buiten. Mijn buren, vrienden en familie zien me aankomen… Maar we leven wel in een visueel doorgedraaide wereld waarin we elkaar continue proberen te overtreffen met nóg mooiere plaatjes en updates. Wat dat betreft moet ik opeens denken aan een column die ik laatst las… over de vergelijking tussen social media en mannen die ‘wedstrijdjes ver plassen’ doen. Van wie was dat ook al weer…?