Ahhh… de ambitie, de drive, the need to excel. Van jongsaf aan is er de push om te excelleren. Dat is de reden dat er zoveel gepresteerd wordt in de VS.
Ik zag van de week deze reclame op TV, en realiseerde me opnieuw dat dit de reden is van al die topprestaties:
In de film zie je overigens niet alleen Amerikaanse topsporters (voor een aantal Amerikaanse olympische sporters zijn wel aparte afleveringen gemaakt waarin de moeders vertellen hoe het zo kwam, zie het YouTube-kanaal). Maar het filmpje kan niet Amerikaanser zijn. Het idealiseren van de commitment, het doorzettingsvermogen, de ambitie.
Ik krijg totaal de kriebels van die filmpjes. Het is toch moeilijk voorstelbaar dat kinderen van 6 uit zichzelf de drive hebben om zoveel tijd in een sport te steken. Zie ook dit filmpje, waar de moeder haar dochtertje letterlijk toeroept om het nogmaals te proberen (“The best way to get something done, is to try again!”). Het is geweldig dat ze zulke prestaties leveren, maar ik zie het mezelf niet doen, mijn kinderen zo pushen.
Toch is juist dat de reden dat Amerikanen zoveel bereiken. Alles is gericht op exceptioneel zijn, uitblinken, de beste zijn.
Als je naar highschool gaat, moet je een hobby, sport, passie hebben. Anders heb je een probleem. Het hoort er gewoon bij. Iedereen doet mee aan try-outs voor de highschool teams. Gewoon een beetje hockeyen of voetballen voor de lol is er niet bij!
De meeste ouders die ik ken rennen dan ook van hot naar her. Er wordt niet samen gegeten savonds, want er is practice. En in het weekend moeten er soms meerdere wedstrijden gespeeld worden. Het is zo druk op de ijsbaan (ijshockey) dat veel kinderen pas na 21:00 aan hun training beginnen. Kunnen ze om 22:30 opgehaald worden door hun ouders. Kinderen van 14, 15.
Ik weet het niet. Zijn wij te laks, te lui? De kop boven het maaiveld mentaliteit kost ons de top, dat zeker.
Hoewel dat niet de reden is dat ik het maar niets vind, dat pushen van die moeders. Ik vind het namelijk WEL indrukwekkend als mensen ergens goed in zijn. Ik gun het mensen. Sporters, ondernemers, wetenschappers. Maar ik vind dat je wel gewoon moet kunnen leven. Genieten. Spelen.
Daar stond vandaag een mooi artikel over in de New York Times. Ik moest meteen denken aan de reclame. Ik heb er geen antwoord op. Als je een talent ziet in je kind, wil je dat stimuleren natuurlijk. Maar ten koste van wat?
Meer lessen uit de VS:
- Les 1: Gemak
- Les 2: Binnen (blijven) halen
- Les 3: Ondernemerschap
- Les 4: Commitment
- Les 5: Grenzen verleggen – en overschrijden
- Les 6: Falen mag
- Les 7: Informeel contact
- Les 8: Niets is onmogelijk
- Les 9: Excelleren
- Les 10: Authenticiteit
- Les 11: Geef ze wat ze willen
- Les 12: Initiatief
- Les 13: Discipline
- Les 14: Branding
- Assess yourself - 17 januari 2025
- Loki - 16 januari 2025
- In debat met jezelf - 15 januari 2025
Ongelofelijk he? Ik begrijp dat als je iets wilt bereiken er wel helemaal voor moet gaan. Maar dat pushen door de ouders van jongs af aan, nou…geef mijn portie maar aan Fikkie;-)