Bloggen. Ik doe het wel maar ik doe het niet écht. Niet zoals vroeger. En terwijl ik op de bank zat, TV te kijken dacht ik vol nostalgie aan de tijd dat ik iedere dag blogde. Zes jaar lang. En opeens wist ik ook waarom ik het niet meer deed.
Kijk, het begon allemaal toen ik bezig was met een nieuw bedrijf. Mijn potentiele investeerder hield mijn site in de gaten. En hem viel op dat ik zoveel blogde. Hij dacht dat ik die tijd misschien beter in andere dingen kon steken, zoals mijn nieuwe bedrijf.
Ik legde hem natuurlijk wel uit dat bloggen voor mij was zoals gitaar spelen voor hem was. Maar hij leek niet overtuigd. En toen ging ik twijfelen.
De afgelopen jaren was dat moment van twijfel en feedback mijn reden, iedere keer dat ik concludeerde dat ik het bloggen zo miste. Ik bedoel, ik heb meerdere keren per week wel een idee of gedachte die ik vroeger gewoon gedeeld zou hebben. Maar vandaag dacht ik: dat is het niet alleen.
Jaren en jaren en jaren lang voelde het OK om alles gewoon online te gooien, omdat ik me niet zichtbaar voelde. Ik bedoel in de positieve zin van het woord. De mensen die dit blog lazen waren mensen die me kenden van twitterchat #blogpraat, vooral. En wat familie. En een paar collega’s.
Mijn werk vond zich grotendeels achter de schermen. Ik werkte als zzp-er voor Frankwatching en deed hier en daar wat workshops. Maar ik was niet zo zichtbaar. Ook al had ik al een boek geschreven en was ik heel actief op sommige social media kanalen (Twitter!), ik was niet zo bezig met de rest van de wereld.
Maar toen ik stopte bij Frankwatching en me volledig op mijn werk als spreker en trainer ging richten, veranderde dat. Misschien werd ik niet zichtbaarder maar ik voelde me opeens zichtbaarder. Ik werd me opeens bewust van het feit dat mensen misschien mijn blog zouden lezen.
I know, I know. Ik had al 100+ webinars gerund. Ik runde al jaren en jaren twitterchat #blogpraat met veel succes (en zichtbaarheid). Ik had al twee boeken geschreven. En ik was al een paar jaar trainingen en workshops aan het geven. Ik was superactief op Twitter, zat in een netwerk van andere social media experts en online marketing specialisten, was al jaren en jaren op LinkedIn actief. En ik had – niet te vergeten – al duizenden bezoekers op mijn blog iedere maand.
Maar het voelde nog intiem.
Bloggen over je persoonlijke leven zoals ik daarvoor altijd deed, dat voelt gek. Sinds ik terug ben uit het buitenland voelt het alsof je opeens op straat mensen kan tegenkomen die je blog lezen. Daar had ik in Turkije en de VS geen last van. 😀
Ik kom in aanraking met steeds meer mensen. Door mijn boeken, door mijn aanwezigheid op social media en door de vele trainingen en lezingen die ik geef. En hoewel ik niet de illusie heb dat iedereen mij opzoekt en met mij bezig is, voelt dit blog opeens veel publieker.
En toch.
Ik mis het bloggen.
Je moet lekker bloggen wat je wil.
En ik ook!
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
He wat gek, ik kreeg geen melding in de mail dat hier gereageerd was. Gelukkig nu weer gevonden.
Om nog even op jouw tegenvraag terug te komen Elja, of bloggen (puur) om de reacties gaat en mensen daarom overgestapt zijn naar social media.
Als ik voor mezelf spreek, vond ik het bloggen zo fijn om verhalen en ook hersenspinsels te delen en daardoor in contact te komen met andere mensen. En dan bedoel ik andere mensen dan ik in mijn dagelijkse omgeving om me heen heb. Mensen met dezelfde interesses, want die zitten in mijn woonplaats niet altijd om de hoek. In die zin ging het dus wel om de reacties en om verbinding te zoeken en vinden. Op een gegeven moment bleven reacties op mijn blog zelf uit, of werden op social media geplaatst als ik daar een link naar mijn blog deelde.
Maar waar het voor mij in eerste instantie ooit om begonnen is, was de ontzettend fijne uitlaatklep om mijn ei kwijt te kunnen. Om in creatieve hyperflow artikelen te schrijven, gedachten de vrije loop te laten, in (nieuwe) interesses te duiken, op pad of op onderzoek uit te gaan en mijn avonturen en bevindingen te delen.
Los van dat stuk ‘personal branding’. Daar was ik toen nog helemaal niet mee bezig (en probeer ik nu ook weer los te laten overigens).
Maar dat vrije bloggen zonder me druk te (hoeven) maken of iets wel paste binnen mijn (online) profilering als freelancer/ondernemer, of binnen mijn ‘niche’.
Dus nee, niet alleen om reacties. Maar ook een stuk vrije expressie, jezelf kunnen zijn.
Ja, zo herkenbaar. Ik probeer dat stukje ‘oh jee wie lezen er mee’ nu ook weer los te laten. Maar ik vind het niet zo makkelijk!
Ik vind het ook echt een uitdaging. Alsof zodra je je ervan bewust bent, je er niet meer ‘niet bewust’ van kúnt zijn. Als je begrijpt wat ik bedoel?
Ja ik begrijp het precies. Helaas. 🙂 Bij mij begon het jaren geleden toen iemand feedback gaf over dat ik mijn tijd verdeed en zakelijker moest zijn (kort door de bocht). En toen was het afgelopen met mijn spontane gedoe.
Ik was al een tijdje aan het wachten op je “ouderwetse” blogs, maar ze kwamen maar niet. Nu snap ik waarom. Jammer, en ook heel begrijpelijk. Persoonlijk bloggen en tegelijk een zakelijke doelgroep bedienen lijkt mij best lastig. Tegelijkertijd vind ik het ook juist krachtig dát je het doet. Omdat het tegen de stroom ingaat. En omdat je nu eenmaal een persoon bént. Het wekt bij mij vertrouwen op. Veel meer dan zo’n gelikte site met opgepoetste marketingteksten. Jouw teksten zijn echt.
Ik kan ook niet zonder bloggen. En hoe langer ik het doe, hoe persoonlijker het wordt. Met in het begin slechts enkele tientallen mensen die het lazen voelde dat heel eng, maar nu het er veel meer zijn lijkt het wel alsof het één grote anonieme groep is geworden. Then again: ik hoef zakelijk verder niks van die groep, en dat helpt vast ook.
Hoe dan ook, ik hoop dat je doorgaat met af en toe persoonlijk bloggen. Of af en toe schrijven over dat je eigenlijk weer zou willen bloggen 🙂
Wat lief! En ja, het gaat met ups en downs. Ik heb de afgelopen gemerkt dat persoonlijke verhalen leuker zijn en meer reacties oproepen dus ook wat de connectie betreft leuker zijn. Maar ik weet ook dat al die andere zakelijke verhalen bijdragen aan mijn vindbaarheid en daarmee ook gewoon mijn inkomen raken. Dus het blijft zoeken. Het is wel zo dat ik zoveel tijd besteed aan andere dingen (social media, zwemmen) dat bloggen wat naar de achtergrond schuift. Dus het is ook echt zoeken naar de priori-tijd. Maar fijn dat mensen nog meelezen <3
Jeetje, ja, dat is het dus. Ik mis het spontane bloggen ook. Van jou, maar ook van mezelf. Sinds ik onder mijn eigen naam online ben voelt het zo naakt en kwetsbaar. Vroeger blogde ik onder een ‘nickname’ of blognaam. Misschien zou ik dat weer moeten doen, dacht ik laatst. Voel ik me dan wèl weer vrij om te schrijven wat eruit wil, zonder (bang te zijn dat) de buren mijn hersenspinsels weten, familie direct appt met ongevraagde goedbedoelde adviezen, of ik in de supermarkt wordt aangesproken op een blogartikel. Aan de andere kant: moet ik / moeten we hier niet gewoon doorheen? Is het juist de tijd om maskers af te doen, om tot meer waardevolle contacten te komen?
Ja … dat heb ik ook …. ik weet het niet. Het voelt gewoon een beetje eng en kwetsbaar he? Zo vrij uit als ik vroeger blogde toen ik in het buitenland woonde, dat durf ik niet zo goed meer. Niet dat ik daar dingen deelde waar ik me voor zou schamen oid maar het voelde gewoon alsof er meer afstand was en daarom veiliger.
Het zou wel fijn zijn als bloggers weer persoonlijker werden, vind ik. Het is goed voor de wereld om echte verhalen en gedachten te lezen. Maar ik vind het ook een beetje eng.
Ja! 🙂 Moet ik ook weer (en meer) gaan doen. Ik vroeg me laatst af waarom het bloggen zo uit geraakt was. Ik ben er nog niet helemaal uit.
Ik merkte op een gegeven moment dat bloglezers en de reacties op blogs verhuisden naar social media. Ook zijn andere bloggers & blogvolgers van ‘vroeger’ overgestapt op het vloggen.
Maar wat ik daar altijd een beetje gek aan heb gevonden is dat het lijkt alsof het bloggen om reactie draait. En het is natuurlijk wel belangrijk dat je voelt dat je mensen raakt en verbinding krijgt, maar het gaat mij niet puur om de reacties. Jullie?
Ja, dat heb ik ook. Ik begrijp niet waarom het ‘uit’ is – het is nog steeds een geweldige manier om bezoekers te krijgen via Google. Of gewoon kennis te delen. Ik denk dat mensen social media gewoon makkelijker vinden, ook omdat je daar nu steeds langere verhalen kwijt kunt.