Vandaag voor het eerst sinds een jaar of drie in Diergaarde Blijdorp geweest. Er is in die tijd enorm veel veranderd. Je ziet een duidelijke visie achter al die grote en kleine veranderingen. Hoe een dierentuin kan innoveren!
Ik heb ooit bij Blijdorp kinderrondleidingen gegeven. Mijn droom was om er marketingdirecteur te worden, maar toen dat onmogelijk bleek (de functie was vergeven, ben wel op gesprek geweest na een open sollicitatie!) was vrijwilliger de beste 🙂
Ook een droombaan: kinderen vertellen over dieren. Vanwege de kinderen, en vanwege de dieren, en lekker buiten, en achter de schermen, en bij de dierentuin werken….
Anyway…gek op Blijdorp, dus. Maar niet zonder kritiek, en er waren veel dingen die beter konden. De horeca bijvoorbeeld kon wel anders. Maar nu! Vers belegde broodjes in een prachtige oase! pofftjes, wafels, en verse jus! Lounge banken! Lunchen met uitzicht op wasbeertjes of de kleine panda!
De Savanne, met die giraffenkraal – geweldige architectuur – en dat je op ooghoogte staat met die lange nekken, die baobab…
En dan de prachtige nieuwe verblijven, nieuwe dieren (ijsberen!!). En dat in de 6 jaar dat ik weg ben. Zo mooi is het. Alleen de Rivierahal is nog steeds een weliswaar monumentaal maar oud, outdated pand met (te) kleine, oude verblijven. Maar daar wordt aan gewerkt, geloof ik.
De wereld van de dierentuinen is een hele speciale. Dierentuinen als Blijdorp zijn not-for-profits met een belangrijke rol als het gaat om educatie, voorlichting, natuurbescherming, conservering, fokprogramma’s, en onderzoek.
Dieren houden kost BAKKEN met geld. Ga maar na wat je allemaal moet doen om ze gezond en blij te houden. Verblijven en voedsel moeten optimaal zijn willen ze overleven, ze hebben verzorgers nodig, artsen, training (zodat ze meewerken aan bijv. medisch onderzoek)…
Maar dat niet alleen. Een dierentuin concurreert met alle grote commerciele pretparken bijnhet aantrekken van voldoende bezoekers. En wij bezoekers zijn verwend! Hoewel ik moet zeggen dat er ook een hele grote groep bezoekers is die gewoon dieren wil kijken, en alleen wil weten dat er goed voor ze verzorgd worden. Graag een wandelingetje maken, of gewoon een uur naar de stokstaartjes kijken en dan weer weggaan. Deed ik ook, met mijn abonnement.
Als je bedenkt dat de gemeentelijke subsidies steeds kleiner worden, vraag je je af hoe ze het doen, al die innovatie, bouw, aanschaf, verbeteringen, modernisering. Echt heel knap. Toegegeven, je rekent wel 100 euro af met drie kinderen en twee volwassenen. Maar je draagt bij aan een belangrijk doel, en je hebt een geweldige dag!
PS: Mijn hoogtepunten waren de baby-reuzetoekan en de kleine komodovaraan. Nu beide nog klein, voortgekomen uit het fokprogramma. Ik ben zo’n type dat tot in het diepst van haar hart geraakt wordt door dat soort dieren, en deze twee waren echt heel bijzonder (je vindt ze in de Rivierahal bij de broedmachines).
- Zoals ik al zei - 2 april 2021
- Wandelen tot je een ons weegt - 28 maart 2021
- Over aanhang, blogangst en schrijven als een camera - 24 maart 2021
Geef een reactie