Drie gedachtes die ik wilde bloggen vandaag, dus waarom dan niet in 1 blog? Alleen zit er niet echt de vloeiende lijn van een hink-stap-sprong a la Jacob Jan in. Enfin.
1. Bloggen & PR
Ik had vanochtend een gesprek over bloggen. Meer een monoloog was het, maar dat mocht ook, want ik werd geïnterviewd voor een afstudeeronderzoek. Het ging o.a. over de vraag hoe een bedrijf nou aandacht kan genereren via blogs. Hoe je buzz kunt genereren via andermans blogs.
Nou, zei ik, in ieder geval moet je je goed verplaatsen in de blogger. Begrijpen wat hij/zij doet, waar hij wel of niet over blogt, hoe hij denkt over gesponsorde content, wat zijn lezers daarvan vinden. En vervolgens moet je je concentreren op inhoud. Die blogger heeft goede content nodig voor zijn blog. Dus als jij hem daar bij kunt helpen, dan bereik je samen echt iets.
Ik gaf als voorbeeld gesponsorde persreizen. Ik zag in een blad laatst een verhaal over het Mangalicavarken, de Hongaarse varkenssoort. Het stond vol met prachtige foto’s. De verslaggever was met de Nederlandse importeurs afgereisd naar de boerderij van hun leverancier. Recepten, beschrijving van eten, mooie foto’s – zo heeft het blad een prachtig stukje content in handen. Ik weet niet of zo’n reis dan ook gesponsord wordt, enzo ja, of je dat als blad dan ook moet vermelden… in de VS zijn daar voor blogs hele strenge regels aan verbonden, dergelijke sponsoring. Uit de tekst kwam wel telkens luid en duidelijk de naam van importeur naar voren. Maar op een niet-storende manier. Meer alsof het gedaan was om de passie van die importeur te onderstrepen, de persoon centraal te stellen. Slim.
Hoe dan ook, wat die importeurs deden was het blad helpen goede content te creeëren, die niet commercieel overkwam. En daar is iedereen dan mee geholpen: het blad, de importeur, en de lezer.
2. Organisatie
Iets heel anders – mijn organizing skills. Ik heb altijd ik-weet-niet-hoeveel van die dingen die ik zou moeten doen, maar niet doe. Veel daarvan gebeuren niet omdat op de een of andere manier de drempel hoger is dan hij zou zijn in Nederland. Ook al is het feitelijk allemaal heel simpel, en kost het alleen tijd. Speciale hallogeenlampjes halen bij een winkel 10 minuten lopen verderop, omdat er in dit huis zo’n 30 worden gebruikt en er op ieder willekeurig moment minimaal 5 kapot zijn (ze doen het maar een paar weken! stroomstoten?). Lira’s pinnen voor de waterrekening, te betalen bij de huisbaas.
Dollars pinnen voor weer iemand anders (dat moet bij een speciale geldautomaat, 20 minuten lopen verderop). Lekker volkorenbrood halen bij de goede bakker (10 min). Een printer/scanner kopen (eerst uitzoeken welke dan, en dan met taxi naar winkelcentrum en weer terug). School mailen over de schoolbus. Feestje organiseren voor bijna-jarige echtgenoot (die dit blog nooit leest, ha, dus hij weet van niets!). Middelste moet naar de kapper. Activiteiten voor de jongste regelen in recreatiegebeuren (2 min lopen). Nederlandse les op de computer voor de oudste twee, iedere week een uur per kind. Vliegtickets voor de zomervakantie boeken. Hotel zoeken. Wintersportkleren inventariseren. Gordijnrails kopen en laten ophangen voor kamer jongste zoontje.
Etc. etc. etc.
(op de foto een project dat na 6 maanden dan toch gelukt is: gordijnen voor de woonkamer! Nu de keuken en de kamer van J. nog).
Mijn probleem is dat ik heel veel dingen laat liggen. Geen tijd om de tijd te nemen, vanachter mijn computer vandaan te kruipen en eventjes een half uur of een uur te besteden.
Ik weet niet of het nou luiigheid is, of laksigheid, of overdonderdheid, of vermoeidheid. Het komt er dan gewoon allemaal niet van. Of misschien is het wel gewoon dat je gewoon niet alles kunt doen. Maar het zijn bij mij geen bewuste keuzes. Het gebeurt gewoon (niet).
Vandaag voelde ik me helemaal voldaan. Naar de pinautomaat, dollars pinnen. Toen naar de andere, liras pinnen. Toen lekker brood gehaald bij de speciale bakker. Een stapel speciale hallogeenlampjes bij de winkel. En als ik slim ben, ga ik nu even naar boven in mijn appartementengebouw om de schuld aan de huisbaas te voldoen.
Wat ik me afvraag: hebben jullie dat nou ook? Van die ellenlange lijsten in je hoofd met dingen die je nog zou willen/moeten doen? En hoe zorgen jullie dan dat het gebeurt?
3. Handen vrij!
Naar aanleiding van Jacob Jan’s artikel gisteren, een aanklacht tegen de ver-apping van de maatschappij, moest ik denken aan dit artikel dat ik eerder die dag tegenkwam. Het gaat over moeders en vaders die iedere minuut met hun kinderen aan een scherm gekluisterd zijn.
Nu wil het schandalige toeval dat ik meestal mijn iphone in mijn hand heb. Niet om te bellen (er zit geen sim meer in), maar om mijn email, Twitter account en Facebook te checken.
Dit weekend raakte ik in Nederland mijn oplaadsnoertje kwijt, en was de iphone leeg. Dus sinds vrijdag heb ik het ding niet meer in mijn handen. Waar ik normaal ‘sochtends als eerste op mijn iphone kijk, nog voor ik de rest van de familie zie zo’n beetje, doe ik dat nu niet.
Wat een rust. En alles loopt toch gewoon door. Er gaat niets mis omdat ik een uurtje later online kom.
En inderdaad, ik geniet van de interactie met mijn jongetjes. En inderdaad, het is voor iedereen rustiger opstarten.
Dat is wat je noemt een wake up call….
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Ha lijstjes. I love lijstjes 😉
Herken het helemaal. ‘vroeger’ vergat ik steeds als ik in de stad was allerlei dingen te kopen. Tegenwoordig hanteer ik gewoon digitale lijstjes voor elke plek waar iets gekocht moet worden. Het winkelcentrum(pje) hier vlakbij voorziet al in veel, aparte lijst. Een lijst @InDeStad voor alles wat… je snapt het. Maar ook lijstjes als @Ouders, @Partner, @Jan/@Piet/@Klaas voor alles wat geregeld/besproken/meegenomen moet worden met en deze voor mij belangrijke mensen. Boek geleend van mijn ouders dat terugmoet > vooral niet ‘ergens’ in de kast leggen, maar op het lijstje zetten (kost hooguit 10 seconden). Dan vergeet je het niet – en nee, die lijsten bekijken voor ik op pad ga is een ingesleten gewoonte geworden. Na jaren.
Het staat of valt bij die gewoonte, want als je tussendoor niet alles op die lijstjes zet wat je bedenkt, werkt het niet. Maar het kost je uiteindelijk minder tijd en ergernis dan alles in je hoofd proberen te onthouden.
Ik maak ze nu wel, ik houd me er gedeeltelijk aan, het gaat best goed. Maar inderdaad: als ik iets er niet op zet, gaat het mis. En als ik ze niet blijf checken, ook!!
Mijn hele leven bestaat uit dergelijke lijstjes – voor werk en prive. Het meeste wordt doorgeschoven tot het niet meer nodig is…. stom he? Terwijl al die taakjes niet heel veel tijd kosten – maar ik toch liever iets anders doe. Boek lezen ofzo…
Soms, zoals toevallig afgelopen week is er een spreekwoordelijke druppel. En toen heb ik eindelijk een klusjesman geregeld, die die ellenlange kluslijst in twee middagen voor elkaar had! ’t kost wat, maar boy, wat een lichtheid in mijn hoofd en van mijn schouders – ga ik vaker doen! Uitbesteden….Ik heb overigens alleen nog fb op m’n smartphone en werkmail kan ik ophalen, maar niet meer bzzz bzzz bij elk nieuw bericht. Geeft me ook zoveel rust. Die mail kon stiekem toch best wachten tot ik ook fysiek op mijn werk was en fb, ach ja, kon ook wel een uur wachten bleek…. Als ik op vakantie ga doe ik nu mijn sim in een superoude nokia, die kan bellen en sms-en – that’s it. Toch bereikbaar in geval van nood. het was/is even afkikken – dat moet ik toegeven, maar heeft mijn vakantie wel echt vakantie gemaakt – vooral dat het werk niet te bereiken was….
Ja die heb ik! Was al bezig daar wat over te schrijven ook… Reuze vermoeiend hè.
Ja dat heb ik ook. Van die ellenlange lijsten. Al 2 jaar gordijnen in de woonkamer (die bij jou dus wèl al hangen!!). De kamer van oudste moet hoognodig geupdate worden, daar hebben we toevallig afgelopen zaterdag behang voor gekocht. Ik zal zo eens plaatjes twitteren. Je zult het niet geloven.
Ik merk dat ik steeds meer moeite heb om me van de online wereld los te maken. IRL een taart bakken? Ik vergaap me wel bij lekkere recepten. Wel continu wordfeuten, maar zuchten als een van de kinderen een ouderwets bordspel wil doen.Haha, en nog zo’n herkenbare. Mijn man leest mijn blogs en twitter ook niet 🙂 Die wordt zo al moe genoeg.