Voor de tweede keer volg ik een fotografieworkshop van Thatcher Cook. Vorig jaar met Caro, dit jaar kende ik de meeste mensen niet en was ik de enige die vorig jaar ook had meegedaan.
Toen me gevraagd werd naar vorig jaar zei ik dat het life changing was geweest. “Life changing?!?”, zeiden een paar mensen. Het leek ze nogal sterk, geloof ik.
Toch is het zo. Ik ben heel anders naar fotografie gaan kijken maar vooral ook naar mijn eigen talent, mijn eigen visie. Ik heb geleerd dat als je dingen voor jezelf doet, omdat JIJ ze mooi vindt, omdat JIJ het leuk vindt om te doen, dat daar hele mooie, pure dingen uit kunnen voortkomen.
Ik heb ook geleerd dat de soms ‘verliefd bent op de droom’ (hier meer daarover). Dat het vaak niet is wat je dacht dat het is, als het werkelijkheid wordt. Dat dat ook weer niet erg is of zo, maar gewoon, het is wat het is.
Ik heb veel geleerd over fotografie.
Over het frame, licht, dat ik licht mooi vind, over afstand, niet zoomen, engaged bezig zijn versus wat meer passief bezig zijn. Van alles.
Ik heb een bijzonder mens ontmoet (Thatcher) waar ik veel van geleerd heb, zelfs in die paar dagen.
Maar vooral heb ik opnieuw geleerd, en vandaag bevestigd gezien, dat het loslaten van het streven naar perfectie vaak de mooiste resultaten oplevert.
Ik weet nog steeds niet hoe het zit met F en de ISO en dat andere gebeuren met de 1/100 waarvan ik niet weet hoe het heet. Ik heb mijn camera al 7 jaar. Al die tijd heb ik gewoon foto’s genomen.
De enige die van die foto’s geniet, over het algemeen, ben ik zelf.
Ik zet wel eens halfslachtig iets op Flickr of op mijn blog of op Facebook. Maar eigenlijk gaat het me om mijn eigen lol. Maar verder kijk ik er alleen zelf naar.
Ik denk altijd: ik ga er nog eens een paar uitprinten! Lievelingsfoto’s van mijn jongens of van mijn jongens met hun vader of een herinnering aan een stad waar ik gewoond heb of zo.
Het is logisch dat het beter is om meer van de techniek te weten dan wat ik nu weet. Maar het lijkt er op dat het ook de reden is dat ik de foto’s maak die ik maak. Beperkt door al die beperkingen en gebrek aan kennis, doe ik wat ik leuk vind.
Wil niet zeggen dat het niet leuk zou zijn om meer te leren. Maar het voelt een beetje alsof ik het zou jinxen als ik op cursus ging, zeg maar. Alsof ik dan te veel ga nadenken, te veel ga kijken op het schermpje om te zien of het gelukt is, te veel de settings ga veranderen.
Te veel na ga denken.
Het is net als met bloggen.
Ik wil de flow niet jinxen door te stoppen, zelfs niet 1 dag. Ook al komt er niet veel leuks meer uit als je te moe bent om te bloggen (zoals gisteren en eergisteren).
Ik wil, niet gehinderd door techniek, doorbloggen. Omdat ik er plezier in heb.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Misschien dat je elke keer weer opnieuw pas een volgend stukje techniek erbij moet leren wanneer het ‘zomaar’ doorbloggen of doorfotograferen echt vast dreigt te lopen of niets nieuws meer oplevert. Dan weet je zeker dat je alle opgedane techniek goed benut hebt en dat je het volgende stukje nieuwe techniek een kans geeft om goed ingezet te worden.
Soms gaan mensen zo hard met nieuwe dingen aanleren dat het geen kans krijgt om ingebed te raken. Dat is jammer want het vervluchtigt dan weer.