Mag je persoonlijk zijn op je blog?
Natuurlijk. Dat moet zelfs, vind ik. Anders is het geen blog.
Ook als je zakelijk blogt?
Juíst als je zakelijk blogt.
Bedoel je, je vieze was buiten hangen?
Moet je zelf weten, he. Maar ik bedoel: jezelf laten zien. Emoties. Meningen. Ideeen.
Dusse, jij blogt alles?
Nee, ik blog niet alles.
Oh? Waarom dan niet?
Omdat jij, lezer, een stuk concreter bent geworden sinds ik bij jou in de buurt woon.
Bedoel je dat je niet meer durft?
Ik bedoel dat ik niet meer durf. Jij bent te dichtbij. Als jij mij leest en ik blog iets kwetsbaars, kom ik je misschien morgen tegen en dan weet jij het.
?
Misschien ontmoeten we elkaar zelfs zakelijk! Dan is het hek van de dam.
??
Ik kan niet alles bloggen. Durf ik niet meer.
???
Kijk, ik krijg sinds ik hier woon steeds meer contact met steeds meer mensen, zakelijk, privé, het gaat zo hard. Heel anders dan toen al mijn Nederlandse netwerk nog digitaal was. En als ik alles blog, voelt het gewoon te dichtbij.
Maakt toch niet uit, waar jij woont als ik het lees?
Maakt wel uit. Voelt raar. Dus.
Dusse…
.
- Zo kun je een Instagram Reel maken (ook als je niets van TikTok weet) - 28 oktober 2020
- Een keynote lezing over social media voor studenten - 27 oktober 2020
- 9 Manieren om de juiste doelgroep te bereiken op LinkedIn - 15 oktober 2020
tsja, je sociale nabijheid overlapt nu met je cognitieve EN geografische nabijheid. Dat heeft voordelen en nadelen. Afstand speelt altijd een rol, maar ja, als geograaf kun je mij ook niet iets anders horen zeggen:-)
Ja, interessant om jouw professionele mening daarover te horen…wat betekent dat, cognitieve nabijheid?
Conitieve nabijheid, nou bv twee studenten rechten hebben samen een grote cognitieve nabijheid, maar zou een van hen met een student wiskunde spreken dan hebben ze een kleine cognitieve nabijheid. Geografische nabijheid kan cognitieve nabijheid faciliteren, als is het geen noodzaak. Maar als je conitieve nabijheid bv zou definieren door gezamelijk insitutionele omgeving etc, dan wordt die nabijheid groter nu jij weer in Nl blogt tegen een nl publiek. Bv in het pietendebat kon je eerst nog een vreemde expat mening hebben, nu ben je een uitzondering binnen de nederlandse volksmond (even extreem gezien dan he)….. en als dat dan direct overlpat met sociale relaties, van vrienden, maar uiteraard ook klanten, kan dat gaan wringen….. even in een nootendop, snap je er wat van?
….
ik geloof het wel…
jeetje… ik wist niet dat jij je daar mee bezig hield als geoloog! Kan ik daar ergens meer over lezen, online? Interessant…het klinkt als inderdaad wat er aan de hand is. Gek gek gek.
Nou, ik ben ook geen geoloog, maar een econonisch geograaf, en die houden zich hier er veek mee bezig, vooral omdat afstand ( en tijd en geld) steeds belangrijker worden in de overdracht van ‘tacit knowledge’ en die mechanismen zorgen oa voor de doorgaande urbanisatie, clustering van high tech bedrijvigheid zoals bv silicon valley. De bedenker van de 5 soorten nabijheid heet Ron Boschma en werkt bij de universiteit Utrecht en van Lund. Als je hem googled kom je vast wel iets nuttigs tegen….
hoe persoonlijk kun je worden? kus!
Nou! In jouw geval: heel persoonlijk!!! Dat gaat jou goed af!! 🙂
Zoals je mag begrijpen blog ik niet zakelijk, maar blog regelmatig toe wel voor een regionale belangenorganisatie. Op beide blogs heb ik m’n eigen censuur, maar dat is meer omdat ik er van uit ga dat lezers niet specifiek in mijn eigen wel en wee geïnteresseerd zijn. Pas als me iets aparts overkomt wil ik wel eens iets over mezelf schrijven, maar vaak is dat niet. Wat ik wel doe is vooral vanuit mijn eigen gezichtspunt schrijven, dus over hoe ik het meemaak. Dat heeft ook een voordeel, je kan daar niet op worden aangevallen. Toch doe ik het niet om die reden, maar om het wat persoonlijker te maken en niet om een journalistje uit te hangen. Voor die belangenorganisatie is het veel lastiger. Je schrijft dan voor een groep vrijwilligers en die groep moet het met je schrijfsel eens zijn. Onze groep is niet vlot en het kan wel eens een paar weken duren eer ik van hen support krijg voor een stukje. Dan gaat de spontaniteit er wel van af en dat is goed te merken in het bezoekersaantal. Relatief gezien doet dat weblog het goed ten opzichte van vergelijkbare groepen, maar ten opzichte van m’n eigen blog doet ie het in mijn ogen belabberd. Dat zou beter kunnen, maar ik weet niet zo snel hoe.
Volgens mij is dat het ook precies hoor, dat ‘persoonlijk’ bloggen: dat je vanuit jezelf schrijft. Dat wil niet zeggen dat je je hele hart op tafel moet leggen. Wat die organisatie betreft: het maakt wat mij betreft uit of alleen jouw naam er onder staat of ook die van anderen. Het is NOOIT een goed idee om te wachten tot iedereen goedkeuring geeft, omdat het eindproduct nooit is wat jij voor ogen had, alle wijzigingen doen afbreuk aan jouw verhaal. Vooral als het om meerdere mensen gaat. Misschien kun je onderscheid maken tussen de stukken die je daar persoonlijk publiceert (waarbij je duidelijk aantekent, desnoods letterlijk, dat dit op persoonlijke titel is geschreven) en de stukken die je namens de rest publiceert? Dan kun je ze ook vanaf het begin anders insteken, die groepsstukken, op zo’n manier dat je weet dat het meer lijkt op wat de rest bedoelt? Maar klinkt erg, erg lastig.
Misschien dat het na een tijd gaat wennen en ga je weer meer ‘durven’. Het is een kwestie van de juiste vorm zien te vinden on de regelmatig veranderende omstandigheden.
Ja…misschien… Het is een erg vreemd gevoel moet ik zeggen. Dat ik mezelf een beperking opleg.
Het is ook vreemd. Dat hele bloggen bedoel ik.
Zo zit ik zelf met wat ik over mijn werk blog. Tot nu toe schrijf ik daar zelden of nooit over, en als ik het doe dan altijd in heel bedekte termen en zodanig dat niemand zich herkent (denk ik / hoop ik).
Maar tegelijkertijd weet iedereen op mijn werk dat ik een blog heb en lezen veel collega’s mijn blogs waar ik het over van alles en nog wat heb. Dus waarom blog ik dan ook niet over mijn werk?
Vreemd.
Ik begrijp precies wat je bedoelt. Het is iets raars, gelezen worden. Wat je schrijft heeft dan direct een impact maar je weet niet welke. En je weet niet precies wat je daar mee wilt en kunt doen, die impact.
Heb je er concreet zakelijk last van dat men je te persoonlijk vindt op je blog?
Goede vraag Erik… Nee. Maar soms wil ik iets bloggen en dan denk ik: dat is niet handig, Doo. Niet doen. Je klanten en opdrachtgevers lezen dit misschien ook. Als ik een rotdag heb, of zo. Dan voelt het te kwetsbaar. Je weet het ook nooit zeker, of ze iets gelezen hebben of niet. En dan doe je alsof alles goed is maar ze weten dat het gisteren een rotdag was maar jij weet niet of ze het wel of niet weten… pfff. Ingewikkeld.
Inderdaad mijn eeuwige dilemma. Wat en hoe laat je van jezelf zien. Niet alleen met zakelijk bloggen hoor. Ook met bloggen in het algemeen. Blijft voelen als lopen op het slappe koord en een wankel evenwicht zien te vinden.
Ik weet het niet. Toen ik nog ver weg woonde, voelde het gewoon heel anders. Zo gek is dat, dat het verschilt met nu. Dat evenwicht vinden, daar worstel ik nu opeens ook mee.
Dat geografische afstand het makkelijker maakt vind ik niet zo vreemd. Toch lijken bijvoorbeeld romanschrijvers die rem niet te hebben. Schaamteloos openhartig zijn velen van hen.
Dan kun je je natuurlijk ook verschuilen achter ‘het is fictie’. Als iets te dichtbij komt, zeg je gewoon dat het fictie is. Dan creëer je meer afstand.
Ja maar dat is Niet Echt. Houd ik niet van (bij mezelf).
En zo vind je dus toch en vorm om jezelf toch te laten zien, knap hoor!
Dankjewel Meik!
Ik vond zakelijk bloggen echt te ingewikkeld, kon de juiste toon niet vinden. Daarom ben ik juist een losse blog begonnen naast mijn zakelijke portfolio website zonder blog dus 🙂
Ja…begrijp ik helemaal! Hoewel ‘zakelijk’ ook maar een etiketje is he, wat dat betreft? Zaken en privé lopen, vooral als ondernemer, zo in elkaar over!
Ja daarom heb ik maar gewoon een tweede website genomen, kan ik meer over mezelf kwijt en ook wel linken naar mijn werk natuurlijk 🙂 Het voelt echt goed trouwens deze verdeling 🙂