Ik was van de week in een hotel. In Hilversum. Met het kleinste kamertje dat ik ooit heb meegemaakt, qua hotel (nog kleiner dan op Times Square! Prime locatie hoor dat Hilversum!). Maar het was ook lekker goedkoop. En heel schoon. En je kon er zo naar toelopen vanaf het station en je liep ook zo naar je afspraak. Het was alleen een beetje koud voor deze Istanboelse.
Anyway.
Ik ging daar ook eten, want ik had honger en #blogpraat begon en ik was moe van het gesjouw met mijn koffer vanaf het vliegveld naar de trein en vanaf de trein naar het hotel en ik moest nog van alles voorbereiden.
Kortom, de situatie waar alle zakelijke reizigers in zitten, die daar verblijven.
Laten we wel wezen, als je daar gaat eten, doe je dat niet voor je lol. Iedereen begrijpt dat het eten daar geen culinair hoogstandje zal zijn.
Dat werd bevestigd door het regelmatige geluid van het piepje van de magnetron dat goed te horen was omdat de deur van de keuken naar de eetzaal open stond.
Ik schets de sfeer even voor je, he? Kun je je het een beetje voorstellen. Koude eetzaal, 6 mensen die aan 6 grote tafels met papieren tafelkleden en van die bloemstukjes zitten en niets zeggen al zitten ze vlak bij elkaar.
Dat idee.
De entertainment werd door de ober verzorgd.
Dat was een superaardige jongen. En zijn Engels was ook goed, handig aangezien de helft van de zaal buitenlands was. Echt buitenlands dan, niet zo half als ik.
Zijn doel (verkooptarget?) was schijnbaar om ons het twee- of driegangenmenu te verkopen. De sateh én de champignonsoep.
Helaas voor hem had het management besloten de prijs niet op de menukaart te vermelden.
Dus dat ging als volgt.
“Goedenavond! De menukaart. Alstublieft. Ik zal het even uitleggen: u kunt het twee of het driegangen menu nemen. Het tweegangenmenu is 16,50 en dan kunt u ofwel een voor- en een hoofdgerecht nemen of een hoofdgerecht en een nagerecht, behalve bij deze, deze is 3,50 extra. Het driegangenmenu is 19,50. Maar als u dit of dit hoofdgerecht neemt in plaats van dit, dan is het 3,50 extra en als u deze neemt is het 4,50 extra. Als u bij het driegangenmenu een supplement van 4,50 betaalt, kunt u eventueel ook dit gerecht nemen. Als u de hoofgerechten los bestelt, zijn ze 14,50 en de voorgerechten zijn 4,50. De soep van de dag is champignonsoep.”
???
Vol verbazing luisterde ik naar zijn verhaal. En bestelde zo snel mogelijk het eerste gerecht op de verwarrende kaart: de kip sateh (mijn stelregel in Nederland is: eet altijd iets dat je in Hongarije/de VS/Turkije niet kunt krijgen).
En toen hoorde ik hem tegen de volgende gast hetzelfde riedeltje afsteken. En toen tegen de volgende (Engelse) gast die vermoeid was en er geen touw aan vast kon knopen.
Dat gevoel, daar kon ik me in verplaatsen. Ik voelde me net zo overweldigd door al die prijzen die in de plaats leken te zijn gekomen voor het aanbevelen van een gerecht.
Luister, hotelmanagement.
Niemand gaat daar voor zijn lol eten. Als je tien minuten loopt, zitten daar aan het station al een aantal leuke tentjes. En er zijn er vast nog meer.
Maar iedereen gaat daar bij jullie eten, in de ongezellige eetzaal. Omdat hij/zij moe is, geen zin heeft om weer op zoek te gaan naar iets anders, de volgende dag moet werken. Plus: de baas betaalt over het algemeen (niet bij mij, maar goed, ik was bereid om mijn eigen baas te zijn en gewoon voor dat satehtje te gaan).
Die 3,50 of 4,50 of 2,50 maakt dus niemand uit. Het leidt alleen maar af van de boodschap: het menu. Die arme jongen heeft een men in zijn handen zonder prijzen en denkt dat de kern van zijn verhaal om die prijzen moet draaien. Hij wil zijn gasten goed informeren.
Ik zal nooit de blik vergeten op het gezicht van de Engelse zakenman aan de tafel naast mij. ‘Baffled‘ is het juiste woord.
De kipsateh was heerlijk.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Je kunt wel een boek schrijven hierover. Klantbeleving. Deze korte impressies bundelen.