Sjonge, wat kan een mens toch veel leren van anderen. Ik kreeg twee dagen fotoles in een groep, en dat is op heel veel vlakken zo onwijs leerzaam. Uitroepteken. Uitroepteken. (…)
Als je in een groep met vreemden terecht komt, waarvan een gedeelte elkaar kent, en waarvan het grootste gedeelte heel anders bezig is met een onderwerp dan jijzelf, dan is dat confronterend.
Ambitie?
Veel van de deelnemers zijn heel serieus met fotografie bezig. Sommigen willen er hun vak van maken, zelf. Voor mij was dat anders. Ik wilde vooral plezier hebben in het fotograferen, leren begrijpen wat ik met mijn camera kan doen (na 6 jaar die camera gebruiken wist ik nog steeds niet hoe je binnen foto’s kunt maken!) en ik had een derde doel: Istanbul beter leren kennen, en meer ‘mijn stad’ maken.
Ik heb al die doelen bereikt. Ik voel me dan ook geweldig! Ik liep gisteren vanaf de bushalte, in het donker, in de regen, non-stop te fotograferen. Ik vind het helemaal te gek. Zo veel geleerd van Thatcher. Maar niet eens zozeer technisch. Op een veel dieper niveau. Maar ik was niet zo ambitieus. Ik had ook geen hoge verwachtingen.
Het moet wel leuk blijven
Toch ben ik ook een beetje aan het denken gezet over hoe ik met dingen om ga, dingen zoals bloggen, of fotograferen. Dingen die voor mij passies zijn, en hobbies, maar die mijn werk wel raken.
Het moet wel leuk blijven, is mijn motto. Ik (jij ook trouwens!) moet er wel plezier in houden, als het even kan. Maar dit weekend, met al die mensen die zo serieus met fotografie bezig waren en zo vol ambitie op zoek naar de beste foto, vroeg ik me opeens af of dat niet een beetje oppervlakkig is, dat motto. Moet ik de dingen serieuzer nemen? Meer plannen? Bewuster bezig zijn? Stop ik er wel genoeg energie in? Ben ik wel committed?
Ik heb er nog geen antwoord op.
Of toch.
Weet je wat het is? Ik heb gewoon vertrouwen dat het gaat gebeuren als ik er voor open sta.
Faith
Ik leerde gisteren dat je moet denken in frames, moet bedenken wat je voelt in een bepaalde omgeving en hoe je dat op een foto kunt overbrengen. En zo is het precies gegaan, het fotograferen.
Uit die foto’s van gisteren spreekt mijn gevoel over Istanbul, mijn nieuwsgierigheid, mijn leergierigheid, mijn verbazing over hoe mooi het is, mijn opwinding over de prachtige plekken en mensen die ik zag en ontmoette.
En zo gaat het bij mij ook als ik blog.
Ik bedenk ongeveer welk frame ik wil hebben, ik weet wat ik mooi vind. Ik stel de kaders in, en verwerk daarin wat ik geleerd heb, stel ze bij, verhoog de kwaliteit van die kaders. En vervolgens ga ik aan de slag en vertrouw ik er op dat er iets moois gaat gebeuren. Dat als ik maar mijn gevoel blijf volgen, het vanzelf komt.
Perfectie kun je niet plannen
Plus, ik weet van tevoren dat sommige dingen zullen mislukken (maar dat ik daar van leer). En ik weet ook – heel zeker – dat als je er voor open staat, en je hart en je intuïtie volgt, er mooie dingen gaan gebeuren. En dat je nooit had kunnen plannen.
De foto hiernaast vonden mijn medecursisten zo’n beetje de mooiste. Maar die foto is eigenlijk ‘mislukt’. Ik was mijn nieuwe kennis over de instellingen aan het uitproberen, en had de F verkeerd – of hoe dat allemaal ook mag heten. Dus hij is totaal onscherp. Totaal onbedoeld. Maar wel een van de mooiste van die 500+ die ik gisteren maakte.
Loslaten is grip krijgen
Ik werd wel even zenuwachtig vandaag, toen we elkaars foto’s gingen bespreken en bekijken samen met de leraar. Sommige mensen stelden zulke hoge eisen aan zichzelf en anderen. Maar op een gegeven moment liet ik het los. Door mezelf te vertellen dat ik die foto’s maak voor mezelf, en niet voor anderen. Dat ik zoveel geleerd heb, dit weekend, en dat dat het enige is dat telt. De ontwikkeling, en het plezier.
Net als met bloggen, eigenlijk…
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Heel mooi beschreven! Ik heb het soms ook wel moeilijk met dat streven naar perfectie zoals van die medecursisten. Is het voor hen dan nog wel leuk eigenlijk? Als de teksten die ik schrijf of de tekeningen die ik maak niet voldoen aan mijn verwachtingen, dan raak ik gedemotiveerd om meer te schrijven en te tekenen… (Ook al baart oefening natuurlijk altijd kunst 🙂 )
Waarschijnlijk is ook in dit soort situaties de gulden middenweg de beste… Ontwikkeling en plezier dus, zoals jij zegt.
Een terugkerend motief: perfectie. En de worsteling daarmee.
Het streven naar perfectie vind ik een goede instelling. Waarmee dan niet gezegd is dat alles wat uit je handen komt, altijd perfect is. Of moet zijn. En dat het dan daarom niet goed zou is.
Die instelling, dat streven, daar gaat het om. Vervolgens ga je daarmee aan de slag en creeer je de ruimte om te experimenteren.
De kunst van het loslaten verwoord. Mooi!
Inzichtje van mezelf: perfectie hoort bij controle houden en bij loslaten 🙂