Zat mooi artikel te lezen over Google+, op het erg interessante SEO-blog MOZ. Als je van dat soort dingen houdt, is het een aanrader. Of als bloggen je werk is! Dan helpt het om op de hoogte te blijven van al die zoekmachinedingen.
Ik ben een van de vele bloggers die dat hele Google+ niet helemaal begrepen heeft. Althans, ik begrijp dat het belangrijk is, ik onderzoek het voor mijn nieuwe boek, ik adviseer mensen (vooral mensen met lokale bedrijven) om het slim in te richten. Maar privé wil het me maar niet grijpen.
Als blogger is Google+ niet alleen belangrijk omdat het als sociaal netwerk een kans biedt om te connecten met je potentiele lezers.
Het is belangrijk omdat Google ook de eigenaar is van de meest bezochte zoekmachine van Nederland. Met een marktaandeel van meer dan 90% (meer voor smart phones en tablets). En omdat Google de activiteit op Google+ rondom jouw blog posts extra meeweegt bij de beslissing rondom het wel of niet tonen van die blog post (en je blog) in de zoekresultaten.
Belangrijk? Ach. Je moet dingen niet alleen doen vanwege de zoekmachines, ook al zijn ze belangrijk.
Maar op zoek gaan naar lezers en engagement, dat is altijd belangrijk!
Sinds 1 maart deel ik mijn blogartikelen automatisch op Google+.
Maar veel haalt dat niet uit. Zie de afbeelding bovenaan.
Dat is niet gek, natuurlijk. Net als bij ieder ander sociaal netwerk, krijg je meer interactie als je echt aandacht besteedt aan je updates. En automatiseren is meestal niet het geëigende middel (al is het soms beter dan niets!).
Op Twitter valt dat mee – misschien omdat ik daar een veel actiever netwerk heb, zelf veel actiever ben. En omdat Twitter updates sowieso maar 140 tekens zijn, is de titel van je blog post al snel voldoende.
Hoe meer ik bijvoorbeeld plaats op LinkedIn, hoe meer ik merk dat zelfs het delen van andermans update daar heel veel werk is. Je moet het plaatje aanpassen, de omschrijving van het plaatje, de titel, de omschrijving. Anders krijg je hele gekke updates.
Op Facebook is dat niet anders, natuurlijk.
En Google+ idem.
Hiernaast zie je de automatische update die gegenereerd is n.a.v. mijn post van gisteren. Zoals je ziet, nodigt het niet uit tot lezen. De titel staat alleen naast de afbeelding, onder het introtekstje. En de tekst wordt afgebroken en nodigt ook niet uit.
Wat ik wel zie sinds ik automatisch mijn updates deel, is dat ik meer volgers krijg op Google+. Maar het leidt nauwelijks tot meer reacties op Google+ of tot meer verkeer vanaf Google+ naar mijn blog.
De oplossing is simpel.
Serieus aandacht besteden aan Google+. Nog meer lezen, nog meer gaan begrijpen.
En dat automatische knopje ‘post naar Google+’ dan toch maar eens uitzetten…
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Ik post alleen mijn blogs als automatische tweet. Waarom, weet ik eigenlijk niet, maar het werkt wel. Zeker als er een hashtag in de titel zit en de titel zelf pakkend is. Op facebook en google+ doe ik alles handmatig. Het laatste heeft niet veel effect, maar ik doe het wel. Ik merk dat Google+ een vreemde eend in de bijt is. Ik doe het vooral om mijn blog te melden bij google. Het vergroot misschien de vindbaarheid. Al sluiten mijn onderwerpen niet zo goed aan op wat er op google+ leeft.
Ik blijf ook stug doorzetten. Wie weet … krijg ik het ooit te pakken!
Ben toevallig deze week toch maar eens wat meer met Google+ bezig in het kader van die vindbaarheid. Dat plaatje van Robert is precies het gevoel dat ik daar kreeg 🙂
Ja he? Ik ook. Ik vind het maar lastig om er leuke accounts te vinden om te volgen – dat is toch wat een netwerk leuk maakt. Ik blijf het lastig vinden…
Moest toch meteen weer aan deze denken…
Hahahaha! Zo voelt het daar wel!
Google+ is inderdaad één van die platformen/netwerken waar ik me nog eens wat meer in wil verdiepen. Al leeft het verder nog niet echt onder de grote massa. Er zit wel toekomst in volgens mij.
Men zegt dat het blijft groeien. Ik weet niet of dat echt uit vrije wil is, maar het maakt niet echt uit – we zijn met zijn allen gewoon afhankelijk van Google als het gaat om vindbaarheid van onze online content! Dus we kunnen maar beter begrijpen om het te begrijpen (en leuk te vinden!). 🙂
Ik bewonder je wil tot begrijpen 😉
Hahaha. Het is mijn werk, zullen we maar zeggen 🙂 En ik ben toch een beetje een blognerd, he. !
Zo is dat!
Heb je trouwens de aflevering van Tegenlicht afgelopen zondag over internet en social media gezien? Erg interessant!
http://tegenlicht.vpro.nl/afleveringen/2013-2014/de-herovering-van-het-nu.html
Heeft u ook vaak het gevoel dat de tijd door uw vingers glipt? Dat u op verschillende plekken tegelijkertijd bent, in de trein tussen a en b, via uw smartphone, in sms-conversatie met een vriend, in e-mail op uw werk en in gedachten bij een tropische vakantie. Mist u ook de rust in uw NU? Kijk dan naar de tweede aflevering van Tegenlicht’s studiolab-reeks. Dit keer is het televisie-essay van de hand van de Amerikaanse mediatheoreticus Douglas Rushkoff.
Nog niet! Maar Caro had gezegd dat ik het echt moest kijken dus ik ga het absoluut doen! Maarre…conclusies?
Wat er bij mij van is blijven hangen (we hadden wat bezoek over de vloer, dus ik kon het niet allemaal op mijn gemak volgen) is dat Rushkoff op een bevlogen manier en met originele voorbeelden vooral de snelheid van onze huidige manier van communiceren aan de kaak stelt. Dat laat hij volgen door een pleidooi voor een soort van onthaasting welke volgens de interviewer nogal New Wave achtig overkwam.
Al met al volgens mij geen revolutionair nieuwe inzichten, maar veel bekends op een nieuwe prikkelende manier bij elkaar gebracht.
Er staat me bij dat hij op een gegeven moment erg pissig wordt over iets wat ik me nu niet meer voor de geest kan halen, dus dat ga ik zeker nog eens terugkijken.
Intrigerend…!
Ja, ik ben wel benieuwd wat jij er van vindt.
Ik zag een stukje met halve aandacht. Zeker intrigerend, ook met de voorbeelden die hij laat zien.
Het voorbeeld van de huisvader die overdag oorlog voert in Afghanistan via zijn computer, dan naar huis rijdt en een kwartier later met zijn kinderen aan tafel de avondmaaltijd geniet. Terwijl hij die dag mensen heeft gedood vanuit zijn op afstand bestuurbare vliegtuig. Dat was heel bizar. Hij meent dat dit mensen stukmaakt, je kunt volgens hem die twee dingen niet combineren op die manier.
Een ander aspect die in mijn hoofd is blijven hangen: de voortdurende alertheid die social media van ons vraagt. We zijn als brandweerlui die voortdurend opgepiept worden voor sms’jes, tweets, what’s app’jes en andere attenties via social media. Brandweerlui waren aan het eind van de shift klaar, wij gaan gewoon door. Volgens hem leidt dit tot ongewone spanning.
De vergelijking van de klok met secondewijzer die als een voortdurende beweging gaat met de digitale klok die elke minuut een nieuwe getal geeft, vond ik intrigerend. Hij wees op een andere beleving van tijd die in ons computertijdperk is. Een minuut is een harde minuut geworden en niet meer een langzame beweging.
Ik moet het nog steeds kijken. Uitstelgedrag. Misschien wil ik het liever niet weten…