Er is een nieuwe diersoort ontdekt. Hele bijzondere en naar verluid hele grote. En het is een beetje een rare, las ik vandaag.
Gelukkig zijn er experts met instructies en nadere uitleg:
They have some of the shortest attention spans (of which are getting shorter by the minute). They prefer to use symbols (a.k.a., emojis) and images to communicate and express themselves.
(bron)
Dat laatste he: on-ge-lo-fe-lijk. Wie communiceert er nu in symbolen?? ? ? ? ? ✋? ? ? ? ❓ Dat moet wel een hele rare diersoort zijn dan.
Het moet niet gekker worden.
Gelukkig kun je ze wel dingen verkopen, die nieuwe soort. Want:
Despite being so young, they have already learned the fine art of consumerism thanks to their connectedness and being weaned on mobile devices.
‘De schone kunst van het consumeren’. ‘Gespeend met mobiele apparaten’. Ja, je leest het goed.
Als je het zo leest, ga je je vragen stellen over die soort …
… hun ouders!
Wie leert zijn kinderen nou consumeren?! En spenen met mobiele apparaten? Tsssk tsssk tsssk. Ik zou ze wel eens van dichtbij willen zien, de ouders van deze nieuwe soort! Sjongejonge. Dát moet een nog raardere soort zijn.
Maar moving on: ?.
Hoe sla je ze aan de haak?
Ik wil graag nog even verder te praten over de opportunities die deze nieuwe soort ons brengt. Want die zijn legio. fijn toch? Dat gaat weer een hoop centen opleveren, he, vooral omdat het zo’n grote groep schijnt te zijn.
Maar je moet wel uitkijken met wat je ze voedt. Anders eten ze het niet. Of ze kunnen het niet verteren:
Provide your content to them as a snackable—that means to deliver it in small portions that they can digest individually before receiving more of those bite-sized content messages. This works well with those short-attention spans and their ability to process more information at a faster rate than the previous generations.
(zie je het staan? ‘digest’? …)
De worm moet wel naar binnen. Anders slikken ze de haak niet door. Logisch.
Maar even serieus.
Als marketeers zo gaan praten, weet je dat het mis is. Als je je klanten gaat zien als een nieuwe soort die je uit kunt melken als je er maar het juiste krachtvoer in stopt, dan ga je de strijd verliezen.
In tegenstelling tot wat sommige marketeers lijken te denken zijn mensen niet dom. En die nieuwe soort al helemaal niet. Kijk maar eens hoe je dochter/kleinzoon/broertje/buurmeisje/student feilloos begrijpt of een actie op social media echt is of niet. Hoe ze door de suffe grapjes van oudere generaties prikken. En hoe ze – anders dan hun opvoeders – GEEN ENKELE BOODSCHAP hebben aan stomme reclames.
Dat kun je wijten aan hun afnemende aandachtsspanne. Maar het zou natuurlijk ook kunnen dat het ligt aan de sneue marketingboodschappen die nog steeds gemeengoed zijn.
De 40+-ers zijn de baas (maar niet lang meer).
Want dat is altijd zo opvallend in dat gezeur over Generation Z of Milennials etc. (ze zijn lui, ongemotiveerd, weten niet wat hard werken is en hebben een aandachtsspanne van seconden), is dat de kritiek altijd komt van mensen van boven de 40.
Toegegeven, dat gaat je pas echt opvallen als je zelf boven de 40 bent. Dan zie je opeens: al die marketeers, productmanagers, bestuursleden, managers en andere mensen op invloedrijke posities zijn boven de 40. En ze hebben moeite om de vinger aan de pols te houden bij mensen die tientallen jaren jonger zijn dan zij.
De pulse van nieuwe generaties te voelen.
Maar zo moeilijk is het niet.
Nee, ze hebben nog nooit een telefoon met een draaischerm gezien of een walkman of een gulden. Maar of dat ze nou echt minder serieus, gemotiveerd of slim maakt??
[tussenverhaaltje: ik zat vandaag te kijken naar de kinderen van onze basisschool die oefenden voor hun deelname aan de First Lego League. Dat is een wedstrijd voor scholieren waarbij je met je team een legorobot moet ontwerpen en programmeren om hem een parcours te laten doorlopen. Daarnaast moet je onderzoek doen binnen het jaarthema. En je moet een projectpresentatie geven. En je moet laten zien dat je als een team kunt werken. Het niveau ligt hoog en alleen de beste mogen door.
Toen ik op de basisschool zat, speelden we maar een beetje, sporten een beetje. Dit soort ambitie en prestatie was ons vreemd.
Ik stond er naar te kijken en was niet alleen zwaar onder de indruk van die robot die allemaal moeilijke dingen deed, en van de kinderen die achter de computer moeilijke programma’s zaten te coderen. Ik was vooral onder de indruk van de waanzinnige focus van de kinderen. En de discipline. Als deze mensen de wereld gaan besturen, dacht ik bij mezelf, maken ze er misschien weer wat moois van.]
Als je oprecht geïnteresseerd bent in wat het is dat mensen doet verschillen, hoe nieuwe generaties naar de wereld kijken en als je af en toe even terugdenkt aan jezelf op die leeftijd, wordt het allemaal een stuk duidelijker. En leuker.
En aangezien deze mensen over enkele jaren jouw managers zijn, je artsen, je politici; aangezien het deze nieuwe diersoort is die gaat bepalen of jij pensioen krijgt, of je goed verzorgt zult worden op je oude dag en of er nog iets te doen is aan het milieu, kun je daar maar beter je best voor doen.
En je moet vooral stoppen met kijken naar jongere generaties alsof het een andere diersoort is.
Laat staan dat je ze zo onderzoekt. Beschrijft.
En behandelt.
*de foto stamt uit mijn tijd als kinderrondleider in de dierentuin
- Ongeluk - 8 juni 2023
- Yogamatje - 20 mei 2023
- Aiiiiiiiiiii - 11 mei 2023
Geef een antwoord