Ik had een inzicht op het schoolplein daarnet. Meer een INZICHT. Een epiphany, zoals men hier pleegt te zeggen. Over cultuurverschillen. En over perceptie. Dat zit zo:
Als je opgroeit in een bepaalde cultuur, zeg: Nederland, krijg je een hele set van normen en waarden en cultuurdingen mee. Die zijn onzichtbaar. Want cultuur is net als een ijsberg (leerde ik ooit op cursus), slechts het topje is zichtbaar. De rest zit onder de oppervlakte.
Na in twee andere landen dan Nederland gewoond te hebben, kan ik dat beamen. Klopt.
Een kwestie van perceptie
Een van de dingen die je onder de oppervlakte meekrijgt is hoe je mensen inschat. Je ontmoet nieuwe mensen, en direct, na een paar seconden misschien al, heb je een beeld. En verbind je conclusies. Je deelt ze in, in een hokje. Misschien (hopelijk) niet zozeer een waardeoordeel (is het een goed mens?) maar wel het hokje ‘achtergrond’, ‘waar vandaan’, etc.
En op basis daarvan trek je misschien onbewust conclusies over of je elkaar leuk kunt vinden, vrienden kunt worden, met elkaar zaken zou kunnen doen. En doe je dingen wel of niet. Praatje maken, bijvoorbeeld. Toch? Ik geloof dat heel veel van die processen zich razendsnel en daarom onbewust in onze hersenen afspelen.
Uiterlijk is (niet) alles
Het is niet OK om op uiterlijkheden af te gaan, leren we, maar ik denk dat we het wel doen. Dat komt ook een stukje doordat je er van uitgaat dat mensen een bepaald signaal over zichzelf willen afgeven. Dat mensen bewust een beeld willen scheppen. Door hun kleding, bijvoorbeeld. En hoe ze praten. En waarover ze praten. Hun accent.
[notitie: Ik heb helaas een behoorlijke bekakte rrrr en daar ben ik nooit vanaf gekomen. Maar toen ik klein was, sprak ik Spaarndams (Noord-Hollands). Dus waar die R vandaan is gekomen, geen idee. Misschien op school in Bloemendaal (dat was een eind fietsen, ja!). Hij komt in de VS wel goed uit omdat hij als een Amerikaanse R klinkt.]
Het mooie is dat dat in de VS niet opgaat. Als je hier mensen bijvoorbeeld in gaat schatten op basis van hun kleding, kom je bedrogen uit. Want iedereen loopt op sportschoenen en in een oude spijkerbroek. Of, het tenu voor thuisblijfmoeders hier in de buurt: yoga pants & sportschoenen. OK, niet iedereen. Maar wel bijna iedereen. De succesvolste CEO, de meest interessante professor (dit voorbeeld is niet toevallig…), de hardwerkendste ondernemers, de intelligentste en leukste thuiswerkende carrierevrouwen.
Als je hersenen op basis van wat ze kennen dus aan de hand van kleding een inschatting proberen te maken van wat mensen doen, waar ze vandaan komen, en of je mogelijk vrienden zou kunnen zijn/worden, dan kom je bedrogen uit. Heel bedrogen.
Uiterlijk is alles in de VS, maar het is tegelijkertijd ook helemaal niets. Een van de vele rare tegenstellingen in dit land.
Oordeel niet te snel…
Een van mijn mindere trekjes is/was dat ik nogal oordeelde over anderen. Niet iets om trots op te zijn, en gelukkig ben ik sinds mijn werkende leven aanving bezig om daar verandering in te brengen.
Maar goed ook, want ik was hier niet zo ver gekomen qua vriendschappen als ik dat was blijven doen!
Het komt mij wel goed uit. Want ik draag iedere dag een spijkerbroek en sportschoenen (de yoga pants zijn mij een stap te ver, maar ik moet zeggen, het ziet er wel goed uit!). En liefst een capuchontrui*.
De vraag is: wat wil je uitstralen? Naar je klanten? Naar zakelijke relaties? Naar nieuwe contacten? Moet je meegaan met de stroom (strak in het pak) of mag het ook anders? En ook: hoe oordeel jij?
En: moet je je er iets van aantrekken, van andermans perceptie? Is het belangrijk om je uiterlijk aan te passen (of je accent) om hun perceptie te beinvloeden?
Of mag je er op vertrouwen dat wat jij bent, doet, zegt en waar jij je goed bij voelt, voldoende is?
Dat is het fijne van mijn virtuele werkomgeving…alleen Frank betrapt me soms als we onverwacht skypen op die capuchontrui. En hem maakt het volgens mij niets uit….
*Vandaag geen capuchontrui! Onderdeel van mijn voornemen om er eens wat meer aandacht aan te besteden, dat uiterlijk. LOL! Maar wel gewoon een spijkerbroek en gympen natuurlijk. Zie foto.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Perceptie … it’s in the eye of te beholder, zeker 😉
Haha! Zo is het!
wat goed dat je blijft veranderen, en anders gaat oordelen!
lol wij hebben ooit eens, tijdens de vebouwing, een espace willen kopen
in verbouwingskleren
zo goed behandeld not
auto elders gekocht en later bij die verkoper langs geweest (express zo gemeen zijn we)
wat een mooie auto mevrouw
ja he mhihahahaha die had JIJ aan ons kunnen verkopen, doeiiiii
Haha! Dat bedoel ik dus precies. Hier in de VS leer je dat je als verkoper nooit iemand anders moet behandelen vanwege zijn verfkleren en oude spijkerbroek. Dan zul je nog wel eens de deal van je leven kunnen mislopen namelijk. Niet dat ze hier niet oordelen. Veel racisme en zo. Maar niet vanwege je kleren in ieder geval. En bovendien natuurlijk altijd uit op geld verdienen: een klant is een klant!
wij konden vroeger op vakantie in buitendland de Nederlanders er zo uit halen. en we vroegen ons dan af: waar zien we dat dan aan? (nee niet aan het Hema tasje).
We gaan nu voor het eerst sinds lange tijd weer eens naar Frankrijk. Benieuwd of dat nog steeds zo is.
En jij hebt een mooie kans je kinderen best of both worlds te geven (of meer) 🙂
die Amerikanen hebben vast iets anders op basis waarvan ze mensen inschatten. Weet jij wat dat is?
Volgens mij heb je, als je opgroeit in een cultuur, een hele set van criteria en conclusies. Onbewust. In de VS zijn heel veel verschillende subculturen en sociale groepen op basis van plaats/State, achtergrond… Dus als je hoort waar iemand vandaan komt, geeft dat een idee (terecht of niet). Of iemands achternaam (indicatie van etnische achtergrond). Of mensen lopen en fietsen (health freaks) of met de auto komen (en wat voor een auto). Waar je woont. Je huidskleur (!). Starbucks drinken of iets anders. Dat soort dingen denk ik?
PS geen mooier spelletje dan raden waar iemand vandaan komt tijdens vakantie! En heerlijk, Frankrijk…mis ik echt.