Vandaag kwam ik dit artikel tegen via een vriendin: “Relax: a lesson from (only) 70 days of blogging everyday”, zie hier. Het is geschreven door iemand die zich had voorgenomen om iedere dag te bloggen. Maar toen, op een avond, had hij geen zin. Na 70 dagen had hij een avond niet de motivatie en de energie. Hij zegt dat hij misschien eigenlijk stiekem gewoon een beetje te lui was om het vol te houden
In de comments zeggen zijn lezers dat het ook allemaal niet hoeft, hartstikke goed, kies voor jezelf, etc.
Irritatiefactor
Dat irriteert mij. En dat zegt dan weer meer over mij, dan over hem (of over andere bloggers die minder zijn gaan bloggen). Ik weet niet wat me irriteert. Niet dat hij gestopt is in ieder geval. Maar wel hoe hij er over schrijft. Toonzetting. Boodschap. Boodschap?
Ik denk dat het meer is dat het klinkt alsof hij begonnen is omdat het goed zou zijn voor zijn business. En dat hij het nu toch opgeeft. Weet niet.
Als ik iets zie, om me heen, in mijn private blogosphere, is het dat we met zijn allen stug doorbloggen. Sommige mensen iedere dag, sommige mensen iedere week, sommige mensen zonder regelmaat, maar bloggen zullen we, bloggen moeten we, bloggen willen we.
Bloghelden
Ik ben het boek Bloghelden van Frank Meeuwsen aan het lezen . Het is uit 2010, en het gaat in op het begin van de blogcultuur in Nederland. Erg, erg erg leuk om te lezen! Zo lees je interviews met de eerste bloggers, je leest over het blogwereldje, de Dutch Bloggies (die Frank mede-organiseerde), hoe die bloggers er nu tegen aan kijken, wat ze wel of niet onder ‘bloggen’ verstaan/verstonden.
Gek genoeg zit ik er, en ik denk veel van mijn blogvrienden/blogpraatvrienden er heel anders in dan sommige van die eerste bloggers. Bloggen is gemeengoed geworden, daar hebben ze gelijk in. En blogs hebben vaak niet meer die curatiefunctie die vroeger zo belangrijk was.
Typisch
Behalve die curatiefunctie vraag ik me af of er echt zoveel veranderd is. De bloggers die ik ken, bloggen om te delen, of voor zichzelf, die communities opbouwen, die zichzelf door middel van het schrijven ontwikkelen, schrijvende bloggers en bloggende schrijvers, bloggers die langzaam van hun blog hun bedrijf bouwen, bloggers die bloggen juist om zich onderdeel van een community te voelen.
En er zijn ook bloggers die bloggen met een commercieel doel, natuurlijk. Die van meet af aan een commerciele doelstelling voor ogen hadden en hun blog zo vorm willen geven. Die had je vroeger minder, denk ik, als ik Bloghelden zo lees. Als er een doelstelling was, was dat een hele andere volgens mij. De mediawereld wakker schudden, kennis delen, je leven delen, contact leggen, nieuwsgierigheid naar nieuwe techniek, het internet toegankelijk maken, dat soort dingen.
Ik vraag me af hoe ik de blogcultuur waar ik onderdeel van uitmaak, zou typeren. Wat is nou kenmerkend voor hoe ik en mijn blogvrienden bloggen (ik heb nog steeds geen blogroll! Sorry! Moet nog steeds een keer de uitgebreide instructies op www.petepel.nl zoeken en toepassen)?
Ik zie ook wel dat mijn eigen blogwereldje maar heel klein is hoor. Dat bestaat vooral uit de mensen die af en toe meedoen met twitterchat #blogpraat. Er is heel veel waar ik niets van weet. Ik las de Elle Eten (heerlijk, in alle opzichten) en er kwamen talloze food blogs voorbij waar ik nog nooit van gehoord had. Zo zijn er vast heel wat subculturen. Ik kom zelf binnen mijn eigen ‘netwerk’ nog telkens nieuwe, geweldige blogs en blogger tegen. Doorbloggers, zeg maar.
Doorbloggers
Gisteren nog kwam in #blogpraat twee hele bijzondere blogs voorbij. Een beautyblog van iemand die sinds een aantal jaar maar twee uur per dag haar bed kan verlaten, en die gek is op beautyproducten, bovendien tips geeft voor mensen in haar situatie, dat je je lekkerder voelt als je jezelf verzorgt. Ze schrijft lekker, over beauty, maar met een diepere boodschap dus ook voor de niet-beauty-lezers (waaronder ik) een aanrader. Lezen!
En dan dit mooie blog, waarin een moeder vanuit de positieve kant blogt over de ervaringen met een autistisch kind. Wat er dan gebeurt, ongelofelijk. Meerdere mensen om je heen (in je online wereld) blijken ervaringen met elkaar te delen, gemeenschappelijk te hebben! Elkaar te vinden! On-ge-lo-fe-lijk, vind ik dat.
Mijn blogwereld bestaat uit doorbloggers, die authentiek zijn, zichzelf zijn, zich ontwikkelen.
Geweldig, is het. Ik weet niet precies hoe onze blogcultuur zich verhoudt tot die innovators van het eerste uur. Maar ik weet wel dat er net zo veel enthousiasme, passie, en saamhorigheid is, als toen.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Hear hear! Ik voel me absoluut thuis in de blogwereld, al valt er nog veel, heel veel te ontdekken! 😀 Ik wil er eigenlijk nooit meer weg en zal zeker doorbloggen.
*schrijft Bloghelden op haar to-read-lijstje*
Benieuwd wat je er van vindt!!
Hey Elja, de link naar het laatste blog is kapot – jammer, wil ik lezen! (Doorbloggers. Mooie term. Zoites als doorploeteraars?)
Ik kan niet beoordelen of er net zoveel enthousiasme, passie en saamhorigheid is als toen, maar wel dat er meer dan voldoende is om het doorbloggen nog jaren vol te houden (hoewel ik nu wat in gebreke blijf door duistere omstandigheden) en heel regelmatig nieuwe blogontdekkingen te doen.
P.S.:
http://www.petepel.nl/2012/01/15/workshop-blogroll-pagina
Nu heb je geen excuus meer 😉
you bet ! #passie #saamhorigheid