Waarom ik zo weinig blogde de laatste tijd, vroeg iemand me per e-mail. Een oplettende lezer, met wie ik regelmatig e-mail over allerlei dingen. Ze miste me, zei ze.
De ruimte van vrijheid
Ze zette me aan het denken. Of liever gezegd, ze zorgde er voor dat dat zeurende stemmetje in mijn hoofd opeens aan de oppervlakte kwam. Want sinds ik gestopt ben met iedere dag bloggen, is het publiceren van een artikel exponentieel moeilijker geworden.
Terwijl ik dit schrijf staan er 36 (!) conceptartikelen te wachten op publicatie. En in mijn aantekeningen van de afgelopen 5 dagen staan nog eens ideeën voor minimaal 10 andere artikelen.
Geen enkele van die 36 heb ik afgemaakt en gepubliceerd. Waaronder het artikel dat jij nu leest, waar ik precies 3 weken geleden mee begon.
Hoe dat kan? Volgens mij is het de valkuil van de vrijheid.
De valkuil van de vrijheid is dat je geen kaders meer hebt omdat je niets meer hoeft. Opeens mag alles. En dan is het lastig kiezen en doorzetten.
Nu ik vrij ben om niet meer iedere dag te bloggen, moet wat ik publiceer opeens heel goed zijn. Wat ik publiceer moet volledig zijn. Af. Het moet kloppen. Het moet lekker lezen maar het moet vooral ook Een Punt maken. Een clou bevatten. Een duidelijke statement zijn. Nuttige Tips meegeven aan de lezer.
Het is raar: nu ik niet meer hoef te bloggen, publiceer ik nauwelijks nog. Ik schrijf wel, maar niets is meer goed genoeg.
De kracht van gewoonten
Er zijn mensen die dit rare fenomeen (zonder druk op de ketel komt er niets meer uit je handen) wijten aan het gebrek aan gewoonten. Niet voor niets zijn gewoonten een onderwerp waar bestseller na bestseller aan wordt gewijd.
Zo kwam ik in dat kader deze mooie quote tegen over productiviteit en gewoonten, van een of andere managementgoeroe:
“Productivity is never an accident. It is always the result of a commitment to excellence, intelligent planning, and focused effort.” — Paul J. Meyer
Nu zou ik mijn voormalige dagelijkse bloggewoonte niet willen bestempelen als ‘commitment to excellence‘ of als ‘intelligent planning’. Maar gedeeltelijk klopt het wel. Mijn bloggewoonte bestond wel degelijk uit
commitment;
planning; en
focused effort.
Je kunt niets bereiken als je er geen tijd en energie in steekt. En hoewel ik niet een duidelijk doel had met mijn dagelijkse bloggewoonte, noch er ‘excellence’ mee nastreefde, deed ik het natuurlijk wel met een reden. En is me duidelijk dat het doorbreken van die gewoonte meteen leidt tot een output van vrijwel 0.
Vrijheid en keuzestress
Even dacht ik dat die nieuwe angst om iets te publiceren te maken had met perfectionisme. Maar toen ik dit verhaal over perfectionisme en optimalisme las, realiseerde me dat dat niet van toepassing is op mij. Ik heb niet de illusie dat wat ik publiceer perfect is.
Het is eigenlijk net als met mensen die met pensioen gaan. Of mensen die ontslagen worden en genoeg geld meekrijgen om het een tijdje uit te zingen. Of met mensen die zzp-er worden maar niet afhankelijk zijn van dat inkomen. En misschien is het ook een beetje hetzelfde probleem waarvan je veel leest dat ‘de milennial’ er mee worstel en wat ik terugzie in afstudeerders die ik ken:
Als alles kan, wat moet je dan kiezen?
Zo makkelijk is het niet om optimaal gebruik te maken van je vrijheid. Zo makkelijk is het niet om te kiezen, als je alles mag en kan.
Vrijheid kan je ook lamleggen. Je kunt keuzestress krijgen van al die ruimte.
Keuzestress ontstaat als je niet goed weet wat je wilt:
Psycholoog Julia van Alphen legt uit dat keuzestress vaak ontstaat wanneer je niet goed weet wat je wilt. Het is heel normaal om adviezen in te winnen over simpele dingen als een leuke film, wat je vanavond gaat koken en of je die hippe trui moet kopen of niet. Dat helpt ons, omdat we graag bij een groep horen.
Maar wanneer het gaat om keuzes die je identiteit vormgeven, zoals het kiezen voor een partner, baan of kinderen, helpt het niet altijd om je hele omgeving om raad te vragen. Als je niet goed voelt wat je zelf wilt, raak je door al die verschillende adviezen in de stress en verlies je steeds meer het contact met jezelf.
(Bron. De website van Glamour, of all places!)
Toen ik dit las dacht ik eerst: wat een onzin. Maar twee minuten later realiseerde ik me dat ‘niet weten wat je wilt’ ook in het geval van mijn bloggewoonte van toepassing is.
Want dat ik niet blog heeft niets te maken met de angst om te falen. Ik heb 6 jaar lang iedere dag vrolijk mijn minder goede artikelen gepubliceerd en het heeft me niets dan leuke mensen en reacties opgeleverd (en een mooie positie in Google).
Het is ook geen perfectionisme, want ik heb niet de illusie dat iets perfect is.
Het probleem is dat ik niet meer voor ogen heb waarom ik het doe en wat ik er mee wil bereiken. Als ik nog iets publiceer, waarom dan? Voor wie? Waar moet zo’n artikel dan aan voldoen?
Mijn dagelijkse gewoonte was een vast ritueel. Ik hoefde niet meer na te denken over hoe, wat en waarom. Ik deed het gewoon. Het hielp me om flow te bereiken. En alsof dat niet genoeg reden was om het te doen, leverde het ook nog andere dingen op.
Toen verbrak ik de gewoonte en kwam alles op losse schroeven te staan. De meest logische motivatie om iets te publiceren werd opeens dat ik ‘iets goeds’ wilde publiceren. Maar je kunt de kwaliteit van je artikel niet bepalen als je niet weet waarom je het doet en wat je er mee wilt bereiken. En daar is dan de vicieuze cirkel die ik door het hebben van een dagelijkse gewoonte altijd wist te vermijden.
De kracht van een krachtige bloggewoonte
Toen ik van bloggen een dagelijkse gewoonte had gemaakt kon ik perfect uitleggen waarom. In ieder geval aan mezelf. Ik wist waarom ik er tijd voor maakte, ik wist wat het me bracht.
Toen ik daarmee stopte, viel het waarom totaal weg. Sinds ik stopte, loop ik mentale rondjes. De vrijheid voelt heerlijk (ik hoef niet meer te bloggen), maar ook leeg en onduidelijk. Ik mis de creativiteit en continuïteit. Als ik denk: zal ik gaan bloggen? denk ik daar vrijwel tegelijkertijd achteraan ‘waarom eigenlijk?’.
Niet geheel toevallig was dat ook de reden dat ik stopte met dagelijks bloggen.
Conclusie
Van iedere dag bloggen word ik blijer dan van nauwelijks bloggen.
Het wordt tijd om weer te beginnen.
- Yogamatje - 20 mei 2023
- Aiiiiiiiiiii - 11 mei 2023
- Anoniem bloggen bestaat straks niet meer echt - 3 april 2023
Wat dit betreft ben ik een vreemde eend. Zal komen dat ik niet tot een groep wil behoren en ook prima zonder groepen kan. Sinds m’n 44e ben ik gestopt met vast werk en ‘doe ik maar wat’. Maar eigenlijk deed ik dat ook al toen ik een vaste baan had. Ik had veel opdrachtgevers (binnen het bedrijf) en koos daar de leukste dingen uit. Die luxe kon ik me permiteren door gebrek aan concurrentie. Nu blog ik al een jaar of 15 met een ‘regelmaat’ van 2,5x per week. Ik doe het vooral voor mezelf, en vind het leuk als anderen er ook iets aan hebben. Die regelmaat is flexibel. Als ik meer heb blog ik vaker en als ik minder heb, dan worden de berichten korter.
Eigenlijk vind ik het bovenstaande als bezoeker 3x te lang. Moet me er dan ook echt voor zetten om het uit te lezen. Bij bloggen is het juist prima als je iets niet helemaal weet en toch gewoon op het web zet. Dat zorgt voor reacties. Op complete, foutloze en te lange berichten valt moeilijk te reageren. 😉
Haha! Een ode aan het imperfecte??
Ik houd van langere stukken dus ik schrijf ze soms ook (zoals jij weet :)). Ik vind die houding van jou zo perfect bij bloggen passen. Ik moest hem zelf gewoon weer even terugvinden….!
De ironie is dat jij het was die me in 2012 duidelijk maakte dat een vast, dagelijks, ritme voor mij de oplossing was om uit de dip te komen. Na vijf jaar bloggen was de klad er in gekomen en blogde ik nog maar enkele keren per maand. Omdat het niet meer hoefde van mezelf. Want waarom zou je een blogpost publiceren als je er zelf geen reden voor hebt? En dat voelde ook zo want er zijn altijd redenen te vinden waarom het nu even niet handig is om de tijd te maken.
Ik begon in 2012 met dagelijks bloggen en produceerde er meer dan 400 dat jaar. Over de meeste was ik zelfs heel tevreden want ook al heb je mensen die piepen over ‘kwaliteit is beter dan kwantiteit’, bij schrijven (bloggen) kun je het een niet zonder het andere zien. Dagelijks (of welk ritme dan ook) moeten schrijven van jezelf maakt je een betere schrijver omdat je jezelf een deadline stelt en je over het algemeen je eigen grootste criticus bent. Ik zeg altijd dat als je zelf niet plezier beleeft aan het bloggen, je er ook niet aan moet beginnen. Maar plezier is wat anders dan de vrijheid om het niet te hoeven doen.
Geef jezelf gewoon fijn weer wat deadlines. Voer de druk op en ga weer fijn dagelijks bloggen 🙂
Jaaaa! Ik ben het met alles zo eens Raymond. Maar het is toch goed om ook van jou als expert te horen dat je ook moet kijken naar kwaliteit door de tijd heen. Niet alleen maar naar dat ene blogartikel, dat volgens sommige mensen dan niet aan een bepaalde norm doet.
Ik ben weer van start hoor!!
Herkenbaar! Dit is ook waarom ik standaard 2x per week blogs (soms meer) op vaste dagen publiceer. Anders komt er niks van terecht.
Nee he? Maar bij mij is dat kennelijk dus te weinig, twee keer per week …?!
Jaaa, mooi dat je er weer bent 🙂
Jij dank voor mail!
Heel herkenbaar 😉
Op Twitter kwam ik ook allemaal bloggers tegen die ditzelfde hadden 🙂 het is een universeel dingetje!