De laatste loodjes
Ik heb ergens een boek, digitaal, over de monsters die je moet bezweren als je een schrijver bent. Omdat ze aan je hangen en je proberen naar beneden te trekken.
Een beetje zoals de kabouter van Cor (ik zou bijna zeggen, je mag hem terug Cor, maar ik moet helaas toegeven dat het de mijne is en niet de zijne)!
Die kabouter zit echt de hele dag op mijn schouder bij het schrijven van mijn boek, hoor. Sjongejongejonge.
Hoe zet je die stem in je hoofd toch uit?
Had ik dit vorige keer nou ook, bij Bloggen als een pro? Misschien moet ik het eens even na gaan lezen hier op dit blog. Zo ja, heb ik het vast opgeschreven. Ik kan het me niet herinneren. Maar misschien is het net als bij bevallingen (haha…symbolisch) dat je het niet meer weet?! Omdat je zo blij bent met het resultaat?!
Morgen is’ie af, mensen (Geerhard, als je dit leest: morgen is’ie af).
ECHT.
Nee, ECHT ECHT.
PS Als ik het nog niet verteld had, het gaat over online marketing voor lokale ondernemers. Dus bedrijven en organisaties met een zaak waar klanten en bezoekers over de vloer komen. Dit itt tot merken en webwinkels etc. En de bedoeling is dat lokale bedrijven en organisaties (de fietsenmaker, horeca, musea, gemeentekantooren, de speeltuinvereniging, de supermarkt, de makelaar, de huisartsenpraktijk) dan zien hoe makkelijk en hoe leuk het is om zichzelf op de (online) kaart te zetten. En hoeveel voordeel dat biedt.
PS2 Toen ik net als titel schreef ‘de laatste loodjes’ dacht ik opeens: zou het symbolisch zijn? Mijn twijfel en afrondingsangst? Gezien de naderende afronding van mijn tijd in Istanboel en de afronding ook van mijn expatbestaan? De psychologen onder jullie, mogen het zeggen.
PS3 Patrick (dank Patrick) zei het zo mooi: commercieel gezien is het belangrijk dat er een verkoopbaar boek komt te liggen, maar voor de auteur is het vooral belangrijk dat zij haar verhaal kan vertellen. En zo is het precies.
Elja Daae
Latest posts by Elja Daae (see all)
- Je kunt pas boetseren als je een vorm hebt - 17 december 2018
- Inspiratie fascinatie - 14 december 2018
- Rust roest - 12 december 2018
2 Opmerkingen
Discussieer mee en vertel ons uw mening.
Je weet misschien nog wel dat ik het boek Bird by Bird van Anne Lamott aan het lezen ben. Zij heeft het over radio station KFKD, or K-Fucked:
“If you are not careful, station KFKD will play in your head twenty-four hours a day, nonstop, in stereo. Out of the right speaker in your inner ear will come the endless stream of self-aggrandizement, the recitation of one’s specialness, of how much more open and gifted and brilliant and knowing and misunderstood and humble one is. Out of the left speaker will be the rap songs of self-loathing, the lists of all the things one doesn’t do well, of all the mistakes one has made today and over an entire lifetime, the doubts, the assertion that everything that one touches turns to shit, that one doesn’t do relationships well, that one is in every way a fraud, incapable of selfless love, that one haas no talent or insight, and on and on and on.”
Hoe zet je dat radio station uit?
“When KFKD is playing, we are at cross purposes with the river. So we need to sit there, and breathe, calm ourselves down, push back our sleeves, and begin again.”
Zo is het. Radio uit. Rust aan. 🙂