Ik volgde een tijdje geleden voor het eerst sinds jaren zelf een training. Een training voor trainers. Want ik ben een goede trainer maar ik wilde een nog betere trainer worden. En tijdens dat proces ontdekte dat ik een vreselijke deelnemer ben.
Meta-ervaring
De training was heel goed. Hij ging over trainen. En werd gegeven door zeer goede, vakkundige trainers. Met als onderwerp slimme trainingsmethodieken. En een heleboel gemotiveerde deelnemers waarvan veel zelf ook weer een goede trainer waren. En door de groep groot te houden bleven de kosten voor deelnemers behapbaar.
Alle ingrediënten voor een succesvolle dag. En ik heb ook inderdaad veel geleerd over de besproken trainingsmethodiek. Maar vooral over mezelf. Het succes zat hem dus eigenlijk vooral in dingen die ik niet had verwacht.
Het grote probleem van de dag was ikzelf. Ík was de lastige deelnemer.
Toegegeven, het was wel een hele grote groep. 24 mensen. Toen we binnenkwamen maakten veel mensen opmerkingen (toch een beetje geschrokken) over de groepsgrootte. Gelukkig zeiden anderen weer direct dat dat er ook bij had gestaan, bij het inschrijven, dat ze tot wel 40 deelnemers konden gaan. Dus dat was dat.
Maar om al die deelnemers op tijd door al die onderdelen heen te krijgen en naar huis te sturen met nieuwe inzichten, heb je een beproefde methodiek nodig (die je dan direct kunt laten zien! meta!), een strak schema en duidelijke regels.
Lastige deelnemers
Dan zul je als goede trainer altijd zien dat je zo’n deelnemer hebt die niet oplet. Die vragen stelt als dat niet de bedoeling is omdat er geen tijd voor is (“Misschien moet je iets selectiever zijn in je vragen?”). Die begint over haar eigen gevoelens omdat ze niet begrijpt dat het volgens het protocol eigenlijk tijd is om positieve feedback op haar mede-deelnemer te geven.
Zo’n deelnemer die bij een groepsoefening naast de leider gaat staan omdat ze denkt dat ze daar recht op heeft omdat ze meegeholpen heeft aan het bedenken van het onderdeel. Zodat je haar weer streng moet toespreken en vragen om even verderop te gaan staan. En die op staat om naar huis te gaan als je eigenlijk de training nog gezamenlijk wilt afsluiten, zodat je haar publiekelijk moet vragen om te blijven zitten tot je klaar bent. Tot schrik van die ene deelnemer maar die andere deelnemers.
Je hebt er altijd een tussen die niet in het gareel wil lopen.
Als trainer kan ik me levendig voorstellen hoe irritant dat is voor het groepsproces.
(Nou ja, om eerlijk te zijn heb ik daar totaal geen ervaring mee. Maar ik heb dan ook geen gareel en geen uitermate belangrijk groepsproces. Alleen een planning op hoofdlijnen. Daarom ging ik ook op training, natuurlijk. Of …??)
Ik denk niet dat het voor de groep of de trainers een probleem is geweest, hoor, mijn deelnemerschap. Ik denk dat het alleen voor mezelf een probleem is geweest.
Lange tenen
Want deze lastige deelnemer voelde zich meerdere malen op haar tenen getrapt. Dat heeft natuurlijk met mijn ego te maken. En ego’s vind ik altijd een beetje kinderachtig. Luister, Elja (zei ik tegen mezelf): “Je komt om iets te leren en je moet je dus houden aan het proces. Vooral als er nog 23 andere mensen zijn die ook iets willen leren.”
Punt. Uit.
Maar lange tenen of niet, ik ging met knallende hoofdpijn naar huis.
Ik krijg altijd knallende hoofdpijn als ik een dag lang in iemands gareel moet lopen zonder dat ik mezelf kan zijn. Erg onhandig. Maar te handelen als je van wat je het leukst vindt en waar je je het best bij voelt je werk hebt kunnen maken.
Ik weet eigenlijk niet helemaal precies waar het misging. Waarom ik zo’n slechte deelnemer was. Want ik zag er enorm naar uit. En alle ingrediënten voor een geweldige dag waren inderdaad aanwezig. Ik kan alleen mezelf de schuld geven.
Misschien zijn mijn tenen te lang (ik denk van wel). Misschien ben ik gewoon een einzelgänger (best wel een beetje)? Is mijn ego te groot (kennelijk!)? Ben ik te weinig gewend om feedback te krijgen en rekening te houden met anderen (hmmm)? Voel ik me te goed om nog iets te leren en aan te nemen van een ander (nee toch)?
Misschien zit het anders
Of – ook een mogelijkheid – misschien ben ik iemand die niet geschikt is voor vaste stramienen. Die zich verzet tegen vaste methodieken die zonder kanttekeningen worden aanbevolen*. Die nooit iets aanneemt van anderen als het niet helemaal goed voelt. Die niet tot haar recht komt met weinig individuele aandacht en de mogelijkheid om organisch, op haar eigen manier, te leren.
Misschien ben ik te weinig bereid is om nog concessies te doen aan wie ik ben.
Maar misschien ben je als slechte deelnemer daarom zelf wel een goede trainer. En met de kennis en inzichten van die trainingsdag, nog een betere.
Het kost even wat energie, maar dan leer je ook wat, he?
Heeft de training toch zijn doel bereikt.
*dit onderwerp houdt me ontzettend bezig de laatste tijd … waarom veel experts altijd zo kritiekloos zijn als het gaat om de platforms of methodieken waar ze expert in zijn.
- Yogamatje - 20 mei 2023
- Aiiiiiiiiiii - 11 mei 2023
- Anoniem bloggen bestaat straks niet meer echt - 3 april 2023
Geef een antwoord