Heb het vast al vaker genoemd hier, maar ik ben lid van een Facebookgroep voor buitenlandse vrouwen in Istanboel.
In de groep zitten meer dan 3.000 vrouwen met alle mogelijk nationaliteiten, uit alle landen, alle achtergronden, alle leeftijden, met en zonder kinderen, met en zonder geld, kortom, ‘divers’.
De enige voorwaarde voor lidmaatschap is eigenlijk dat je een buitenlandse vrouw bent die in Istanboel woont.
Mensen vragen en delen er (van) alles. Waar je bepaalde producten kunt krijgen, wie de beste bruiloftsfotograaf is, wat leuke dingen zijn om te doen met kinderen, hoe je het beste van A naar B kunt gaan (dat is in Istanboel geen peuleschil, vervoer!), dat ze een bepaald restaurant zo geweldig vonden of een prachtige trip binnen Turkije hebben gemaakt, etc.
Gedoe rondom werkvergunningen en verblijfsvergunningen is een van de belangrijkste onderwerpen. Niet gek als je bedenkt dat iedereen daar mee bezig is.
Je kunt er eigenlijk alles kwijt als het gaat om de dagelijkse dingen.
Maar er worden ook ernstigere zaken gedeeld.
Dingen die inherent zijn aan het wonen in het buitenland.
Eenzaamheid en twijfel.
Frustratie.
En soms: gevaar.
Tijdens de protesten vorig jaar hielden mensen elkaar op de hoogte van veilige en onveilige plekken, wat te doen bij traangas en waar de dichtsbijzijnde ziekenhuizen waren.
Tijdens de (gelukkig niet al te hevige) aardbeving laatst checkten mensen bij elkaar wat er gebeurde en waar ze naar toe konden gaan.
Als iemand lastig wordt gevallen (wat wel eens voorkomt) wordt ze live geadviseerd over het dichtstbijzijnde politiestation of hoe ze om hulp kan roepen.
En vandaag bleek de groep nog belangrijker.
Iemand die al een weekend lang vreselijke buikpijn had en alleen woont, deed een noodoproep en werd door andere groepsleden (wildvreemden) naar het ziekenhuis gestuurd. Waar bleek dat ze een blindedarmontsteking had. Waarna verschillende groepsleden die bij haar in de buurt waren, naar het ziekenhuis gingen om haar bij te staan.
3.000 vrouwen, 3.000 levens, en samen zo ontzettend sterk.
Iedere keer dat ik Facebook vervloek en overweeg om er weg te gaan, denk ik aan die groep.
SOCIALE media.
Als er een gezamenlijke behoefte, een gezamenlijke nood zelfs, bestaat, is een medium als Facebook (letterlijk) een life saver.
Sociale media op zijn sociaalst – en op zijn best.
- Afronden is een gek proces - 31 januari 2023
- Blog het proces - 20 januari 2023
- Groot.punt.nieuws 🙂 - 17 januari 2023
allemaal leuk en aardig, maar voor mij wegen dit soort positieve ervaringen echt niet meer op tegen de kwaadaardigheid van de firma zuckerberg.
het van nieuws van de afgelopen dagen, dat facebook bij wijze van experiment heimelijk de news feed van een grote groep gebruikers heeft gemanipuleerd om de emotionele stabiliteit te testen, is voor mij de laatste druppel in een zeer ruime emmer. ik heb afgelopen dagen bijna al mijn updates op fb verwijderd en ook – op een handjevol persoonlijke relaties na – alle gelikete pagina’s ontvolgd.
helemaal vertrokken ben ik (nog) niet, want de massa blijft kritiekloos op facebook hangen, en ik wil met een aantal mensen het contact niet verbreken. maar ik ga fb (en ook instagram) echt zo veel mogelijk mijden.
Begrijp ik helemaal Robert…. Ik voel me soms verscheurd tussen de behoefte om in contact te blijven met mensen ver weg en de achterdocht voor wat er met al die informatie over mij gebeurt…!
Wauw wat een mooi verhaal – en fijn om weer eens herinnert te worden aan het feit dat social media ook echt sociaal kan zijn – en dan mensen soms ook zomaar de wereld voor een ander kunnen betekenen. Dankjewel hiervoor.
Het is bijzonder he? Je moet het zien. Echt ongelofelijk. De persoon in kwestie zou bijna in een veel te duur ziekenhuis een waarschijnlijk onnodige operatie hebben ondergaan, maar iemand van de groep heeft haar naar een ander ziekenhuis gebracht. Goedkoper en beter.
Er is goeds in de wereld!