Zat een serie te kijken op Netflix op aanraden van een vriendin: Suits. Inderdaad grappige verhaallijn. Vooral als je jurist bent, zoals vriendin J.
F. (echtgenoot) en ik hebben drie afleveringen gekeken, hangend op de bank als twee couch potatoes. Maar iets knaagde er. Ergens voelde het als een klein beetje tijdsverspilling.
F. wees op het feit dat het in die serie allemaal zo gladjes is, zo rechtgestreken.
En ik dacht: dat is het precies.
Er zijn talloze series die er op lijken. Ze spelen zich af op advocatenkantoren, bij de FBI, de extra ingewikkelde en slimme politie-afdelingen, Openbaar Ministeries, het Witte Huis, op banken en reclamebureaus.
De mannen zijn jong en knap en uiteraard superslim. De vrouwen ook. Iedereen is slank, heeft prachtig haar en prachtige kleren aan. Er gaat altijd iets mis maar het loopt altijd goed af. De loop van het verhaal is zelden onverwacht.
De kantoren, appartementen, restaurants en café’s waar de hoofdpersonen zich ophouden zijn altijd prachtig. Dit in tegenstelling tot de plekken waar de bad guys zich ophouden, natuurlijk.
De stijl van het filmen is altijd hetzelfde. Met blauwige en grijzige tinten, haarscherp en met focus, mooie uitzichten en achtergronden, snelle steden, tussenshotjes om de sfeer te zetten, ’the rule of thirds’ waarbij een persoon een derde van het scherm vult en de rest vrij leeg is. Of waarbij een gezicht of detail juist bijna het hele beeld vult.
Een beetje koel, een beetje kil.
Omdat we dat associëren met slim? Met snel? Met succes? Met geld? Met grote steden (=succes)?
Eigenlijk niet veel anders dan je veel ziet in de wereld van het corporate bloggen. Met als micro-voorbeeld, de blog posts op LinkedIn. Effectief, dat wel. Maar ook een beetje saai. En ook een beetje kil.
Nu is het zo dat ik sinds vorige week eindelijk kan bloggen op LinkedIn* (Dat je in het vakje voor je updates een potloodje ziet, en niet alleen een paperclipje).
Ik begon meteen enthousiast te schrijven. Over mijn webinars. Maar toen dacht ik: bah.
Ik leek wel een Amerikaanse advocatenserie!
Een oefening in corporate bloggen, was het eigenlijk.
Want op LinkedIn bloggen is corporate bloggen in het klein.
(hier vind je die LinkedIn blog posts, of kijk eens bij je notificaties om te zien of er mensen uit je netwerk hebben geblogd)
Wat er leuk aan is, is dat de blog posts gekoppeld zijn aan een persoon en niet aan bedrijf. Maar dat is ook een beetje het lastige. Want hoewel iedere blog post geschreven wordt vanuit iemands persoonlijke profiel, zijn ze altijd ‘zakelijk’.
De zoektocht hier is, net als bij corporate bloggen op je bedrijfsblog, hoe je zakelijk kunt zijn en toch persoonlijk. Want er zijn heel veel manieren om slimme, zakelijke en toch semi-persoonlijke blog posts te schrijven. Die zie je op LinkedIn dan ook doorlopend voorbij komen, ‘recommended by Pulse’. Effectieve blog posts, zie je aan de interactiviteit.
- Het (niet) subtiel teruggrijpen naar het eigen bedrijf, product of dienst
Zie hier. Of hier. - De ‘persoonlijke’ anekdote, die tegelijkertijd een boodschap geeft over jou als persoon
Zie hier. - Laten zien dat je concurrenten het fout doen
(ergo: jij doet het goed)
Zie hier. - Meeliften met een onderzoek/boek/artikel van een gerenommeerd bedrijf/persoon
Zie hier. - Opsommingen en/of tips
Never fails. Zie hier een leuk voorbeeld, anders dan anders.
Effectief. Maar ook een beetje saai. En ook een beetje kil.
Hoe meer je er leest, hoe saaier het wordt.
Ik moet bij dit soort vraagstukken altijd aan Patrick denken, ‘online slimmerik’. Hij laat in zijn webinars en presentaties zien hoe ‘restricted media’ de overhand beginnen te krijgen. En hoe wij mensen ieder nieuw medium eerst inzetten op de manier die we kenden van het vorige medium, voor we nieuwe manieren ontdekken en het medium nieuwe, eigen kenmerken krijgt.
Bloggen op LinkedIn is heel beperkt.
Beperkt in lengte, in onderwerp, in opmaak, in het gebruik van andere media.
Maar in die beperking kan de kracht zitten. Mits we het gaan gebruiken op nieuwe manieren. LinkedIn blog posts ontwikkelen als een nieuw medium met nieuwe vormen.
Ik ben benieuwd. Als ik ze gevonden heb, ben jij de eerste die het hoort.
*update juni 2015: inmiddels heb ik wat pogingen gewaagd. Maar tevreden ben ik nog niet echt.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
‘Beetje’ is het woord dat nog even nagalmt in m’n hoofd na het lezen van deze post. Is dat erg? Nee, want ik herken de saaiheid ook bij zakelijke twitteraars die termen gebruiken als: constructief overleg gehad, trots op m’n collega’s, mooie dingen gedaan bla bla etc.
Corporate bloggen/twitteren is min of meer als een Volkswagen: degelijk, maar saai. Doe mij dan maar iets als een oldtimer of een Tesla. Daar zit meer beleving aan.
Ja Kees, helemaal eens. Ik denk meer en meer over ‘imperfect’ en hoe belangrijk dat begint te worden in de wereld van, nou ja, content, marketing, lifestyle, overal. Alles is al zo perfect, bah, er is niets aan perfect. Beetje kil, beetje saai. Heel saai. En inderdaad, op Twitter zie je het ook. Moeten ze lekker zelf weten maar ik lees die tweets niet meer…
Bloggen op LinkedIn zou mijn ding niet zijn. Een linkje naar mijn blog plaatsen (via Jetpack) vind ik prima en voldoet voor mij ook.
En Suits, ach, het is zoals de Zuidas zichzelf graag ziet denk ik 🙂
Hahaha, inderdaad! Ook nog tijdje gewerkt…