Ik werd getriggerd door deze post van Eelco (een Frankwatchingcollega). Het gaat over jezelf zijn, bloggen vanuit je zelf in plaats van ‘zakelijk’*. Hij werd op zijn beurt weer getriggerd door het interview met Punkmedia waar ik gisteren over schreef.
Hij deed me denken aan iets waar ik vroeger, echt als tiener bedoel ik, veel over nadacht. Namelijk dat niemand jouw perspectief heeft. En dat bedoel ik letterlijk. Dat niemand anders in jouw schoenen staat, en wat dat betekent.
Zelfs als je een eeneiïge tweeling zou zijn, dacht ik dan, kijk je toch altijd nét iets anders naar de wereld. Je groeit dan op in hetzelfde huis, met dezelfde ouders, bent misschien zelfs vaak fysiek in de buurt bij je broer of zus. Misschien ben je precies even lang en kijk je vanuit dezelfde hoogte naar de wereld. Maar de fysieke ruimte die jij inneemt, neemt die ander niet in. Jij staat links van de tafel en die ander rechts, zeg maar. Jij zit op de ene stoel, en die ander op de andere.
Dus ook al ben je een heel groot deel hetzelfde aan het meemaken, het is toch altijd net iets anders.
Zo dacht ik. Ik vond dat een wonderlijk idee. Want hoeveel invloed zou die paar meter uitmaken, qua perspectief? Hoe gaat het je beinvloeden, als jij altijd uit het linkerraam van de auto kijkt en de ander uit het rechterraam? Nog even los van het feit dat je sowieso twee verschillende mensen bent met twee verschillende zielen/persoonlijkheden/hoe je het noemen wilt?
En als alleen je fysieke perspectief al uitmaakt, hoe zit het dan niet met je mentale perspectief? Of liever, wat je doet met wat je ziet? En hoe het komt dat jij verkiest te kijken naar 1 ding als je hetzelfde uitzicht hebt, terwijl een ander naar iets anders kijkt? Hoe komt dat? Maakt dat je niet uniek?
Laat staan hoe jij, lezer, en ik uniek zijn. Wij zijn geen tweeling en niet in hetzelfde huis opgegroeid etc (Niels, ik heb het niet tegen jou, haha!)(is mijn broer)(geen tweeling). Wij zijn dus wel degelijk uniek, qua perspectief. En als we weten te verwoorden op ons blog, levert dat dus hoe dan ook iets unieks op. Misschien niet iets dat alle mensen ter wereld aan zal spreken, nee. Misschien niet. Maar maakt dat echt uit?
Eelco schrijft heel pakkend hoe vervelend het is om altijd als eerste gezien te worden als gehandicapt (hij zit in een rolstoel). Maar, heel dubbel, wie hij is en wat hij meemaakt, maakt zijn perspectief wel weer extra interessant. Zijn perspectief is hoe dan ook anders, fysiek, mentaal. Echt eel anders dan dat van heel veel mensen. Dubbel uniek.
We zijn geen merken, hij niet, ik niet, jij niet. We zijn gewoon een uniek individu dat aansluiting zoekt bij de rest van de wereld. Je moet als het ware in je eigen blogschoenen durven staan (of zitten) en daarover durven te schrijven. En geloven dat dat genoeg is.
Want dat is het ook.
* Over zakelijk vs persoonlijk bloggen schreef Kitty Killian van de week een post op blogpraat.com, zie hier. Ik ben het er niet helemaal mee eens, juist vanwege dit bovenstaande, wat Eelco eigenlijk zo mooi beschrijft in zijn post. Ik denk dat ‘zakelijk’ veel te winnen heeft bij ‘persoonlijk’. Maar voer voor discussie is het wel. En een mooi artikel, zoals altijd bij Kitty 🙂
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Bedankt voor deze mooie blog en ik ben blij dat ik je heb kunnen triggeren. Ik denk dat wij allemaal andere perspectieven hebben maar dat die ergens ook wel weer samenkomen. Anders zou het niet mogelijk zijn dat we elkaar ooit begrijpen.
Ik dacht vroeger ook vaak over zulke dingen.
Ik dacht zelfs dat het mogelijk was dat wij ‘groen’ bijvoorbeeld allemaal anders zien. maar wel hetzelfde woord hebben er voor.
Ik dacht: ‘stel dat je in een anders lijf zit, dan schrik je je rot van alles wat die voelt. misschien is die jeuk van die ander wel helse pijn voor jou’
en later bij communicatie ontdekte ik dat dit verschil in referentiekader het bijna onmogelijk maakt dat we elkaar begrijpen.
Daarom vind ik de boodschap van Cuvelier (Stad van Axen) zo mooi. Als het niet lukt, elkaar te begrijpen, herneem gewoon je poging. Dat is waar mijn blog over ‘iedereen verdient een 2e kans’ over ging. (en een 3e en een 4e).
Weer verder filosoferend bedacht ik dat juist doordat we allemaal anders zijn, we samen met zijn allen de complete waarheid zijn. We hebben elkaar nodig, want iedereen is een puzzelstukje. Hoe meer we van elkaar begrijpen hoe meer we van die waarheid te weten komen. En die momenten zijn goddelijk. Letterlijk openbaringen.
hm… ben ik zomaar aan het bloggen in een reactieveld…
Nou zeg… Ik schrijf toch: een zakelijk blog kan ook heel persoonlijk zijn, zie het blog van Penelope Trunk?
Ik denk dat er inderdaad mensen zijn die voor de lol bloggen, en mensen die met name bloggen om er geld aan te verdienen, maar ik denk dat de scheidslijn niet altijd zo duidelijk is (bijvoorbeeld omdat sommige ‘zakelijke’ blogs eigenlijk niet echt op conversie en sales zijn gericht, en sommige persoonlijke blogs de aanzet zijn tot zakelijk succes). Maar met name doel ik op het feit dat ik gewoon minder de behoefte om het te definieren in het kader van #blogpraat. Voor mij is de lol van #blogpraat juist dat iedereen zijn eigen definitie heeft.
Hm. Daar verschil ik van mening met je.
Omdat iedereen een privé-definitie van ‘zakelijk bloggen’ hanteert is er elke week een boel spraakverwarring en langs-elkaar-heen-gepraat. Het idee om een algemene definitie te hanteren komt niet eens in ze op.
En veel blogpraters zitten direct op de kast zodra het om zakelijk bloggen gaat, omdat ze denken aan commerciële rotzooi. Het verstoort het gesprek, vind ik: het wordt zo een eindeloos terugkerende cirkel, en elke nieuwe deelnemer begint aan dezelfde discussie.
Saai. En zinloos.