6 Jaar lang blogde ik iedere dag. Maar opeens was het over. En verloor ik de onbevangenheid. Ik zag opeens heel veel bezwaren. De druk nam toe. Eigenlijk wierp ik opeens een massa drempels op, Op zich best te verklaren. Maar ook heel jammer.
Toen ik iedere dag blogde, had ik niet veel drempels en niet veel kaders. Het maakte niet uit of mensen het lazen. Het maakte niet uit of mensen het goed vonden. Of ik reacties kreeg. Of het wel ‘zakelijk’ was. Of het lang was of kort, goed geschreven was, voldoende zoektermen bevatte en een goede afsluiting had.
Bloggen zonder drempels
Het enige dat telde was
- Dat ik iedere dag op ‘publish’ klikte
- Dat ik er lol in had.
Mijn blog is mijn speeltuin. Ik mag er spelen, al zij het dan dat alles openbaar is.
Maar langzaam veranderde er iets, nadat ik gestopt was. Ik wierp zelf een aantal drempels op die er eerst niet waren. Alles moest nut hebben en logisch zijn. En dat maakt ‘iedere dag bloggen’ nu een onmogelijkheid.
Ik heb het nog best een paar keer geprobeerd. Dat ik dacht: ik ga nu écht vaker bloggen! Maar het lukte niet meer.
Je werpt je eigen drempels op
Mijn grootste drempel is niet eens dat mijn blog ‘zakelijk’ moet zijn (een drempel die veel andere bloggers hebben). Dat het moet bijdragen aan het vinden van opdrachten. Of het versterken van mijn imago en het vergroten van mijn autoriteit binnen mijn vakgebied. Of het bereiken van een bepaalde doelgroep.
Niets van dat alles.
Mijn belangrijkste drempel is dat ik nu weet wie er misschien meelezen.
Toen ik zoveel blogde woonde ik nog in het buitenland. Ik kende natuurlijk wel mensen in Nederland, maar mijn belangrijkste opdrachtgever was een bedrijf. Ik was zelf niet zichtbaar. Ik werkte achter de schermen. Alleen mijn Twittervrienden en blogvrienden kenden me, eigenlijk. En de lezers van mijn boeken.
Toen ik eenmaal in Nederland woonde en hier een carrière opbouwde, mijn netwerk steeds groter werd, ik steeds succesvoller werd als trainer en als social media expert, toen werd het anders.
Hoewel mijn blog natuurlijk altijd openbaar was geweest en voor de hele wereld te lezen, voelde het daarvoor altijd alsof het vooral voor intimi was. Ik ging er niet van uit dat veel mensen buiten mijn online cirkeltje het lazen. Ook al waren de cijfers toen ook al steeds indrukwekkender en bewezen die feitelijk het tegendeel, ik deed alsof het niet zo was.
Maar nu, nu is mijn werk steeds belangrijker voor me geworden. En ik ben zichtbaarder. De kans dat mensen uit mijn zakelijke netwerk het onder ogen krijgen neemt steeds meer toe. Het voelt nu wel heel gek om hier nog iets persoonlijks te roepen.
Wie leest er mee?
Ik weet gewoon niet of mijn opdrachtgevers en oud-cursisten en nieuwe collega’s meelezen. Snap je? En als dat zo zou zijn, zou dat raar voelen.
Dat ik me nu realiseer wie er misschien mee zouden kunnen lezen, is de reden dat ik 80 (!) conceptartikelen klaar heb staan.
De meeste zijn eigenlijk bijna klaar om te publiceren.
Maar dat doe ik niet, want ze zijn nooit goed genoeg.
Ze zijn te eerlijk, te open, te kritisch, te hooghartig, niet goed genoeg geschreven, niet goed genoeg doordacht, tegen het zere been … ze voelen niet als artikelen die ik zo maar kan gaan publiceren.
Alsof het internet alleen voor mij was
Toen ik stopte met dagelijks bloggen kreeg ik wel meteen meer tijd en ruimte voor ander dingen. Zoals die nieuwsbrief. En zoals LinkedIn – iets waar ik nog steeds veel van mijn werk aan te danken heb. En Instagram – waar ik uiteindelijk ook trainingen in ben gaan geven. En mijn Facebookgroep. etc. etc.
Maar toch.
Ik zou best willen dat ik weer zo onbevangen kon bloggen. Alsof het internet alleen voor mij was en alleen een handjevol leuke mensen me las. Alsof alleen een handjevol mensen mijn online huis bezocht. Veilig en relaxed.
(ik kijk nog steeds niet naar de lijst van abonnees van mijn nieuwsbrief. dus ik weet nog steeds niet precies wie hem leest. beetje struisvogelpolitiek! maar dat maakt dat ik wat ongeremder ben in wat ik deel)
Interesssante gedachte, he?
Stel dat het internet voor jou en mij alleen was. En alleen leuke mensen die je kende zouden je blog of website (of desnoods je Instagram, Facebook of LinkedIn) bekijken.
Wat zou je dan veranderen?
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Ik ben je blog zelfs gaan volgen OMDAT je elke dag blogde. Ik vond dat zó inspirerend. Als ik zelf op zoek was naar inspiratie om te bloggen dan keek ik vaak bij anderen die elke dag of in elk geval een paar keer per week bloggen. Niet om een onderwerp te kopiëren natuurlijk, maar altijd als ik een paar blogs van ‘dagelijkse bloggers’ las, dan deed iets in zo’n blog mij denken aan iets om zelf over te schrijven.
Wat leuk om te horen! Het was ook gewoon zo leuk om te doen. Ik ben zelf verbaasd dat ik die drempels ben gaan voelen. Dat opmerkingen van anderen zo’n impact hebben gekregen dat ze mijn hoofd niet meer uit zijn gegaan. Verdorie.
En wat dat kopiëren betreft, ik vind dat bij blogger idd meer ‘inspireren’ dan kopiëren. Vooral als je het gewoon zegt, dat je iets las bij blogger xyz en daarop reageert. Leuk toch juist?
Er was een tijd dat ik met sommige andere dagelijkse bloggers zoals Emma Voerman en Peter Pellenaars, die ik iedere dag las, een soort rare … hoe heet dat ook alweer? Dat je allebei dezelfde gedachte hebt? – symbiose kreeg. Dat we bijna op dezelfde onderwerpen kwamen zonder het af te spreken.
En blog je nu nog? Ik ga zo even zoeken 🙂 als ik klaar ben met reageren.
Laatst las ik in een artikel dat je nooit iets op internet moet plaatsen wat in je nadeel kan zijn bij potentiële opdrachtgevers/werkgevers. Ik vraag mij nog steeds af waarom niet. Uiteraard snap ik het antwoord wel. Maar is de kracht van ons menszijn niet ons imperfectionisme?
Ik begrijp jouw drempels ontzettend goed, maar ik hoop dat je ze kan loslaten. (Zelf wil ik blijven denken dat mensen mijn blogs niet lezen, waardoor die drempels lager zijn.)Dat je die 80 concepten toch ooit met ons gaat delen. Want die blogs laten ook zien wie jij bent als imperfectionistisch mens, waardoor je juíst zo mooi en waardevol bent.
Awww wat lief. Het is ook een beetje onzin, he, om dingen niet te delen. Als je gewoon menselijk en eerlijk bent, hoe kan dat nou in je nadeel werken? Hoewel ik wel voorbeelden ken van mensen die hele uitgesproken meningen delen. over omstreden onderwerpen en daardoor door opdrachtgever vermeden worden. Maar het soort verhalen dat ik zou delen zou niemand beledigen.
Kortom, dank voor de aanmoediging.
Ik las je blog altijd heel graag. Ik schreef in die tijd ook open en eerlijk, bijna dagboek-achtig of als een brief naar een vriendin. Hoe ik de dingen beleefde. Soms met wat artistieke vrijheid opgeschreven. Ik herken die drempels in het bloggen ook, sinds ik weet dat/wie er allemaal meelezen. Vooral sinds ik in het dagelijks leven werd aangesproken op mijn online schrijfsels door bekenden dichtbij. Leuke reacties, maar ook mensen die van mening waren dat ik over bepaalde persoonlijke zaken of gedachten niet ‘hoorde’ te delen. Op zich wel leuk dat ze me lazen natuurlijk, maar het blokkeerde me vervolgens ook. In combinatie met mijn eigen bedrijf dat toen groeiende was en ik vond dat ik me ook professioneler moest profileren.
Wat ik zou veranderen als het internet weer van jou en mij was? Ik zou meer mijn gedachtenspinsels delen, over wat ik hoor, zie & doe. Hoe ik de wereld zie en beleef, zonder bang te zijn voor oordelen of negatieve consequenties. Dus delen vanuit mezelf, zonder dat er (onbewust) een zakelijk doel achter zit.
Zo herkenbaar. Bij mij was het ook die ene stem die in mijn hoofd bleef hangen. Ik zou willen van niet, maar de schade was direct gedaan. De opmerking over ‘zakelijker bloggen’ wurmde zich mijn hoofd in en ging er nooit meer uit.
En toch. Als ik jouw opmerking lees, denk ik meteen dat jij NATUURLIJK weer gewoon los en vrij moet gaan bloggen! Maar ik vind het ook een gek idee dat mijn buren, de moeders op school en mijn collega’s iets zouden zeggen over een persoonlijk verhaal om mijn blog. Zoals Esmeralda zegt hier in de comments, je zou willen dat je je kon inbeelden dat niemand het las!
Jammer dat je die drempels hebt, maar ook zeer begrijpelijk. Zelf blog ik sinds 2000 ongeveer en was ik ook één van je enthousiaste lezers.
Het was ook een andere tijd toen. We waren aan het definiëren wat bloggen eigenlijk was, voor onszelf maar ook als collectief. Het was ontdekken met ruimte tot experiment. Het was eigenlijk één groot experiment.
Nu heeft alles een zekere vorm aangenomen. Zowel het internet als wijzelf. Dat creëert verwachtingen en dat creëert drempels. Bewust en onbewust.
Maar ik zou het super vinden als je het experiment weer zou omarmen. Het ontdekken en doen is een grote bepalende factor geweest in waar je nu bent. En de drempels natuurlijk ook. Het is een balans.
Ik ben nieuwsgierig naar die 80 concepten, naar de imperfectie en de verhalen met een ruw randje. Dus ik hoop dat je wat drempels kan slechten.
Wat een fijn hart onder de riem .. .dankjewel. Ik weet niet of ik het nog zal durven. Ik ga eens kijken of er iets tussen zit dat ik gewoon kan publiceren!! Het is wat je zegt, het internet lijkt een vaste vorm te hebben gekregen en dat is mooi maar ook wel een beetje jammer. Minder vrij.
Voor mij hoeft er niet veel te veranderen. Van meet af aan blog ik eens per 3 dagen en behoorlijk anoniem. Er zijn een paar kennissen die bij me lezen en weten hoe ik echt heet. Die kan je op een hand tellen en ze lezen me vaker niet dan wel. Dat maakt me overigens niet uit. Ik wil gewoon m’n ei kwijt en vertel dat net zo makkelijk aan een wildvreemde voorbijganger in een park. Mijn enige beperking is dat ik niet mee wil praten over dingen die je de hele tijd op TV of dergelijk ziet. Beetje antitrending dus. Je blog begon ik te lezen toen je in Istanbul woonde. Je werk interesseerde me niet zo, maar wel hoe het leven daar voor je was. Zou het ook leuk vinen over hoe je je huidige omgeving ervaart. Na langdurig verblijf buiten Nederland hebben de meeste mensen een andere kijk op Nederland gekregen.
Misschien voel je je ook vrijer als je anoniem blogt. Dan heb je wat minder drempels. Aan de andere kant, dan kun je ook de leuke en goede dingen die je blogt niet echt ‘claimen’.
Je blik is zeker veranderd na al die jaren buitenland, vooral omdat ik in meerdere landen heb gewoond. Dan ga je Nederland zien tegen verschillende achtergronden en zie je wat in Nederland een constante is. Ik heb er in het begin nog wel over geblogd maar nu ik niet meer iedere dag blog en nu ik niet altijd meer voel dat ik gewoon kan zeggen wat ik vind of meemaak, is dat inderdaad opgehouden.
Ik ben geen claimer. Ooit wel geweest, maar dat is lang geleden.