Ik las hier deze quote:
“Because anything you write in any format can change somebody, can change an opinion, can scratch an opening in a scared up heart of a human being — and it doesn’t matter how you do it.”
Het stuk gaat over hoe eng het is om iets online te zetten, te publiceren. Een gevoel dat alle bloggers kennen, denk ik.
Het gaat ook over die eeuwige strijd tussen jezelf en de ander, oftewel: schrijf je voor en over jezelf, of voor en over die ander? Is het wel done om over jezelf te schrijven?
Het raakt ook aan een discussie die gisteren in #blogpraat losbarstte, over de vraag of je alleen mag bloggen als je iets te melden hebt.
Alleen wanneer je iets te melden hebt! @LisanneLeeft: @Elja1op1 @puur @frankmeeuwsen Het perfecte medicijn; elke dag bloggen?! #blogpraat”
— Astrid de Best (@AstriddeBest) October 21, 2013
De vraag is natuurlijk: wanneer verdient iets het stempel dat het vermeldenswaardig is? Wie bepaalt dat, behalve jijzelf dan?
Astrid heeft gelijk vind ik als ze zegt dat ze in ieder geval alleen leest wat zij vermeldens (lezens-) waardig vindt. Maar de eeuwige discussie over de vraag of de kwaliteit van je schrijven nou afneemt als je iedere dag blogt heeft voor mij maar 1 antwoord. Nee, die kwaliteit neemt niet af, die neemt toe.
Misschien is dat niet iedere dag en bij ieder artikel zichtbaar. Maar in de lijn is dat wel degelijk zo.
Ergens anders (hier, bij Mack Collier, de oprichter van #blogchat, wat weer de inspiratiebron was voor #blogpraat) las ik gisteren dit:
One of my pet peeves in #Blogchat is when we are discussing how to create engaging content or how to grow readership and someone will tweet ‘just write awesome posts!’
Yeah, because it’s that easy.
Hij heeft gelijk, die Mack.
Het is heel makkelijk om te doen alsof iets makkelijk is en ‘gewoon’. Om te zeggen: je moet gewoon iedere dag bloggen. Zoals ik vaak zeg, tegen mensen. Gisteren nog. En ik ben daar niet alleen in:
@AstriddeBest @Elja1op1 @puur @frankmeeuwsen gewoon zorgen dat je elke dag wat te melden hebt #blogpraat
— Lisanne (@LisanneLeeft) October 21, 2013
Ik ben het zo 200% met Lisanne eens.
Maar ja:
Just Do It
…is natuurlijk niet zo simpel als het klinkt. En juist wel. Dus
Toch is het het proberen waard. Gewoon gaan zitten, schrijven en op ‘publish klikken’.
Waarom? Omdat het je zoveel meer gaat brengen dan je ooit had kunnen voorspellen. Als je dat doet, als je begint en doorzet, ga je het ervaren. En hoe meer je iets doet, hoe beter je wordt. En hoe beter je wordt, hoe groter de kans dat je
“…iemand kunt veranderen, een mening kunt beïnvloeden, een kleine opening kunt maken in het angstige, dichte, afgesloten hart van een ander mens – en het maakt niet uit hoe je dat doet.”
*Lisanne schreef net een artikel om dat ‘just do it’ verder te onderbouwen, vol tips, zie hier.
- Is bloggen werk? - 10 maart 2023
- Afronden is een gek proces - 31 januari 2023
- Blog het proces - 20 januari 2023
Elja, ik ben net begonnen. Een nobody dus nog op Blog-gebied. Ik herken dit zo!! Kan ik hier eigenlijk wel over meepraten..? Allemaal onzekerheden. Want wie ben IK om DAT en DIT op te schrijven? Ik weet niet of je de laatste posts van Cynthia hebt gelezen ( Miss Lipgloss over haatmails etc).. dan word ik echt wel weer bang. Niet dat ik me met haar kan meten overigens, qua aantallen lezers en ervaring, maar toch. Daar ben ik dan bang van. Met zweet op de Publish knop drukken, dan maar. slik!
er bestaan toch helemaal geen nobodys? Het gaat om de lol die jij er in hebt. Dan is het nooit mis, toch? Ik heb het artikel net gelezen (voor de anderen, hier: http://www.misslipgloss.nl/nog-een-keer-bedankt/). Tsja, ik zal het ook nooit begrijpen. Helaas lijkt het ook iets met de doelgroep te maken te hebben he? Echt zonde. Maar ik zou me er niet door laten weerhouden, als ik jou was!
Van de week schreef ik een hele boze email.
Een van de zeer vele weinig effect hebbende e-mails de afgelopen maanden. en omdat ik vrij staccato aan het schrijven was in die mail, en heel vastberaden doortimmerde, leek het tegelijk ook een boos maar onderkoeld gedicht. (en dat na een mega-wanhopige 24 uur daarvoor).
En zonder dat ik dat van te voren van plan was, schreef ik ineens, ‘en over vijf minuten zet ik deze mail, zonder namen, op mijn blog, wat op slechte dagen door vijftig en op goede dagen door 250 mensen gelezen wordt, en op de topdag door 1350’.
Terwijl ik doorschreef aan hen was ik tegelijk aan het kijken naar wát ik schreef en voelen of ik dat inderdaad ging doen.
Wetende dat het euvel vooral zat in dat ze niet antwoorden én geen actie ondernemen en ik geen actie mág ondernemen [Zé zijn bepaalde autoriteiten] terwijl ik wel kan zien dat ze mijn email openen [ omdat ze braaf de bevestig button klikken] was ik heel benieuwd of er überhaupt enig effect zou zijn. Of er binnen snel een telefoon zou overgaan deze keer. {En zei hadden zelf om mijn respons gevraagd, saillant detail].
Ik had het ge-cc-ed naar iemand dáár weer boven en die belde me weliswaar niet binnen die 5 minuten op, dus het ging, mij kennende, inderdaad online, na het wel nog een aantal keren doorgelezen te hebben op verwijderde namen etcetera. Maar twee uur later ging de telefoon dus wel en werd ik heel vriendelijk voor een gesprek uitgenodigd waar ik al een maand om vroeg.
Dat was gisteren en het was een prettig maar vooral ook vruchtbaar gesprek.
Geen van ons beiden heeft het over de post gehad, ik weet uiteindelijk dus ook niet of ze gekeken hadden of ik het inderdaad online had gezet.
Er kwam daarna wel een term bij me op die ik verder niet heb opgezocht, maar dit viel in mijn beleving onder de categorie Effectief Bloggen.
Gekanaliseerde woede maar vooral frustratie over niet gehoord en niet geantwoord worden. Ik had al eerder gezegd dat ik dingen aan de grote klok zou hangen als ik niet naar tevredenheid geantwoord werd dus uit de lcuht vallen, kwam het niet.
Nu zocht ik de publiciteit, zei het op kleine schaal, maar schreef/postte het blog eigenlijk voor één persoon, of nou ja drie. Diezelfde genen die de mail ontvangen hadden en geopend. En feitelijk had hij mogelijk geeneens gepost hoeven worden voor hetzelfde effect. Heel bijzonder.
Misschien waren het gewoon de laatste [wanhopige] woorden in e mail die het m deden: “Help Mij” in Font 72 dat is ook heel goed mogelijk. Dat klinkt dramatisch maar zo voelde het ook. Wanhopig zelfs.
[ * mijn telefoon zou de volgende dag afgesloten worden door hun toedoen of eigenlijk nalatigheid én ik was niet meer verzekerd, en dat was beide té onverdraaglijk in verband met van alles en nog wat en had ik al weken aangekaart]. Of het publish-waardig was…geen idee maar dat is echt per lezer en oordelaar verschillend wat voor antwoord je/ik daarop krijg.
Dank voor mooie aanslinger voor deze mij dienende samenvatting van wat er gebeurt is!!
😉
Stap 1 is om die drempel te overwinnen om op die ‘publish’ knop te drukken. Ook wanneer je denkt dat het niet publish-waardig is. Als je die ‘angst’ hebt overwonnen, dan kun je vervolgens onbekommerd gaan werken aan betere blogs. Zo ervaar ik het meestal. Maar na (om welke reden dan ook) een tijd niet frequent (of dagelijks) bloggen, lijkt die eerste horde weer opnieuw genomen te moeten worden.
Ja…genoten van je artikel (was het gisteren) over hoe je blogt en zo, moet nog even reageren