Mijn kinderen krijgen het regelmatig te horen:
“Jullie hoeven alleen te luisteren!”.
Meestal gebeurt dat als we na eindeloos lang bezig zijn geweest om ze aan tafel of in de auto te krijgen genoeg hebben van het gedoe, gesmeek, geroep en ze uitleggen hoe hun enige rol in het leven momenteel is om te luisteren. Papa en mama zorgen voor de rest. Werken, geld verdienen, rondrijden, eten koken, tijd om te spelen, alles wordt geregeld.
Ze hoeven alleen maar te luisteren.
“Maar álles is luisteren!”,
roept T. dan, mijn zoontje van 6. Gefrusteerd. Boos.
Het is een slim mannetje.
Hij bedoelt dat er niet veel overblijft, als je ‘alleen’ hoeft te luisteren.
Alles is ‘luisteren’.
“Luisteren” is het kader waarbinnen hij leeft. Hij moet de hele dag dingen.
Zelfs als hij aan het spelen is, is dat binnen het kader van ‘luisteren’.
Irritant, natuurlijk. Maar we leven allemaal binnen een kader van ‘luisteren’.
We zijn onderdeel van een systeem omdat we alleen dan naast elkaar kunnen leven, als mensen, in vrede en met genoeg voor iedereen.
De vraag is altijd waar je de ruimte vindt of creëert binnen dat grotere kader.
Je moet ervoor vechten, erover onderhandelen, keuzes maken ook en soms lijden om je eigen richting binnen het kader uit te zetten.
En er zijn er mensen die verder gaan. Die het kader negeren. Ze geven anderen nieuwe ideeën over wat het kader in kan houden. Rekken het op. Breken er uit. Veranderen het.
Zonder die mensen zou er nooit iets veranderd zijn en leefden we nog in de middeleeuwen.
Hij moet nog leren dat dat mogelijk is, mijn zoontje.
Ik ga het hem uitleggen.
Ik verwacht dat hij zo’n kaderbreker is.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Mooi om te lezen!
Lief he?
Hopelijk luistert hij wel wanneer je het hem gaat uitleggen 😉
Hem kennende wordt dat een kwestie van de lange adem…!!
Mooi geschreven! En inderdaad heel slim 🙂
🙂 we zullen zien hoe dat zich ontwikkelt…