De laatste tijd ben ik heel erg bezig met tone of voice. Hoe iets overkomt op mensen, en hoe dat nou komt. Of het aan de woordkeus ligt, of hoe mensen iets zeggen, of intonatie. Of de vorm.
Ik doe het in mijn werk heel veel, teksten beoordelen en uitvogelen waarom iets zo aanspreekt of juist een andere tone of voice heeft dan ik verwacht. Ik ben ook heel veel bezig met social media, zowel zakelijk als prive, waar tekst en tone of voice enorm belangrijk zijn.
Afstand scheppen
Een mooi voorbeeld zag ik vandaag op TV. Het programma heet Auction Kings. Op Discovery, geloof ik. Ik was er al eerder langs gezapt en vond het niet zo sympathiek overkomen. Althans, ik vond de hoofdfiguur niet zo sympathiek overkomen.
Vandaag zapte ik er weer langs. En weer kreeg ik dat gevoel, dat het allemaal niet zo sympathiek was. Toen ik analyseerde kwam het door iets heel simpels.
De hoofdpersoon, die ik zag aan het einde van de show toen hij besprak wat de resultaten van de veiling waren (de tweede van links), heeft het altijd over ’the seller’. In de zin van: “The seller got double the asking price” of “I think the seller was very happy with the results”.
Dat doet de indruk ontstaan dat hij die verkopers niet bij naam kent. Wat raar is, want het programma leek – voor zover ik het begreep – te gaan om hem, de veilingmeester, die dingen voor mensen verkoopt. Waar hij contact over heeft gehad.
Vandaag zag ik ook het begin van de show, en inderdaad, mensen komen bij hem en willen iets bijzonders laten veilen, en hij zorgt dan voor het proces van waardebepaling en verkoop etc.
Hij kent die mensen dus bij naam. Maar hij noemt ze ‘de verkoper’. Dat schept afstand. En het komt onsympathiek over.
Ik snap het niet. Doet hij het bewust? Interesseert het hem gewoon niet? Kan hij geen namen onthouden? Vindt hij het zakelijker, netter om op die manier te spreken?
Onbewuste afstand
Het is misschien een onbewuste keuze, voor die veilingmeester (zou er überhaupt iets onbewust en ongepland zijn aan zo’n programma??). Maar wat ik vooral verbazend vind, is dat je als kijker, ook onbewust, die afstand ‘oppikt’, ook al weet je niet zeker hoe het programma in elkaar zit en of hij die verkopers ook echt kent. Uit een paar minuten programma maak je al van alles op. Onbewust trek je conclusies en leg je verbanden. Misschien wel onterecht! Misschien vergis ik me totaal over het programma en over hem en zijn relatie met die verkopers.
Kleine dingen kunnen enorme impact hebben op hoe je overkomt. Online is dat ook zo, want daar heb je niet de context van mimiek en setting en achtergrond en intonatie etc.
Bewust dichterbij?
Ik zit soms best wel even te puzzelen op een tweet als antwoord op een vraag of opmerking die ik via Twitter ken (vooral zakelijk, bij mijn eigen account ligt dat een beetje anders). Want je moet het niet alleen goed zeggen, maar je hebt daar ook maar 140 tekens voor. En je praat namens een bedrijf.
Ik merk steeds meer dat in social media juist die afstand een probleem kan vormen. En dat je afstand schept door je woordkeus, je zinsopbouw, wat je zegt, je persoonsvorm…alles heeft impact.
Ach. Zo leer je zelfs iets van een beetje zappen…
- Ongeluk - 8 juni 2023
- Yogamatje - 20 mei 2023
- Aiiiiiiiiiii - 11 mei 2023
misschien keuze van programmamakers die klanten anoniem willen houden, maar dat maakt voor het effect dus geen donder uit.
leuk om dat zo te analyseren.
ik voel die dingen ook, maar heb dan meestal niet in de gaten waar het in zit, behalve als ik mensen coach. dan is het zaak om te duiden wat ik voel. want daar kunnen mensen wat aan hebben