Ik zit het boek te lezen van Sheryl Sandberg, Lean in.
Ergens in het boek wordt een vraag gesteld.
Wat zou je doen, als je niet bang was?
Dat is nog eens de spijker op zijn kop, he? In dit geval bedoelt ze het in relatie tot je carrière (als vrouw). Maar die vraag is denk ik voor ons allemaal relevant.
Ik ging het maar even opschrijven, wat ik zou doen als ik niet bang was en niet bij sommige ideeën en dromen de ‘ja, maar’ of ‘maar ja’-gedachten toe zou staan.
7 8 items staan er op mijn lijst. Grappig genoeg staan er ook dingen op die niet eens zo zeer leuk zijn maar wel belangrijk. En waarvan ik me nu opeens realiseer dat ik ze niet doe omdat ik bang ben. En niet omdat ik geen zin heb of te lui ben of zo, zoals ik mezelf wel eens wijs maak.
Er staan moeilijke gesprekken op die ik nu eindelijk eens moet gaan voeren.
Er staat een business plan op dat ik al heel lang in mijn hoofd heb.
Er staat een plan op dat de nodige financiële offers, nee – investeringen – vraagt.
Maar ik onderneem niets.
Het is de angst, he.
De angst om een bepaald idee niet uit te voeren kan van alles zijn.
Bang zijn dat je faalt. Bang zijn dat de ander ‘nee’ zal zeggen. Bang zijn voor financiële tegenslag.
Bang zijn dat je niet een slechte ouder/partner/werkgever/collega zult zijn als je je dromen waar probeert te maken.
Bang zijn voor onzekerheid.
Bang zijn voor een antwoord dat je niet wilt horen.
Bang zijn om af te gaan.
Bang zijn om gekwetst te worden.
Ik noem maar wat dwarsstraten, hoor.
OK, niet zo maar dwarsstraten.
De mijne.
Oude en nieuwe. Angsten die ik niet meer heb en angsten die ik nog steeds heb of gewoon heb verworven de afgelopen jaren.
Ik denk dat overigens dat heel veel angst bij het niet-doen van dingen die je stiekem wel zou willen gaat zitten in de omvang.
Iets is soms zo groot dat het onmogelijk lijkt.
De manier om daar omheen te gaan, doorheen, is dat je het kleiner maakt.
Ik ga het gewoon doen.
Ik ga uitvogelen welke kleine stapjes ik nu al kan nemen om de dingen die ik wil doen TOCH te doen.
Ik ga af en toe naar mijn lijstje van 8 items kijken en kijken welke stapjes ik zou kunnen nemen in de goede richting.
Ik ga dingen uitzoeken
Ik ga dingen berekenen.
Ik ga met mensen praten.
Ik ga gewoon stap voor stap beginnen.
Ik ga gewoon af en toe een beetje tijd maken.
These boots are made for walking, baby!
(PS: En jij?? Wat zou jij doen als je niet bang was?)
- Is bloggen werk? - 10 maart 2023
- Afronden is een gek proces - 31 januari 2023
- Blog het proces - 20 januari 2023
“Wat zou je doen als je niet bang was?”
Hm Elja, ik moet bekennen dat ik ‘stomtoevallig’ op je website terecht kom. Maar wat heb je met “Wat zou je doen als je niet bang was?” een boeiende, prachtige openingsvraag. En je motto ‘steun, gun, inspireer’ spreekt me bijzonder aan. Hoezo?
Jarenlang hebben mijn vrouw en ik de droom gehad om ‘meer voor andere mensen te kunnen betekenen’. Alleen onze bescheidenheid – “wie zijn wij om dit te doen”; trouwens, voor het plaatsen van dit stuk heb ik m’n bescheidenheid ook een paar keer moeten overwinnen “is dit interessant of belangrijk genoeg om te delen”. Maar hé, dit is wie we zijn en hoe we het beleven – heeft ons altijd tegengehouden. Of is het stiekem toch ook de angst geweest die hierin een sterke rol heeft gespeeld?
Hoe dan ook, in 2011, na 2 persoonlijk mindere en (fysiek) moeilijke jaren, hebben mijn vrouw en ik, met als grote drijfveer ons geloof, gevoeld dat we ons nu toch echt sterk moesten maken voor kansarmen. En dus hebben we Stichting HelpTeamWork opgericht. In 2012 heb ik, na lang wikken en wegen (ook weer door de onzekerheid of zelfs de angst?) besloten om gas te blijven geven voor het verder uitbouwen van Stichting HelpTeamWork en heb ik mijn (mooie) baan bij een goede werkgever, een grote landelijke verzekeraar, opgezegd.
En nu? HelpTeamWork loopt inmiddels prachtig mooi. We zijn ontzettend dankbaar voor alle mensen om ons heen die meehelpen en steunen. Omdat er toch ook brood op de plank moet blijven komen, neem ik waar en wanneer het kan als zelfstandig professional ICT-klussen aan. Het is echt zoeken naar de balans, de drive drijft je regelmatig tot op de rand van je kunnen, maar tot nu toe lukt dat heel behoorlijk.
Het werken voor de stichting, onbetaald overigens, is zeer intensief, maar ook ontzettend waardevol. Het gaat dus goed met HelpTeamWork en inmiddels heeft ook mijn vrouw haar baan opgezegd, zodat we samen flexibeler zijn in het verdelen van het werk voor de stichting en het werken voor ‘brood op de plank’.
Het is leuk, Elja, om naar aanleiding van deze Blog van jou, weer even terug te gaan naar het jaar 2011; het begin van het volgen van onze droom. En de angst voor falen? De angst dat we zelf aan de druk ten onder gaan? De angst dat we niet genoeg steun kunnen vinden? De angst dat we het financieel niet redden? De angst heeft ons gelukkig bij deze droom niet weerhouden van het zetten van een niet-te-overziene stap. En mijn vrouw en ik weten en geloven dat we op het pad zijn gezet, dat voor ons bestemd is. We vertrouwen er daarom op dat het goed komt, hoe dan ook. En toch ….
Dat is ook een belangrijke angst he: wie zijn wij nou om dit te gaan doen? Wie denken we nou helemaal dat we zijn? Een angst die vooral ons Nederlanders met de paplepel wordt ingegoten he?
Ik vind het geweldig. Jullie zijn een inspirerend voorbeeld voor andere mensen. Voor wie meer wil weten over jullie stichting voeg ik de link even toe: http://www.helpteamwork.nl/.
Maar hoe je nou op deze site bent gekomen, dat is wel een wonder! 🙂
Angst voor het doen zit ook vaak in het feit dat het lijkt dat anderen het met twee vingers in de neus doen terwijl jij er als een berg tegenop ziet. Maar vertrouw me: ook die mensen hebben in hun boek gescheten, zijn tien keer op hun bek gegaan en vinden nieuwe dingen spannend. Net als jij. Doen dus!!
Enne als het te groot lijkt: focus je op die ene stap tegelijk en houd met een schuin oog het einddoel in zicht. Maar ga je alsjeblieft niet druk maken om alle hobbels op de weg. Accepteer dat die er zijn, accepteer dat het nemen er van niet altijd even tof voelt, maar door het einddoel in zicht te houden en voor ogen te houden dat die hobbels bijdragen aan het behalen van dit doel heb je opeens een stuk minder last (emotioneel, praktisch, etc.) dan wanneer je hobbel voor hobbel gaat analyseren.
Altans, dat werkt zo bij mij. Ontdekte ik achteraf 😉
Ja, dat stap-voor-stap herken ik! En die hobbels ook. Bij mij is het meer: je WEET dat er hobbels gaan komen. Je probeert goed voorbereid te zijn en dingen goed te regelen maar er gaat altijd iets mis. ALTIJD. Als je dat weet, is het veel makkelijker om kalm te blijven, merk ik, als er dan inderdaad iets mis gaat. Je kunt gewoon niet alles plannen. Er zijn altijd verrassingen.
Iemand zei vandaag tegen mij: er wacht altijd een verrassing aan het einde van dat onooglijke zandpad, dus je moet het gewoon ingaan. Mooi uitgangspunt.
ik maak theater en ben doodsbenauwd
En en plein public ook nog (zowel het theater als het bang zijn). Hoe bang ben je werkelijk als je het zo openlijk durft te delen? Haalt het de angst een stukje weg als je het durft te uiten denk je?
Ja, het delen helpt.
Ik zag in 1981 Freek de Jonge in Carré.
Hij had een mooi gedicht met de woorden:
“ik was bang om door de mand te vallen
iemand zei: ‘er is geen mand’ ”
Mijn grootste angst is door de mand te vallen.
Door open te zijn en te delen, haal ik de mand weg. Dan is er niks om doorheen te vallen.
Dat is geen truuc. Want ik moet nog steeds iets goed neerzetten. En dat kan mislukken.
Maar mislukken is dan tenminste niet door de mand vallen. Door de mand vallen is n.l. erger dan eerlijk op je bek gaan.
Meestal was ik bang om de confrontatie met mezelf aan te gaan. Dat er uit kwam dat de reden waarom ik niet doe wat ik graag zou willen doen, mezelf voor mezelf in een kwaad daglicht zou zetten. Dat het blijkt dat ik bijvoorbeeld helemaal niet zo graag iets wil doen, maar dat ik het voor ‘de bühne’ doe.
Nu ik beter helder heb wie ik ben en wat ik wil. lukt het me stukken beter die zaken dan ook daadwerkelijk uit te voeren. Het heeft alleen nogal lang geduurd om zo ver te komen…
Inspirerend om te lezen Peter. Volgens mij is angst bij mij meer angst voor het onzekere en voor het falen. Ik weet niet of dat ooit gaat ophouden maar misschien hoeft het ook niet. Als je je er maar niet door laat weerhouden, he.
1) Businessplan maken 2) me inschrijven voor een halve marathon. Willekeurige volgorde, maar dat is mijn short list
Ha! Toevallig weet ik dat je al lang bezig bent met stappen richting die halve Marathon! Benieuwd naar je businessplan…!
ja stappen wel, maar echt doorzetten…. tsss, denk wel dat ik het zou kunnen hoor die halve marathon – maar ik ben zoooooo langzaam…..
Businessplan zit al heel lang in mijn hoofd, maar durf het nog niet te zeggen: 1) misschien is het wel niet zo gaaf als ik denk te denken, 2) wil ik wel echt ‘op mezelf’, 3) twijfels of ik er net zo veel voldoening uit kan halen als ik nu uit mijn huidige baan krijg. etc etc. Ik blijf nog even in de pruttelstand. Wie weet deel ik het idee binnenkort eens…
Wat een inspirerende blog! Ik ga NU ook mijn lijstje maken. Ik zit in het zwembad bij zwemles, prima plek om lijstje te maken.
Heel benieuwd Kaar, naar dat plan…! 🙂