Ik zat dit te lezen: Forbes 30 under 30 in de tech industry.
Interessant hoor. Al die start-ups.
Terwijl ik het lees, vraag ik me continu af hoe het nou voelt voor al die jonge ondernemers om zo succesvol te zijn en zo onder druk te staan om te presteren. Leuk, al die miljoenen van investeerders, maar dan moet er ook wel iets gebeuren he? Denk niet dat ze veel tijd over hebben voor de leuke dingen van het leven.
Maar dat is niet wat me opviel.
Wat me opviel is dat er nergens linkjes staan naar de social media accounts of websites van al deze mensen.
Het viel me pas op toen ik al 10 minuten aan het lezen was en dertig profielen had gelezen. Want toen kwam ik iemand tegen waarvan ik dacht: die moet ik gaan volgen op Twitter.
Het was een hacker die het Apple moeilijk maakt (of makkelijk, net hoe je het bekijkt). Intrigerend.
Zoals je ziet staan er wel knopjes onder voor facebook, twitter, linkedin en een websitelink. Maar dat zijn sharing buttons. Zodat de lezer de info kan delen op haar eigen social media kanalen.
Wat zonde, he.
Het is natuurlijk typisch voor ouderwetse, papieren uitgevers die zich online begeven.
Web 1.0-denken.
Ze vinden het heel wat, dat ze al die content online zetten. Oeoeoeoeoe we geven onze content gratis weg!! STRESSEN!!!
Ze maken wel een blitse overzichtssite met foto’s en af en toe een interview (niet schrikken: de video gaat gelijk spelen).
Maar de informatie die het hele verhaal ECHT waarde zou geven, links naar alle genoemde apps, profielen, bedrijven en naar achtergrondinfo, dat is er uitgelaten.
Ik denk om een paar redenen:
- Te veel werk (alsof het bij elkaar zoeken van de foto’s, het maken van de interviews, het bouwen van de site en het schrijven van goede teksten niet veel werk is…)
- De angst om te linken naar domeinen buiten de website.
- Waarom gratis iets weggeven als het ook betaald kan?
- Papieren content maken we ‘online’ door er een share button onder te zetten, klaar is Kees!
Waarschijnlijk wordt het management afgerekend op time on site en zo. Kijk nou eens hoe lang onze bezoekers gebleven zijn!
Als waarde niet meetbaar is, heeft het geen waarde?
Dan meet je de verkeerde dingen, Forbes.
Superouderwets, mensen, superouderwets.
Natuurlijk is het soms dom om verkeer weer weg te sturen van je site door naar buiten te linken. Je moet wel blijven nadenken over het doel van je lezer op een pagina en je eigen doel voor die lezer op die pagina.
Maar dit is meer het type net-niet content.
Alles blijft aan de oppervlakte. Het is, simpel gezegd, net zo een-dimensionaal als het papieren tijdschrift.
Is het niet zonde om je papieren content online te zetten zonder met wat extra moeite te kunnen profiteren van de enorme value-add die online content biedt? Daarmee doe je zowel je zelf als je online lezers toch ernstig tekort?
Old school uitgevers: tijd om eindelijk wakker te worden en te begrijpen wat online content is en hoe je als old school uitgever met catacomben vol content, juist een voordeel hebt in de online wereld.
Ik kan de lijst ‘media’ uit het artikel van harte aanbevelen, want die zit vol met slimme online uitgevers van onder de 30 die begrijpen wat je met online content kunt…
PS Nog zo’n bewijs van de oude media mentaliteit:
als je een verkeerde pagina intypt zoals ik hier deed, is al die blitse opmaak en snelle content verdwenen. Dan weet je in 1 klap weer met wat voor soort bedrijf je te maken hebt. Beauty is skin deep?
PS2 Met 1 search gevonden, de twitter account van David Wang.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Dan toch maar weer even als advocaat van de duivel – en social media scepticus – deze gedachte: het kan zijn dat sommige mainstream media gewoon social media niet wensen te overschatten, en dat is best een te verdedigen keuze. Er zijn nog altijd veel meer mensen die bijvoorbeeld Twitter níet gebruiken dan wel (sterker nog, er zelfs een aversie tegen hebben) – moet je die op nieuwssites daar dan toch voortdurend mee confronteren? Wat Forbes betreft: zij hebben – ja, speciaal even ingelogd op mijn verlaten account om te checken – op Twitter keurig een lijst gemaakt met alle “30 under 30” profielen. Is toch best chic? Twitter-gerelateerde info zet je op Twitter, daar val je anderen (lees een ruime meerderheid) niet mee lastig.
Het gaat niet alleen om social media, het gaat ook gewoon om linken naar andere content, naar apps, naar bedrijfssites. Als je online uitgeeft, probeer je meestal diepere lagen aan te brengen in artikelen als deze. Dat is het hele punt van online, dat je informatie makkelijk kunt koppelen aan andere informatie. Het gaat ook niet om de vraag wat de waarde van social media is, maar wel om het punt dat je door te verwijzen naar iemands social media accounts een hele makkelijke link kunt leggen naar diegene. Daar heeft zowel de lezer als degene waar het om gaat, wat aan. Het slaat m.i. nergens op om dat achterwege te laten. Helemaal als je dan wel de moeite neemt om op Twitter zo’n lijst te maken!?
Het feit dat ze op Twitter wél die moeite nemen, zou kunnen betekenen dat het een bewuste keuze is om het op de eigen site niet te doen. Misschien willen ze de lezers daar (een veel grotere groep dan de hardcore internetgebruikers) die content in de marge gewoon niet te veel door de strot duwen. Ik moet bekennen dat ik zelf ook ben afgehaakt bij een nieuwssite als NRC, waar men online nieuws steeds meer presenteert in de vorm van geplukte tweets, wazige Instagram-kiekjes, virale YouTube-filmpjes en doorleeslinkjes elders. Er is iets voor te zeggen dat old-school uitgeverijen zich ook online focussen op waar ze goed in (zouden moeten) zijn: degelijke journalistiek, liefst inclusief vakkundig geschoten beeld. Wie meer wenst, kan dat – je geeft het zelf al aan – via één zoekopdracht toch wel vinden.
Tsja. We zullen het wel nooit weten, of het met opzet gebeurt of niet! 🙂