Gisteren gaf mijn oudste zoontje zijn verjaardagsfeestje, samen met een vriendje uit zijn klas.
Bijna zijn hele klas was er en ze hadden samen de grootste lol. Ze werden losgelaten in de laser game ruimte en we hadden er geen omkijken meer naar. 🙂 (we zijn voor het eerst gezwicht voor een georganiseerd feestje buiten de deur)
Een van zijn klasgenootjes houdt niet van lawaai en gedoe en geren. Hij deed niet meer. Hij ging lekker in de ballenbak spelen, met de jongere kinderen.
Hij weerstond alle pogingen van ouders om hem in zo’n lasergamevest te krijgen. Hij bleef relaxed maar zei ook: nee.
Zijn moeder vertelde dat ze hem wel eens had gedwongen om mee te doen met zo’n feestjesactiviteit, tegen zijn zin. Maar dat ze daarna besloten had om dat nooit meer te doen.
Hij is zijn eigen man.
Zijn klasgenootjes, zeiden ze, accepteren dat. Ze kennen hem. Ze vinden het prima.
Ik was er wel van onder de indruk, moet ik zeggen. Van een 7-jarig jongetje, de jongste van de klas, die gewoon zichzelf blijft ondanks sociale druk. Van zijn moeder, die hem gewoon zichzelf laat zijn. En van zijn klasgenootjes, die elkaar respecteren en vooral accepteren.
Wat een mooie wereld zou het zijn als we verschillen zouden accepteren en vieren! In plaats van op het schoolplein te beginnen met iedereen die ‘anders’ is langzaam te normaliseren. En in de klas iedereen in dezelfde vorm te duwen.
Maar volgens mij gaat de wereld er wel meer naar toe, dat vieren van verschillen.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Ik vind dit een ontzettend fijn verhaaltje. Zeker ook de (onverwachtse) laatste zin vol optimisme. Als we allen zo denken, veranderen wij de ruimdenkende kinderen alvast niet meer in jongeren met oogkleppen. Driewerf hoera (ook voor de jarige)!
Dankjewel Jasmien! Ik denk wel dat de wereld verandert, jij niet? Dat we ons schoolsysteem gaan veranderen, dat soort dingen. Er is zeker hoop!!