Ik was vandaag in het kinderziekenhuis. Mijn zoontje had een liesbreuk en vandaag werd hij geopereerd. Het was een kleine ingreep maar ingrijpend voor hem en voor ons. Het is toch spannend (alles is goed gegaan en we zijn weer thuis).
Wij waren met zijn drietjes. Papa, mama en J.
Er waren nog veel meer kinderen die dezelfde middag onder het mes gingen en net als ons zoontje op de zaal lagen bij te komen. Het verschil was dat veel van de andere ouders alleen waren. Toevallig allemaal moeders.
Ik was zo blij dat ik niet in mijn eentje was. Ik kan nooit goed onthouden wat ze zeggen over medicijnen, hoeveel, wanneer, waar op letten (ze hadden dat voorzien en een handig briefje gemaakt! Phew). Ik maakte me zo’n zorgen toen het langer duurde dan ik verwachtte en het was F. die even ging vragen hoe of wat. Ik had al 24 uur hoofdpijn van de spanning, terwijl F. rustig bleef. En ik wist dat het geen goed idee was dat ik met mijn zoontje de operatiekamer in zou gaan omdat ik hem zenuwachtig zou maken maar gelukkig kon F. mee met hem en mocht ik op mijn beurt bij hem op de verkoeverkamer.
Ik zou het wel gedaan hebben, natuurlijk. Maar ik was blij dat ik niet in mijn eentje was en dat we het samen konden doen.
Ik heb sinds augustus zo’n 3-4 dagen en nachten per week mijn kinderen alleen opgevoed. Soms 5. Dus ik weet ook echt dat je alles kunt, als ouder, en dat je alles doet als het moet. Punt. Er vallen wel eens dingen van het lijstje. En je loopt wel eens rond als een zombie.
OK, vaak. Je loopt vaak rond als een zombie.
(maar ik zie veel zombies op school ’s ochtends dus gelukkig ben je nooit alleen als zombie)
Ik weet niet hoe ze het doen, die moeders (en vaders) in hun eentje. Ik bewonder ze. Ze hebben geen way out, geen back up, geen mede-ouder drie dagen per week in de buurt en iedere avond aan de telefoon. Die zijn wekker zet zodat hij me wakker kan sms-en voor de nachtelijke medicijnronde.
Ze dragen de verantwoordelijkheid voor hun kinderen in hun eentje. De lusten krijgen ze ook, ja. Maar toch.
Er is altijd iets om aan te denken, altijd iets dat je niet mag vergeten, altijd afspraken en dingen te organiseren, dingen te kopen. Je kinderen moeten op tijd op school zijn en op zwemles, gezond te eten krijgen, naar de dokter en de tandarts, je moet op schoolgesprek en ouderavond, surprises maken en traktaties. Ze moeten gezond zijn en blijven, veilig, schoon, op tijd in bad, op tijd in bed. En gelukkig zijn, lachen, spelen, vriendjes maken.
En in het ziekenhuis ben je de ouder in de operatiekamer en de ouder in de verkoeverkamer.
Pfff.
Single ouders. Die verdienen support.
Nou en of. Bij ons hebben de kinderen ook regelmatig een ouder voor een week of 10 dagen of soms een maand, wanneer daddy in het buitenland is en wanneer mamma in het buitenland is – gelukkig weten we het altijd zo te regelen dat we eigenlijk nooit tegelijk weg zijn. Geen andere opvangnetten naast betaalde oppas… En oh boy zijn de mamma en de daddy in dit huis altijd blij als de ander weer terug is, gewoon om de zorgen en de regeldingen en de prachtige lieve mooie momenten weer te kunnen delen.
mooi gezegd Aleid….!