Voordat ik bij de overheid ging werken had ik niet zoveel beeld bij ‘open’. Maar sinds 2,5 jaar denk ik bij die term aan dingen als ‘open overheid’, ‘open data’, ‘open source’ en ‘open werken’. Allemaal dingen die de afgelopen jaren voorbij zijn gekomen in mijn werk en/of waar ik me actief voor heb ingezet.
Ik weet (ook uit jullie reacties op dit artikel) dat het lijkt alsof dit blog ‘open’ is. Dat ik deel wat er speelt en wat me bezig houdt.
Open is een afweging
Ik deel dingen die ik kwijt wil, en ik weeg af of anderen daar iets aan hebben of ikzelf. Daarbij maak ik ook afwegingen: gaat het over mijn kinderen, dan vind ik het vaak niet handig. Of over familie of vrienden. Of gaat het over mijn werk en is het eigenlijk vertrouwelijk (of weet ik het niet zeker), dan is het ook een nee.
Wat ik hier wel deel vanuit mijn eigen behoefte, doe ik omdat ik het fijn vind om het op te schrijven, of omdat ik weet dat jullie het lezen en misschien reageren. De andere categorie bestaat uit dingen die ik leuk vind om te schrijven en waarvan ik verwacht dat jullie er iets aan hebben. Vanuit tips, troost, herkenning, vermaak, wat dan ook.
Het komt er op neer dat ik veel opener en transparanter lijk op dit blog dan ik ben. Natuurlijk kan een AI-model mijn stem voorspellen als je het traint op mijn blog. En mogelijk ook mijn voorkeuren (zie ook weer dit artikel). Maar wat ik hier deel is natuurlijk maar een fractie van mijn leven. Van wat ik denk, voel, doe, meemaak, vind, bereik.
Van mij.
Ik zou wel open willen zijn
Een van de dingen die ik hier niet deel is een aspect van mijn leven waar ik wel degelijk over schrijf, al jaren, om bij te houden wat er gebeurt in mijn leven rondom dat aspect. Maar ik deel het hier niet. Misschien wordt het ooit een boek, dat wel. Maar het is te kwetsbaar en intiem en het betreft andere mensen. Ik kan het nog niet delen.
En dan zijn er dingen die me bezig houden waar ik dolgraag over zou willen schrijven maar niet kan. Omdat het over anderen gaat, of omdat het niet verstandig is.
Zoals vandaag.
Ik wou dat ik alles kon delen in mijn hoofd, om jullie reacties te krijgen, om steun te krijgen en ook om het gewoon op een rijtje te zetten. Want bloggen is een geweldige manier om je gedachten te vormen. En het zou helpen om wat meer verschillende geluiden te krijgen, nieuwe vragen te verzamelen om over na te denken en je perspectief te kunnen verrijken.
Dat op een rijtje krijgen, dat lukt ook wel op een niet-openbare manier.
Maar de rest moet ik nu missen. Jammer.
Aan de andere kant: bloggen over wat je niet kunt bloggen, dat lucht ook al een beetje op. Dus dank voor het luisteren. 🙂
106/1000
- Toekomstmuziek - 7 juli 2025
- Kat - 4 juli 2025
- Keek op de week - 3 juli 2025
Ontdek meer van Elja Daae
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Ik kan me voorstellen dat je soms graag alles zou willen delen!
Zelf kan ik door het anonieme bloggen wel iets meer open zijn dan als ik onder mijn eigen naam zou bloggen, maar alsnog deel ik lang niet alles.
Het kan misschien ook niet, alles delen. En niemand wil het misschien ook. Iedereen wil toch iets voor zichzelf houden denk ik?
Wat deel je open? En wat hou je niet-open? Da’s een vraag die mij al heel lang bezig houdt. Fijn te lezen dat het ook voor jou een ‘vraagstuk’ is. En dat je voor jezelf bepaalde grenzen hebt gevonden. Gevoelsmatig heb ik ongeveer dezelfde grenzen. Dus dank je om ze onder woorden te brengen.
Leuk dat het een herkenbaar vraagstuk is. Ik denk dat ik (en jij misschien ook) zelfs met deze regels waarshijnlijk opener ben dan veel andere bloggers. Maar je moet je eigen grenzen blijven voelen en aanhouden, he?
Heeft niet iedereen een luikje dat niet open gaat voor anderen? Maakt dat je minder open? Het niet bloggen over (herkenbare) anderen, heet volgens mij respect.
Is ook zo Noortje!