De jongen die vlakbij mij zat in de trein zag er netjes uit. Gepoetste schoenen, nette jas, druk met zijn papieren bezig.
Hij stapte in in Leiden. Ik had hem vanuit mijn ooghoeken gezien en geconstateerd dat hij vast advocaat was. Weet niet waarom. Type jas, misschien. Netjes. Ik ken niemand (meer) met zo’n jas. In mijn informele internetcircuitje hebben mensen niet dat soort nette jassen. 🙂 Maar ik kende vroeger, in mijn vorige leven, heel veel mensen met van die jassen.
Hij stond vlak voor mij op en liep naar de uitgang van de coupe toen we op station Den Haag CS binnenreden. Hij deed de glazen deur open.
En liet hem dichtvallen. Vlak voor mijn neus.
Hij keek niet eens. Hij had niet door dat ik centimeters achter hem liep. Althans, ik denk dat hij me wel gezien had maar dat hij gewoon niet bezig was met mij. De ander.
Gelukkig lette ik op.
Hoe werkt dat? In een drukke trein in de spits de deur niet openhouden voor de mensen die vlak achter je komen?
Dat soort kleine onbewustigheden intrigeert mij dan, he. Zegt het iets over die jongen? Had hij veel aan zijn hoofd? Is hij altijd zo? Is hij van binnen minder netjes dan hij er uit ziet?
Ik zal zelf vrijwel altijd, waar ik ook met mijn hoofd zit, opletten, deuren openhouden, kijken wat er om me heen gebeurt. Het is een onbewustigheid van me.
Ik was me nog bewuster van onbewustigheden dan anders omdat ik in de trein een boek zat te lezen van Elizabeth George. Het gaat over een meisje dat flarden van gedachten van mensen opvangt. Je zou denken: mooi. Maar ze is een bedreiging voor veel mensen. Vooral voor mensen met een slecht geweten of mensen die zich anders voordoen dan ze zijn.
Soms heb je geen bovennatuurlijke gaven nodig om binnen in iemands hoofd te kijken, he?
Kan bedreigend zijn, inderdaad. En het lastige is: het zijn die onbewustigheden die je weggeven.
Als je iets te verbergen hebt, althans.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Volgens mij is het iets Nederlands. Dat niet opletten. Dat ‘ikkeikkeikke’. Niet eerst mensen uit laten stappen voor je zelf de trein instapt. Voordringen, doordouwen en bijvoorkeur een extra zitplek innemen met je tas en het irritant vinden als er al 30 man staat en een ervan besluit dat hij op de plek van jouw tas wil gaan zitten. Al dat gedoe zag ik dan weer niet in Washington in de metro. Zelfs niet tijdens de spits en zelfs na baseballwedstrijden, wanneer het echt proppen is, valt dat reuze mee en is het veel minder erg dan in de spits in Nederland. We zijn nu eenmaal horkerig, denk ik.
Hoe is the edge….. ik heb m op mijn vakantie lijstje…