Van de week keek ik die aflevering van Lubach over de DISC kleurencode die door zoveel mensen gebruikt wordt om zichzelf en anderen in te delen in groepen.
Hier kun je de aflevering zien:
Ik ben geen enorme fan van de show. Ik vind het vaak een beetje makkelijk. Maar ik weet dat ik in de minderheid ben. Ook in dit voorbeeld.
Mijn LinkedIn-netwerk was het met Lubacj eens. Mensen zijn niet zo simpel als 4 kleuren! Natuurlijk niet!
Iedereen is uniek maar ook weer niet
Daar ben ik het mee eens. Geen twee mensen zijn hetzelfde. Dat kan letterlijk ook niet, want de ruime die ik inneem hak letterlijk niet door iemand anders worden ingenomen. Alleen ik wandel in mijn schoenen. Dat was iets dat me als klein meisje al bezig hield.
Maar dat neemt niet weg dat we gelijkenissen hebben. En dat betekent dat we kunnen worden ingedeeld.
- Mensen wiens ouders nog leven en mensen die een of beide ouders niet meer hebben.
- Mensen die makkelijk ruimte innemen en mensen die dat lastig vinden.
- Mensen die graag gestructureerd werken en mensen die houden van een meer organische aanpak.
- Mensen die de regels volgen en mensen die dat niet graag doen.
- Mensen die van wandelen houden en mensen die niet van wandelen houden.
Allemaal voorbeelden uit mijn leven en vooral uit de training die ik volg.
Kleuren als basis voor succes
Iemand vertelde mij ooit over een van Nederlands bekendste meubelwinkels. Zij delen hun winkel al jaren in aan de hand van het DISC kleuren profiel. Ze leren het zelfs aan hun leveranciers. Door hun consumenten in 4 groepen te verdelen, kunnen ze iedereen iets bieden. Stukken winkel worden gestyled naar de voorkeuren van de 4 groepen. En met succes.
Ik ben veel meer dan ‘geel’, maar weten dat een collega ‘blauw’ is verklaart een hoop. Weten welke MBTI-types ik en vriendinnen zijn, helpt me de wereld beter te begrijpen.
Splitsing
Ik zei vandaag in de training dat ik het idee had dat we onszelf als cursisten in tweee groepen konden verdelen (mensen die leren om anderen de ruimte te geven en mensen die leren meer te zeggen wat ze vinden). En dat gingen we toen doen.
De mensen binnen ieder van de twee groepen die ontstonden zijn totaal verschillend. Maar in de context van deze training hebben ze iets gemeen.
Labelen
Labelen is niet erg. Gelabeld worden ook niet.
Wat erg is, als je voor anderen of jezelf niets anders meer dan dat ene label.
Of als je een kabel krijgt dat je niet vindt kloppen.
Mensen labelen en indelen helpt ons om de wereld beter te begrijpen.
Is dat nou echt zo erg? Of zijn er gewoon twee geoepen: mensen die zich uniek willen voelen en mensen die het prima vinden om bij een groep te horen?
88/1000
- Zoekend naar de blogstreak - 21 mei 2025
- De rauwheid van rouw - 17 mei 2025
- Oud is (niet) wijs - 16 mei 2025
Ontdek meer van Elja Daae
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Ik pas altijd prima in de groep Overige.
Maar ik ben het wel min of meer met Lubach eens. Ik verschiet gedurende de dag van kleur, door voorvallen. Kan heel gestructureerd zijn, maar na een vervelend telefoontje juist zeer ongestructureerd. Vanuit mezelf gezien ben ik niet dominant. Dwz ik kan geen leiding geven en accepteer geen leiding. Kan prima zelf bedenken wat ik moet. Bij sommige mensen (vooral kleine kinderen) kom ik uiterst toegankelijk en onbedriegend over. Anderen vinden me weer erg dominant. Vaak zegt dat meer over die andere denk ik dan maar. 😉
Over Lubach zelf: Ik kijk het nog zelden (heb geen RTL e.d.) en weet dat alles onbeperkt te zien is op Youtube. Hij is een soort dominee net als zijn Duitse en Amerikaanse collega’s, maar ook Freek de Jonge. Vaak heeft ie wel een punt en begint ie over dingen die niet actueel zijn. Dat laatste waardeer ik.