Dit is Loki. God of Mischief, zoals mijn kinderen zeggen en meteen ook de reden dat ze hem zo genoemd hebben. Net als veel katten maakt hij de naam die hij gekregen heeft ook waar.
(Dus voordat jij je kat ook Loki noemt, is het misschien beter om iets kalmers en knuffeligers te overwegen. Fluffy of zo.)
Terwijl ik dit schreef realiseerde ik me dat ik zo langzamerhand een kattenmens ben geworden. Of een kattengezin, meer.
Onze eerste kat, Nero, was eerst van mijn schoonzus. Maar die werd allergisch. Nero kwam bij ons, verhuisde met ons mee naar ons eerste koophuis, en toen ging hij mee naar Hongarije. Daar had hij voor het eerst een tuin. En teken. Brrr.
Hij ging ook weer mee terug naar Nederland, voor een zomer., tussen onze verhuizingen in. Maar de reis naar de VS leek ons te lang voor hem, dus hij eidigde zijn dagen in Nederland bij mijn schoonmoeder. Ik weet eigenlijk niet hoe oud hij is geworden – heel oud volgens mij.
In de VS hadden we eekhoorns, chipmunks, dassen en een keer een vliegende eekhoorn. Maar die waren allemaal niet tam. Niet te knuffelen!
In Turkije, waar we daarna woonden, wilden we heel graag weer een kat adopteren, want een van mijn zonen is gek op dieren. En hij kon zich Nero eigenlijk nauwelijks herinneren, omdat hij nog zo klein was.
Eigenlijk vinden we dat allemaal (minus een niet nader te noemen gezinslid) zo leuk, een huisdier.
Dus vond ik weer een kattenopvang, dit keer bij een dierenarts. Maar toen ik daar was, bleek dat ze voor twee katten een huis zocht: broertjes die op straat waren gevonden. Dus kwam ik thuis met twee katten. Helaas bleek eentje (Michelangelo) heel ziek en overleed al snel. En liep de ander, een jaar later, net nadat hij helemaal gekeurd, ingeent en gechipt was voor de reis naar Nederland, weg.
Die heette trouwens Scratchy. Omdat hij ons veel krabde. Of misschien krabde hij omdat hij zo genoemd was? Of misschien omdat hij half wild was. Letterlijk – zijn moeder was waarschijnlijk een feral straatkat. Krabbend of niet, we waren dol op hem. En ik heb avonden op straat lopen roepen om hem te vinden.
(Istanbul is een paradijs voor zwerfkatten. Ze worden beschouwd als zijnde van iedereen. Er zijn overal communcal kattenhokjes en heel veel mensen laten eten voor ze achter. Dus we hopen dat Scratchy goed terecht is gekomen.)
Hoe dan ook eindigden we terug in Nederland zonder kat. En een huis zonder katten is ongezellig. Dus kreeg ik een adresje van A., van een kattenopvang. Alleen, toen we daar kwamen, bleek de kat die we gezien hadden op de website en waar we over gebeld hadden al heel lang met een andere kat samen in een hokje te zitten om te socialiseren. Dus toen kwamen we ook weer terug met twee in plaats van 1. Tot ongeloof van dat zelfde gezinslid. Jaguar en August.
Wat kan ik zeggen? Katten hebben kattengezelschap nodig! Zelf gelezen!
Een van die twee katten is helaas overleden, een jaar of anderhalf geleden. Hij had iets aan zijn hart dus het was een wonder dat hij nog zo oud is geworden, een jaar of 8, schatten we.
En je weet het: katten in hun eentje zijn zielig. En de kate van een vriend van mijn zoon had kittens. En zo kwam Loki in ons leven.
Loki is inderdaad een schooier. Maar wel een knuffelige.
En het feit dat ik nog nooit over onze katten heb geblogd, maar vandaag wel, is mogelijk een nieuw dieptepunt in mijn blogcarrière.
Sorry, RSS-lezers!
11/1000
- Inspiratie - 14 februari 2025
- Mac - 13 februari 2025
- Just do it - 12 februari 2025
Geef een reactie