Waar te beginnen? Bij jullie lieve berichtjes dan toch maar, denk ik. Zoals een lezer heel lief zei: naar voor mij, maar de lezer kijkt er anders naar. Die kan herkenning voelen in hoe het echt met iemand gaat (dank M!).
Ik denk en hoop dat dit blog altijd gedraaid heeft om eerlijkheid en herkenning. Maar zoals ik zelf nog blogde (de ironie!) laatst, niemand deelt alles wat ze voelt en denkt online. Behalve ik dus kennelijk, gisteren.
Hoe het allemaal kwam? Dat zit zo: ik schrijf al een paar jaar heel eerlijk op wat ik voel rondom een thema in mijn leven in een reeks artikelen die ik op ‘privé’ publiceer. Zo zijn ze er wel, maar alleen leesbaar voor mij, tot ik anders besluit.
Niet omdat ik me er voor schaam, maar omdat ik vast wilde leggen hoe ik me voelde over een proces dat ik doormaak. En omdat het thema anderen raakt. En omdat het een thema betreft waar alles draait om de vraag of je het aan anderen vertelt … nou goed. Redenen genoeg om vast te leggen wat er gebeurt.
Ik doe dat met het idee dat ooit te kunnen publiceren. Omdat anderen er vast wat aan kunnen hebben – en hopelijk steun vinden in de herkenning. Ik schrijf het fijnste op mijn blog, in WordPress, in dezelfde vorm als ik altijd doe. Daarom staat het ergens in deze site en niet in een notitieboekje. Ik heb hier een toon gevonden waarin ik praat alsof anderen het zouden kunnen lezen, maar vooral ikzelf het kan teruglezen later om te weten hoe ik dingen heb ervaren
In dezelfde trant probeerde ik gisteren voor mezelf en met mezelf te reflecteren op wat er toch met me aan de hand was, privé, op mijn werk.
Het voelt wel een beetje als de voorzienigheid, want ik had notabene vlak daarvoor nog een keer getest hoe je een bericht privé publiceert, bij een ander artikel. Dus hoe het fout kon gaan, geen idee.
Anyway.
Dank voor de lieve reacties. Ik maak een heftige tijd door op allerlei vlakken, maar het komt allemaal goed. Het is gelukkig niets dat niet opgelost kan worden met tijd, aandacht en liefde. En (toch) een beetje bloggen.
113/1000
- Poneren kun je (af) leren - 19 juni 2025
- Community management maar dan anders - 18 juni 2025
- Doemlezen is leuker met zijn allen - 16 juni 2025
Ontdek meer van Elja Daae
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Zelf maak ik wel wat notities en mislukte of nog steeds niet geplaatste blogberichten. Ik maak echter alles in kladblok (Notepad++) op m’n laptop. Alleen als ik het goedgenoeg vind, dan kopieer ik het in de WP-editor, plaats er een foto bij en doe dan nog een beetje aan de opmaak. De fout die jij maakte vergt bij mij meer inspanning. Aan de andere kant zit ik er niet mee om ook te bloggen over dingen die niet zo handig zijn. Het is alweer een tijdje geleden dat ik een 10 meter lange slagboom op m’n kop kreeg, omdat ik lopende met m’n smartphone zat te knoeien. Kon er achteraf om lachen en hoop dat de lezers dat ook zo ervaren. Toch is het eenvoudiger onder pseudoniem. Maar ook als ik m’n familienaam gebruik zou ik niet veel anders bloggen. Dan zou ik me wel meer inhouden qua m’n persoonlijke financiën. IRL familie en vrienden vertel ik daar ook weinig tot niets over.
Er zijn duidelijk grenzen en afwegingen in wat je vertelt, ook al blog jij anoniem. Het is interessant waar die grenzen liggen vind ik.
Lieve Elja,
Hier idd ook veel herkenning bij het gisteren onverwachte online bericht!
Ik wilde niet openbaar reageren en heb zelfs nog een mailadres v je gegokt. Helaas onbekend en kwam retour.
Zelf ben ik in de rouw om mijn overleden eega. En heb gemerkt dat je dan in een andere belevingswereld terecht bent gekomen. Dat op alle vlakken in je leven doorwerkt…
Gecondoleerd met je moeder! Je hebt er maar eentje.
Veel liefs, sterkte en kracht van hieruit!
Lieve Mindel, gecondoleerd nog. Een lieve lezer raadde met het boek ‘Troost’ aan, het is gisteren gekomen met de post maar ik moet nog starten. Ik vind het moeilijk om te begrijpen wat nu welke impact heeft op wat. Op mijn werk speelde al van alles voordat mijn moeder overleed, en sinds ik terug ben van rouwverlof is het allemaal groter en lastiger geworden. Het is soms alsof ik niet goed bij mijn eigen gevoel kan. Iets dat een collega, die ook iemand verloor, ook beschreef.
Ik ga er maar van uit dat de tijd alle wonden heelt. Jij? Hoe ervaar jij dat? Ik zal je even een email sturen!
Ik hoop dat je uiteindelijk een vorm vindt waarbij je ze wel gaat publiceren. Succes met het Leven, Elja!
Dankjewel!