Er is iets raars aan de hand op dit blog. Maar wat?
Het zit zo: Ik heb drie concepten klaar staan. Niet-gepubliceerde blogartikelen. En geen van drieën wil ik ze publiceren. Ik heb ze de afgelopen twee dagen geschreven (in totaal heb ik dus 5!! artikelen geschreven in twee dagen. Pfff). En toch heb ik niet op ‘publish’ geklikt.
Maar waarom niet?
De kabouter (Cor’s kabouter) zit op mijn schouder en gilt dat ze niet goed zijn. Ik weet wel dat je dan volgens Cor radicale maatregelen moet nemen en gewoon door moet gaan, maar dat lukt mij niet.
Maar wat zijn het dan voor onderwerpen, vraag je je af?
Nou:
1. Over seksuele intimidatie. Oordeel van de kabouter: te heftig. Te activistisch. Geen goede afbeeldingen om alles luister bij te zetten.
2. Over LinkedIn. Niets bijzonders, gewoon, dingen die me opvallen en die je volgens mij niet zou moeten doen op LinkedIn. Oordeel van de kabouter: te prentieus. Niet de juiste toon.
3. Over tolerantie en iets dat een vriendin is overkomen. Oordeel van de kabouter: te zeurderig geschreven. Niet pakkend genoeg. Geen goede passende afbeeldingen.
Wie dit blog al een tijdje leest, weet dat ik af en toe radicaal al mijn conceptartikelen uit de achterkant van dit blog donder. Ruimt heerlijk op. Ik heb er meestal ook niet veel.
Maar dat ik mezelf twee dagen lang in 3 artikelen loop te vertellen dat het niet goed genoeg is, dat is echt uitzonderlijk.
Streef ik stiekem dan toch naar perfectie??
Ik weet het niet!
Ik ga ze vast nog eens publiceren.
Maar niet vandaag.
- Is bloggen werk? - 10 maart 2023
- Afronden is een gek proces - 31 januari 2023
- Blog het proces - 20 januari 2023
Weet je. Het kan ook gewoon kloppen, wat de kabouter zegt. Maar dan niet zo oordelend, maar in de zin van: het kan misschien net iets mooier. En misschien heb je het nu gewoon te druk om te zien wat er anders aan kan. Ik vermoed dat er niet zo heel veel anders aan hoeft. De blogs verdienen het om er te komen. Ik wil ze lezen, ook zonder verbetering.
Ik worstel JJ met die blog posts. Hoewel ik gisteravond die ene dus gebruikt heb voor een andere. En het als het ware heeft geleid tot een dubbel zo mooie. Zou dat het zijn? Ik weet het niet. Ik wil dat gevoel van ‘het is niet goed genoeg’ niet hebben. Ik wil niet aan een of andere eis voldoen.
Ik denk zelf dat het komt doordat ik nu in NL woon en me realiseer dat de mensen die ik spreek, tegenkom op school en zie bij de AH soms gewoon mij blog lezen. Itt tot toen ik in de VS en Turkiije woonde. Ik denk dat ik dat gewoon heel eng vind, dat de anonimiteit weg is.
Publiceer ze!! Ik wil ze nu lezen!! 😉
Heb gisteren een stukje van een van die posts gebruikt en het concept weggegooid, heerlijk gevoel!
Eigenlijk heb ik vrijwel geen editor in WordPress nodig, concepten gebruik ik ook nimmer. Ik heb een kladblokbestand met de naam weblog.txt op m’n bureaublad staan en klik daarop als ik een stukje wil maken voor m’n weblog. Bovenin staan wat onderwerpen die nog niet aan de beurt zijn gekomen en vlak daaronder tik ik vrij vlot m’n stukjes en plak dat vrijwel meteen in WordPress. Maak het daar nog even in op en klik op Plaatsen. Later komt een volgende bijdrage boven die eerdere in dat kladblok-bestand, dat zo ook dienst doet als er iets mis is gegaan.
Toch heb ik ook wel eens stukjes die het weblog niet halen. Soms wel na wat verschuiven en vooral schrappen. Zo niet dan zakt het de vergetelheid in en komen er nieuwe stukjes boven. Zo’n oud en te zwak of te onduidelijk stukje wil ik nog wel eens reanimeren als er iets aanvullend op m’n pad komt. Zo niet, dan is het beter om gewoon over hetzelfde onderwerp opnieuw te beginnen vanuit een andere invalshoek. Vaak is dat minder werk.
Over vrienden of familie schrijf ik overigens niet. Zal komen omdat ik niets met facebook en eerder hyves, Story en Soaps heb. Mag je van mij dus meteen weggooien. 😉
Hahaha! Ik houd het in gedachten!
Leuk om te lezen hoe jij dat aanpakt, weer heel anders. En met veel vertrouwen, lees ik, dat heeft niet iedereen he? Ik dus ook niet altijd.
Ik ben er inmiddels wel achter wat me dwars zat, dus wie weet publiceer ik ze alsnog!
Knap, Elja hoe jij erin slaagt om over niets iets te schrijven. Ik volg je sinds een week, snap niet helemaal wat je allemaal doet, maar ik vind het op de een of andere manier fantastisch!
Hoi Evert, dankjewel! Wat leuk! Hoe was je hier dan terecht gekomen?
Het is echt een kwestie van oefening baart kunst. En de wil om iedere dag iets te schrijven! Dan kom je al snel op ‘niets’ uit.
Maar eigenlijk heb ik ontdekt dat alles wat wij doen en denken, ook geldt voor andere mensen. Iedereen maakt dingen mee of denkt dingen. Het enige verschil is dat ik ze nu opschrijf en dat dan blijkt dat heel veel mensen over dezelfde dingen denken of over dezelfde dingen iets vinden. Alleen hebben ze het niet besproken in het openbaar 🙂
Hahaha. Ik vind ’t grappig! De ene dag mag je zeuren. De volgende dag is men dat alweer vergeten. Denk ik dan. 🙂
Voor iemand die mij NB tracht te stimuleren dat alles mág heb je een verrekt strenge inner-critic! 😉
Nou Irene. Inderdaad. Zucht. Ik voelde opeens gewoon de druk van mensen die me lezen en die ik misschien wel op straat tegenkom, daar schrok ik een beetje van. Dus hop. Gewoon weer op de oude voet door.