Ik had twee andere onderwerpen op stapel staan vandaag. Ze waren al min of meer af, die posts. Maar het werd deze.
Ik heb een beetje een stomme baaldag. En het (echt) stomme is, daar heb ik geen reden toe. Geen enkele. Nee. Echt geen enkele.
De onzin van een baaldag
Iedereen is gezond. Mijn nieuwe project, Frankwatching Webinars, loopt goed. Hier in Istanbul bloeit overal de blauwe regen, zelfs net buiten mijn slaapkamerraam. Mijn boek loopt goed. Vanavond komt een goede vriend aan voor een weekend Istanbul. Ik mag vanmiddag cup cakes bakken met J voor zijn school, en met hem samen een ‘How to’ schrijven over het bakken van die cup cakes (het onderwijs hier is een tikkeltje anders dan toen ik 7 was, het gaat allemaal om projects en skills en zo). Ik heb gisteren curry gemaakt voor mezelf. En ik heb heerlijke tomaatjes gekocht om een tomatensaus te maken voor de jongens.
Ik ben vandaag naar de markt hier om de hoek geweest en heb hele belangrijke inzichten opgedaan over de mode-industrie en het begrip intellectuele eigendom (waarover een andere keer meer). Ja, dat meen ik, ja. Belangrijke Inzichten. Op de markt in Turkije. Drie keer raden wat ze daar verkopen!
Er is, kortom, niets om over te zeuren. En als je dan dit verhaal leest, zoals ik zojuist deed, denk je helemaal: stel je niet zo aan, Daae! DENK AAN LISANNE (en/of aan Marloes)! Dat denk ik vaker, als ik neig te vervallen in zelfmedelijden om niets. Echt hoor. Als Lisanne vrolijk kan blijven, kan ik het ook, dat lijkt me duidelijk.
When I write, I’m only a slave to myself
Schrijven helpt wel altijd. Ik kwam net deze quote tegen, van een blogger die ik steeds meer bewonder, James Altucher:
Much of the time, even when I had those moments of success, I didn’t know how to turn it into a better life. I felt ugly and then later, I felt stupid when I would let the success dribble away down the sink.
I love writing because every now and then that ugliness turns into honesty. When I write, I’m only a slave to myself. When I do all of those other things you ask about, I’m a slave to everyone else.
Geen zorgen hoor, zo als hij beschrijft voel ik me niet (nooit), ik herken die ugliness ook niet zo. Ik ben optimistischer, denk ik. Of gewoon minder realistisch, dat kan ook. Hij een man van extremen, extreem succes, extreem falen, extreem rijk, extreem arm, maak ik op uit zijn blog.
Maar ik herken wat hij zegt over schrijven. I’m only a slave to myself, als ik schrijf. Daarom is het ook zo ontspannend. Verhelderend. Vooral als je eerlijk kunt zijn over jezelf en tegen die ander (jij dus).
After thought
Joost mag weten of het nou handig is of niet, om zoiets op te schrijven?!
We zullen zien.
Ik ga eens even spijkers met koppen slaan en klusjes afwerken. Da’s altijd de beste manier om je voldaan te voelen, in my book. En een hele grote kop thee, met melk.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Het kan soms zo ongemerkt je dag binnensluipen dat je het niet eens meteen in de gaten hebt. En daarna duurt het ook nog weer eens tijd voordat je kunt schakelen om er iets tegen te doen. Maar je hebt het wel gedaan. Het van je afgeschreven. Dat is ook wat waard.
Joh, iedereen heeft weleens een baaldag. No worries! Ik heb zulke dagen: http://debbiepeteri.nl/niet-storen-aub/ en dagen als deze: http://debbiepeteri.nl/een-manisch-gevoel-van-binnen/ En ik schaam me er niet eens meer voor 😉 Ik weet zeker, dat je morgen geen baaldag meer hebt! Dus laat de baaldag er voor vandaag maar gewoon zijn.
Vind ik de meest ergerlijke vorm van balen…ongedeinieerd, ondefinieerbaar, schijnbaar zonder reden en daarom ook haast zonder bestaansrecht, zo’n gevoel. behalve dat het er is dan. En ja, ook daarover schrijven heeft zin/geeft soms zin ook nog 😉
mooi, als jij mag balen mogen anderen dat ook, en andersom. dus goed dat je er over schrijft.