Een paar jaar geleden, toen ‘Oude opa’ net was overleden, maakte ik een foto. Zijn persoonlijke spullen – zijn portemonee, zijn horloge, dat soort dingen – lagen netjes in een vierkantje op zijn bureau. Ze waren liefdevol gerangschikt en het raakte me. Want het paste zowel bij hem als bij de mensen die hij achter had gelaten.
Ik kon de verleiding niet weerstaan om er een foto van te maken. En die op Instagram te zetten.
Gelukkig wees iemand me er op dat dat niet zo kies was en dat ze zich er niet goed bij voelde. Ergens wist ik dat ook wel, denk ik, maar de drang om iets moois met de wereld te delen was zo groot. Ik heb hem meteen verwijderd. En me afgevraagd waarom ik dat nou gedaan had.
De drang om te delen
We delen foto’s en video’s (en blogs!) via social media om andere te overtuigen van iets, om medeleven te krijgen, om support te vinden, om klanten te vinden, om anderen te helpen.
Maar laten we eerlijk zijn: de drang om te delen is vaak ook gewoon een drang om te scoren.
De drang om likes, hartjes, retweets te halen en zo bevestiging te krijgen van de wereld is nog nooit zo groot geweest. Het is een verslaving. Het is een manier om jezelf er van te overtuigen dat je bestaat, bijna. Dat je er toe doet.
Om gezien te worden door de wereld.
Maar dat je iets niet op Instagram zet, wil niet zeggen dat het geen waarde heeft. Dat het niet op Instagram staat, wil niet zeggen dat het niet is gebeurd. Dat alleen jij een emotie voelt of geniet van een mooi moment, wil niet zeggen dat dat moment er niet toe doet.
Jij bent zelf al genoeg, tenslotte. Je eigen kringetje is voldoende. En sommige dingen zijn niet voldoende van jou om ze te mogen delen met de wereld.
Een denkbeeldige Insta-foto
Ik moest aan dat voorval met Opa’s spullen denken toen ik gisteren op de plechtigheid was van Oude Oma, die vorige week overleed. Er waren heel veel momenten die zo mooi waren dat ik ze bijna voor me zag als foto of video.
Zoals toen we allemaal buiten in de rij bij haar huis stonden en familieleden de kist naar de auto droegen. Of de werkelijk prachtige foto’s van haar jeugd die op het scherm te zien waren tijdens de dienst.
Of de prachtige quote die ze haar kinderen had meegegeven om tijdens de plechtigheid uit te spreken voor de aanwezigen en die op het scherm te zien was naast haar foto.
Of de bloemen. Of de kaarsen met haar foto er op die door de achterkleinkinderen werden aangestoken. De lege stoel in de woonkamer. De tuin, die door opa (fanatiek amateur-tuinontwerper) is aangelegd en waar we misschien wel voor de laatste keer met de hele familie van genoten.
Een denkbeeldige insta-selfie
Nu zag ik er voor mijn doen heel netjes uit. In een Franse jurk die ik normaal gesproken te stijf vindt voor presentaties en workshops. Zo netjes zelfs, dat F. het niet kon laten om een foto te maken (als bewijs dat het wel degelijk mogelijk is, Elja in een nette jurk!).
Het zou een prachtige selfie hebben opgeleverd, zeker weten.
Maar sommige momenten zijn er niet voor de hele wereld. Sommige plaatjes zijn er niet voor de buitenwereld. Op sommige momenten is het niet respectvol om te pronken.
Sommige momenten gaan niet over jou, niet over je kleding, niet over wat de wereld vindt van iets. Ze gaan over een ander of een hele groep anderen of gewoon over een emotie die alleen van jou is. En dat is OK.
De drang om te delen! We zouden hem eens kritischer mogen analyseren bij onszelf …
- Ongeluk - 8 juni 2023
- Yogamatje - 20 mei 2023
- Aiiiiiiiiiii - 11 mei 2023
Gecondoleerd Elja. En wat een raak blogartikel weet je er ook van te maken. Niet omdat je mijn emoties raakt, maar ook de vraag waar ik tegenaan loop, en met mij zoveel anderen: wat deel je wel en wat deel je niet. Waar ligt de grens tussen persoonlijk en privé? Qua bloggen, qua vloggen, qua social media. Mooi. Dankjewel voor de nadenker.
Jij bedankt voor je reactie Petra! <3 Ik vind het zelf ook gewoon heel lastig. Maar sinds oma's crematie denk ik wel: het mag wel iets minder. Ook omdat ik mijn zoontje van 11 en andere jonge mensen in mijn omgeving bezig zie en zie hoe groot de druk is op hen om alsmaar te delen en in the picture te blijven. Ik wil steeds meer laten zien dat het ook anders kan.
Ik word OUD!! :))
Gecondoleerd Elja. Ik kan met hier helemaal in vinden.Genoeg momenten die ik bewust niet deel omdat het persoonlijk is of er anderen betrokken bij zijn. Juist deze dingen zijn vaak de mooiste momenten.
Eens!!
Door jouw ‘niet gedeeld’ beeld kan ik ook weer bij mijn eigen niet gedeelde beelden. Het zegt genoeg dat je ze niet deelt. Dank je Elja.
Het is gek he, dat het bijna lijkt alsof ze echter zijn als je ze wel deelt met anderen. Alsof het dan meer gebeurd is, of zo. Ik begrijp ook beter waarom mensen een dagboek hebben: je kunt gebeurtenissen dan opschrijven als ze nog vers in je geheugen zijn om ze zo beter te bewaren. Gewoon zonder foto’s en zonder de rest van de wereld.
Gecondoleerd met het overlijden van je oma, Elja!
Mooi gezegd: “Je bent zelf al genoeg’. Dat is zo, en toch willen we graag dat we gezien en gehoord worden. Dat een ander ook zegt: ‘Je bent genoeg’. Rare wezens zijn we toch. Goed dat je het hebt geschreven. Ik denk er ook weleens over na, en je zet me nu weer aan het denken. Dank je.
Liefs van mij!
Liefs terug! Ik ben overduidelijk zelf ook in die valkuil aan het trappen. Maar gisteren dacht ik: waar gaat het nu eigenlijk om?? En van wie IS dit moment eigenlijk? En als ik een mooie selfie deel, hoe leg ik dan de link tussen die selfie en de reden dat ik die mooie outfit aan heb?! Het is niet makkelijk, dat is zeker.