(Ik doe gewoon net alsof je er nog bent en niet bij het etentje kon zijn en dat ik je dan even een verslag mail zoals ik ook zou doen als je er nog wel was maar niet was, zeg maar. Als ik in mijn mail duik vind ik misschien nog wel een dergelijke email! En ik zet de foto’s er gewoon bij want als we doen alsof dit echt is, is het echt en de foto’s maken het echt want als jij ze zou kunnen zien zou je een glimlach op je gezicht krijgen omdat ze zo typisch zijn).
We waren dus uit eten van de week in een nieuwe tent om de hoek van ons oude kantoor. Als je er nog was, had je het al gekend, want het hele bedrijf hangt er rond lijkt het! Jouw oude netwerk.
Het was gezellig en vertrouwd en net als altijd. Ruim 16 jaar al he! Wat een tijd! We hadden even een half uurtje nodig maar toen was het ook weer net als altijd. Behalve dan dat jij er niet meer bent. Een soort van lege stoel aan het hoofd van de tafel.
Het zou je plezier doen denk ik, om ons te zien (maar misschien heb je ons wel gezien?). Iedereen wordt ouder en wijzer en een tikje rustiger (zelfs B, N en ik!). Maar toch ook weer niet. B. zat op een gegeven moment te praten over zijn werk, weer een klus op Schiphol, en oude tijden herleefden. Ik verwachtte doorlopend het woordje ‘multifoon’ of ‘cellen’ te horen :)), zo veel leek het op vroeger.
N, D en ik hebben zoals je weet kinderen in precies dezelfde leeftijden. Ze zitten nu allemaal op hockey, haha! Alleen in drie verschillende dorpen in de buurt. Had jij wel mooi gevonden denk ik. Ik moest denken aan die 7 paar kinderklompjes die in onze huizen staan, uit jouw dorp, met de namen van onze kinderen er op. Mijn kinderen weten inmiddels dat die komen van ‘jouw vriend die dood is he mama?’ dus zo blijft de herinnering altijd bij me.
Het is grappig hoe iets zo vertrouwd kan zijn. Is het vanwege die 16 jaar? Is het omdat er zoveel warme energie in is gegaan in het verleden? Is het omdat we met zijn allen (dankzij jou) altijd contact hielden? Was jij de bindende factor? Zal het zo blijven als het is?
Dit was voor mij de eerste keer dat ik weer bij een van de etentjes was, sinds jaren. En omdat de vorige keer met jou erbij was, voelde het zo gek. Het was wel heel gezellig maar aan het einde van de avond kreeg ik enorme hoofdpijn. Ik reed naar huis en opeens moest ik zo huilen in de auto. En toen kwam ik thuis en moest ik weer huilen.
Het is, wat het is. Het was ook eigenlijk los van de begrafenis pas de eerste keer dat ik je zou hebben kunnen zien.
Op de begrafenis zei een van je beste vrienden tegen me dat ik eigenlijk zo’n mazzel had gehad dat jij mijn eerste baas was (“Alleen honden hebben bazen!”, zei jij altijd, maar goed). Want daarmee had jij exponentiële impact op de rest van mijn werkzame leven. En dat is waar: ik dacht altijd en denk altijd aan de dingen die jij zei (bellen, Elja, bellen, niet mailen!) en het voorbeeld dat je gaf. Ik weet dat dat voor anderen ook zo is.
Anyway. Ik wilde je even laten weten dat het met iedereen heel goed gaat, ook de mensen over wie je misschien zorgen had. We zijn ouder en wijzer en ieder vindt zijn weg en het leven gaat zijn gangetje en dat is mooi en bijzonder op zichzelf (ik las dit gisteren en dacht: zo is het precies, je moet waarderen wat je hebt omdat je eigenlijk in een droomscenario leeft) (maar ik zou je nooit die link gemaild hebben want dat soort dingen mailde ik je niet dus zo zie je maar dat je in je hoofd een beeld kunt vormen van mensen als ze er niet meer zijn waar ze zelf niets meer over te zeggen hebben ;)).
Liefs,
Elja
- Ik schrijf nog steeds - 1 december 2023
- Verliefd op je AI - 24 oktober 2023
- Blog je nog? - 2 oktober 2023
Heel mooi. Hou die herinnering levend.
Mooi. Om puur persoonlijke redenen moet ik even slikken. Ik ken hem nit, maar hij zou het mooi gevonden hebben.
Dank Kitty. Hoop een positieve associatie! Het was gek om het de wereld in te sturen maar het voelde alsof het MOEST.