Weerstand. Ik heb het wel eens. OK: regelmatig. En ik ben niet de enige. Iedereen voelt wel eens weerstand. Maar je hebt het niet altijd door. En het onhandige daaraan is dat de weerstand zelf nooit het probleem is: het probleem is het gevoel daaronder. Dus als je niet herkent dat je weerstand voelt en jezelf niet dwingt om te ontdekken waarom, tsja. Dan wordt alles ingewikkeld.
In mijn geval leidt weerstand bij zakelijke dingen bijvoorbeeld tot uitstelgedrag. Ik doe dingen niet omdat ze niet goed voelen. En ik eigenlijk geen zin heb om uit te zoeken wat er mis is.
Maar weerstanddingen zijn net boemerangs: ze komen keihard weer mijn kant op. Boem, in mijn gezicht. Tot ik die weerstand confronteer. Vervelend hoor (<< da’s ook weerstand! Weerstand tegen de weerstand…).
Hij & de weerstand
Het toeval wil dat ik een gezinslid heb dat iedere dag weerstand voelt. Over heel veel dingen. Dat is onderdeel van hem. En ik kan je zeggen dat het nogal een uitdaging is. Vooral voor hem natuurlijk. Maar ook voor de mensen (zoals ik) die proberen hem in het gareel van het leven te krijgen.
Hij voelt weerstand bij alle regels die hij niet zelf verzonnen heeft;
bij alles wat hij moet;
en bij alles dat hij niet mag maar wel wil.
Ja, dat lees je goed:
Bij vrijwel alles dus.
Heel veel dingen voelen gewoon niet goed, voor hem. Soms gewoon niet goed. En soms leveren ze regelrechte paniek op.
Wie veel weerstand voelt heeft veel rust nodig. En zijn rustmoment is als hij gewoon lekker Netflix mag kijken met een boterhammetje Nutella erbij en een glaasje melk.
Het is (denk ik wel eens) zo jammer dat het leven niet alleen uit Netflix-en-Nutella-momenten bestaat. Frictieloos. Zonder weerstand en ongemakkelijkheid.
Maar ja. Zo gaat het niet he?
Er zijn ook naar-school-moet-momenten. En zo-moet-je-een-staartdeling-uitrekenen-momenten. En stoppen-met-netflix-momenten. En aan-tafel-moeten-momenten. En trek-nou-eens-een-schone-broek-aan-momenten.
ZUCHT.
Confronteer je weerstand
Ik het geval van het mannetje waarover ik het hierboven heb, heeft confrontatie een averechts effect. De oplossing bij hem is om het leven zo frictieloos mogelijk te maken binnen de grenzen die we toelaatbaar achteren en binnen de ambitie die we voor hem hebben. Daarbuiten moeten we voor al die andere moet-maar-wil-niet-momenten een tactiek vinden. Ofwel afleiden, ofwel meeveren, of wel alternatieven bieden en met een cirkelbeweging terugkomen op hetgeen moet gebeuren.
Het is vooral een kwestie van geduld. En gezien zijn situatie worden de mensen om hem heen gedwongen om dat geduld te hebben. Zelfs als ze het eigenlijk niet bezitten.
Maar helaas, helaas: jij en ik hebben die mogelijkheid niet met onze weerstand. De mensen met wie we leven en werken gaan er niet van uit dat ze geduld met ons moeten hebben. Dat ze een tactiek moeten toepassen om ons mee te krijgen.
Ze verwachten gewoon te horen wat er aan de hand is. Wij, volwassenen, moeten in staat zijn te benoemen wat ons dwars zit en wat we anders zouden willen doen.
Wij moeten onze weerstand dus keihard confronteren. Weerstand op de weerstand.
Zeg het nou gewoon!
Ik realiseerde me in 1 dag dat er 3 dingen waren die ik maar uitstelde en negeerde en ontweek, de afgelopen maanden. Omdat ik weerstand voelde. En niet de moeite nam om te kijken waar die weerstand vandaan kwam.
De eerste is een project waar ik zelf opdracht toe heb gegeven en zelfs al voor betaald heb maar wat de opdrachtnemer niet heeft afgemaakt. Dat komt niet door hem, maar omdat ik er maar niet op terugkom. En dat komt weer omdat wat we samen gemaakt hebben (volgens mijn eigen specificatie) niet is wat het moet zijn.
Nu ik weet wat het probleem is, kan ik hem bellen en uitleggen wat ik eigenlijk wil. Hop.
Het tweede is ook een project waar ik mee bezig ben. Iemand heeft me iets voorgesteld en al half gemaakt, maar ik vind het niet mooi genoeg of handig genoeg of hoe dan ook voldoet het niet aan wat ik wil. Ik snapte het ook niet helemaal en had geen tijd en zin om met de persoon in kwestie te overleggen waarom dan niet en wat dan niet en hoe dan niet of wel. Stom. En zonde.
Gelukkig is hij een doorzetter en ik ook. We zijn inmiddels uitgebreid in gesprek en allebei blij met de discussie. Nu ik de tijd heb genomen om te ontdekken waar mijn bezwaar ligt en te bespreken wat ik niet begreep, kunnen we vooruit. Hop.
Het derde ligt wat lastiger. Ook hier gaat het over een samenwerking (zien jullie een thema????). Die is – achteraf gezien – niet op de juiste voet begonnen, althans, met de verkeerde verwachtingen over belangrijke details. Ik werk nooit op die manier met mensen samen en ben maar ingestapt vanuit de behoefte om te helpen. Maar kennelijk zijn er dingen die binnen zo’n samenwerking belangrijk voor mij zijn en die ik niet uit heb gesproken (omdat ik het niet echt begreep). Nu ben ik heel obstinaat al sinds de start een voor de ander belangrijk detail aan het negeren. Het voelt niet goed, dat detail, dus ik stak mijn kop in het zand.
De enige mogelijkheid is om het uit te spreken en uit te leggen waar mijn grenzen liggen (het gaat feitelijk over grenzen). Zucht. Moet gebeuren. Kinderachtig om het te negeren. Hop. Nou ja, hop … zo voelt het niet maar ik ga het wel doen.
Later als ik groot ben
Volwassen gedrag heet dat. Weerstand is prima, want het betekent dat er iets niet klopt voor je gevoel. Maar als je er niets mee doet los je ook niets op. Blijkt.
Er zijn gelukkig genoeg Netflix-en-nutella-momenten in het leven. Maar voor de momenten daar tussendoor, waarop je de weerstand voelt, zou het handig zijn om die te erkennen en er iets mee te doen.
Ooit word ik er beter in! Later. Als ik groot ben.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Geef een reactie