Toen ik bij KPN werkte, mocht ik op cursus. Heel vaak. Dit was voordat er 19000 mensen ontslagen werden, uiteraard. Of was het 9000? Hoe dan ook: het was in de goede tijd.
Wij hipo’s, “high potentials”, mochten op cursus Persoonlijke Effectiviteit. Nog altijd denk ik terug aan die opleidingen. Op geweldige plekken. Met vele nieuwe ideeën over mezelf en anderen.
Op een van die cursussen ging het over je zwaktes. Uiteraard. Je Achilleshiel. Die tape in je hoofd die je gedachten, dus je gedrag, dus je relatie met anderen, dicteert.
Mijn achilleshiel is nooit veranderd. Ik voel hem nog regelmatig. Het is de kabouter van Cor. De stem in je hoofd. Dat nare onbestemde gevoel.
Vandaag moest ik weer denken aan mijn collegavrienden van toen. Die me liefdevol duidelijk maakten wat ik zelf niet begreep. Omdat ik hem voelde, Achilles.
We zullen maar zo zeggen: herkenning is de eerste stap… 🙂
- Zoals ik al zei - 2 april 2021
- Wandelen tot je een ons weegt - 28 maart 2021
- Over aanhang, blogangst en schrijven als een camera - 24 maart 2021
Ik noem ‘t altijd (spottend) mijn ‘muze!’
Zonder lijden geen kunst, zeggen ze he? Dusssss. Muze.
Iedereen heeft hem ,die kabouter. Je spreekt met je moordenaar, hoorde ik laatst. Het is niet de interne criticus, die wil je helpen, als je tenminste naar hem wil luisteren. Nee het is de klootzak.
Hij gaat nooit echt weg, denk ik, en dat hoeft ook niet. Als hij te hard roept heb je vrienden nodig die hem overstemmen: dus bij deze: JE BENT GEWELDIG ! Precies zoals je bent, mét kabouter en al, ben je GEWELDIG! xxx
JIJ OOK!!!!!
Goh, hebben we nog een kennis gemeenschappelijk!
Sjonge. Wie had dat gedacht, Aleid?? :))
Ik denk dat heel veel mensen ‘m kennen…. of ze er blij mee zijn is een tweede….
O ja, herkenbaar. Jij noemt het de kabouter van Cor, ik noem het dat kleine mannetje. Vermoedelijk is het dezelfde persoon 🙂
Ik WEET HET WEL ZEKER! 🙂