In het kader van ‘wat je nog niet wist over Elja’: een van mijn favoriete films is The Wiz. Het bekende verhaal The wizard of Oz, maar dan in de versie met Michael Jackson en Diana Ross een all black cast. Een en al genieten.
F. heeft mij en die film aan elkaar voorgesteld, het was al zijn favoriete film. Dus waar dansten wij onze eerste dans als echtgenoten op? Jawel: “Ease On Down The Road”.
Vandaag zaten we hem te kijken met de jongens. De cirkel is rond en hoe leuk dit is, valt met met geen pen te beschrijven. Ook niet met een WordPress post, dus. Maar al kijkende vielen me allerlei boodschappen op, uit de film. Ik dacht: je kunt slechtere dingen kijken met je kinderen!
You’re just a product of some negative thinking
Vogelverschrikker Michael kan niet op zijn benen staan. Zodra hij van zijn stok wordt gehaald, valt hij neer. Hij weet niet anders dan dat hij dom is: dat is hem altijd verteld door de kraaien die naar eigen zeggen zijn vrienden zijn. Terwijl ze zijn tuintje leegvreten stoppen ze zijn strohoofd vol stomme gedachten.
Dorothy, de heldin, en haar hondje Toto redden de vogelverschrikker van de vreselijke kraaien die doen alsof ze vrienden zijn en Michael hun crow’s anthem laten zingen. Mogelijkerwijs het meest bedroevende en tegelijkertijd mooiste liedje dat er bestaat (Michael! Die man…wat kon hij zingen):
“You cant’ win…the world keeps moving, and you’re standin’ far behind… (…) you can’t win, chile, you can’t break even, and you can’t get out of the game…”
You’re just a product of some negative thinking, zegt Dorothy, als Michael vertwijfeld op de grond ligt, er van overtuigd dat hij niet kan lopen.
We hebben allemaal onzekerheden, soms hele erg, soms heel lang hele erge en jeetje wat kunnen die je belemmeren. You can’t win… Soms hebben we ze in ons eigen hoofd gehaald. Maar erger nog is als anderen dat gedaan hebben, net als de slechte kraaien uit de film.
Wat je nodig hebt is een hondje als Toto, maar dan een hondje in je hoofd, dat ze blaffend voor je verjaagt. Of een Dorothy, maar dan een real life versie in je leven die de negative thinking met je oplost en verjaagt.
A brain full of garbage
Het probleem van de vogelverschrikker is dat zijn hoofd vol afval zit. Snippers papier. Af en toe gaat hij van quote naar quote (dan trekt hij een stukje papier uit zijn lijf en leest het voor). De prachtigste sound bites, komen uit die stropop. “Garbage”.
Dat klinkt bekend. Soms zit mijn hoofd ook vol met stukjes informatie.
Ook mijn oudste zoontje komt te pas en te onpas met feitjes over de natuur en science. Omdat het huidige thema op school ‘Health & nutrition‘ is, worden we getrakteerd op interessante wetenswaardigheden over vet, de werking van je hoofd, bloed en wat dies meer zij. Losse sound bites. Maar steeds meer gaat hij de lijnen zien en verbanden leggen en zichzelf vragen stellen.
Soms maken al die stukjes garbage informatie toch een zinvol geheel. Mijn hoofd zit soms ook vol met stukjes informatie van het web. Ik lees dit en dat en zus en zo. Ik slaap er een nachtje over. En opeens kan ik het: in een keer een landingspagina schrijven, een blog post maken of een functionaliteitenlijst intypen.
Ik begrijp de vogelverschrikker wel in zijn wens om een ‘brain’ te hebben – in de zin van, eentje die gevuld is met waarachtige kennis. Maar aan de andere kant geloof ik dat wat jij en ik hebben, voldoet. Stiekem is die vogelverschrikker natuurlijk heel slim, he. Dat is de clou.
The color is: gold
Vanuit zijn toren roept The Wiz, de alleswetende patriarchische en onzichtbare leider, af en toe de mode van de dag. Soms de mode van het uur. Van de 10 minuten.
Zodra hij (die nog nooit door iemand gezien is!) door zijn luidsprekers de nieuwe mode verkondigt (“I’ve thought about it and the new color is: green!“) volgt de massa zijn aanwijzingen en stapt over op de volgende mode. Alles is opeens groen. Of goudkleurig.
Laten we elkaar in de ogen kijken en toegeven: dat doen wij ook. We moeten en zullen de laatste mode kopen. Kleren. Huisinrichting. Sterker nog, we geloven dat we het nodig hebben om gelukkig te zijn. Om er bij te horen.
No offense, mensen, maar als ik alleen bij een groep kan horen als ik de mode volg, mode die bepaald wordt door mensen die ik niet kan zien, dan hoeft het voor mij niet. LM: Laat Maar.
De onzichtbare Wiz
En als we het er toch over hebben: wie bepaalt die mode eigenlijk? Wie draait er aan de knoppen en roept door die luidspreker dat het rood, groen of goud moet zijn? Zou het zo zijn dat er vaak, net als in The Wiz, achter een groots en bombastisch voorkomen een heel klein, ielig, bang mannetje verscholen gaat?
Het zal toch niet? We zullen ons consumptiegedrag toch niet met zijn allen laten leiden door een paar onzichtbare mensen? Die op basis van joost-mag-weten-wat bepalen wat wij gaan kopen? En dat we het dan allemaal DOEN? Geloven dat wij die kleren, die shampoo, die auto, zo’n huis, die bank en zo’n telefoon nodig hebben?
Helaas tuin ik er zelf continu in.
Maar ik denk er wel over na, die onzichtbare leiders waarvan niemand zelfs maar vraagt wie het zijn en hen ter verantwoording roept. Interessant concept.
Ease on down the road
Tussen al dat cynisme, de twijfel en de angst voel ik me toch altijd optimistisch. Ik las gisteren dat je kinderen kunt aanleren om optimistischer te zijn. Dat optimistische mensen gelukkiger zijn en succesvoller, etc.
Ik weet niet wie mij zo gemaakt heeft, maar ik realiseer me dat het gelukkiger maakt als je vertrouwen hebt dat de dingen goed komen.
“Don’t you carry nothing, that might be a load, come on, ease on down, ease on down that road!”.
Het zou mijn levensmotto kunnen zijn…
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Die 3 wijntjes zijn wel goed gevallen 😉
Na 4 pogingen om je laaste blog *Niet-bloggen* te bezoeken en telkens
Not found, error 404 te krijgen reageer ik nu maar hier whahahaha
Ik ken alleen de ‘oerversie’, die waarin plots van zwart/wit naar kleur overgeschakeld werd. Dat staat me nog altijd bij hoe ik daar van onder de indruk was.
thnkx, deze versie heb ik nog niet gezien, ga ik morgenochtend kijken, voor we Z20 gaan verhuizen – definitief op kamers – heerlijk ook 😉