Artikelen over ondernemen

Ik lees een boek: The Startup Playbook. Het was voor 3 dollar in de aanbieding bij Amazon. Ik heb eindelijk een Kindle ereader gekocht (hier mijn review) dus ik ben op zoek naar goede deals voor meer vakantieleesvoer. Dit boek, met interviews met succesvolle founders, leek me interessant.

Ik ben nog niet ver. Maar in de introductie geeft de auteur een paar van zijn belangrijkste conclusies. 

1. Know thyself: “Nearly all of the founders know how to play to their own strengts.” 
2. Ruthlessly focus on your biggest ideas: “Entrepreneurs love options. While you might think keeping your options open creates added opportunity and paths to fortune, it actually does the reverse. Having too many options serves to dilute the attention, resources, focus and discipline it takes to learn how to propser in a market. 
3. Quit weaknesses, focus only on strengths
4. “How confidently do you value your focus, your most passionate efforts (not simply your passion), your time? If you value them highly, quit every activity that steals time without contributing to the important goals that grow and enrich your life.”

Hoe je je tijd besteedt, heeft te maken met de waarde die je jezelf toekent?! Zo had ik het nog nooit bekeken.

Ik wist al wel dat ondernemen te maken heeft met tijd. Want als je het hebt over focus, heb je het over tijd.

En als je het hebt over jezelf kennen als ondernemer, is de vraag hoe je je tijd besteedt een van de belangrijkste dingen om eerlijk over te zijn.

En als je gaat ondernemen, is tijd een belangrijke factor omdat overnight succes gewoon niet bestaat. Bouwen kost tijd.

Tijd is een dingetje. 

Er zijn dingen die je graag doet omdat ze niet moeten. Dingen die je niet voor anderen doet, maar voor jezelf. TV kijken. Zelf brood bakken. Lezen. Sporten.

(bloggen??)

Maar wie een bedrijf wil bouwen, of een blog wil doen groeien, of een vereniging wil oprichten, of een nieuwe baan wil vinden, moet slimme keuzes maken als het gaat om tijd.

Ik ben voorzichtiger geworden met mijn tijd sinds ik startte met mijn nieuwe bedrijf. Niet voorzichtig genoeg, denk ik. Maar voorzichtiger dan vroeger.  Leidt niet automatisch tot succes. Maar het omgekeerde klopt wel: je moet goed met je tijd omgaan, als je iets wilt bereiken – wat dat dan ook is.

Gelukkig is het nu vakantie-tijd. :) Dus ik doe bewust heel weinig met mijn tijd. Moet ook kunnen.

Enne, dank dat jij de tijd nam tot hier te lezen. Ik waardeer je TIJD…

Als dit artikel je bekend voor komt, ben je waarschijnlijk een van de bijna 5oo abonnees van mijn wekelijkse nieuwsbrief. Zo niet – en als het is bevallen – nodig ik je van harte uit om je in te schrijven. Meestal gaat het over marketing en ondernemerschap, maar ik wil nog wel eens afwijken. 

Het is een thema op dit blog: doe het gewoon. Maar het blijft relevant.

Iemand die ik ken droomt al jaren van een eigen bedrijf. Maar komt er niet toe. Iets in de horeca misschien?

Nu er een pandje leeg is komen te staan in de buurt van haar huis, wordt de droom steeds groter. Of althans, steeds aanweziger.

Het is niet makkelijk natuurlijk. Horeca. Net zo min als retail. Je moet veel investeren en het kan zijn dat je maar weinig omzet. Je moet goed weten waar je aan begint.

Maar het belangrijkste is juist dat: B E G I N T.

Je denkt misschien van niet – zij denkt misschien van niet – maar er is zoveel waar je mee kunt beginnen. Meteen. Vanavond al. NU.

Ga in ieder geval een business case maken, gewoon in excel. Maak een lijstje. Wat komt er bij kijken om zo’n droom te verwezenlijken?

(ik ben dol op excel, want je kunt heel makkelijk aanpassen hoeveel klanten je denkt te krijgen of hoeveel producten je denkt om te zetten en je ziet in 1 oogopslag wat er dan gebeurt met je totaalresultaat)

Wat kost het pand? Staat het op Funda in Business? Wat is de huur? Moet je het kopen? Hoe ziet het er uit?

(er zijn ook sites waar je hele bedrijven te koop kunt vinden, niet alleen de panden, check de wegwijzer van de KvK. En droom een beetje!)

Hoeveel kost personeel? Hoeveel personeel heb je nodig? Wat zijn de vaste lasten? Wat als je tijdelijk personeel inhuurt of part-timers of studenten? Kun je het werk ook af met tijdelijke krachten?

Welke diploma’s heb je nodig? Kun je die halen? Hoe moeilijk is dat en wat kost het?

En hoeveel kun je omzetten? Wat ga je aanbieden? Wat is de kostprijs en waarvoor verkoop je het?

Wat wil je verdienen? Hoeveel moet je omzetten om uit de kosten te komen? Hoeveel moet je omzetten om echt geld over te houden om van te leven?

Als je inloop van klanten niet voldoende is, wat kun je dan nog meer doen? Events? Partijen? Lokale groepen hosten voor hun vergaderingen? Catering?

Waar liggen je kansen?

Wie ken je die je zou kunnen helpen? Ken je mensen die ook zoiets doen of gedaan hebben? Weet je waar het vaak mis gaat? Wat moet je weten van de mensen die ervaring hebben?

Is er een branchevereniging waar je lid van kunt worden? Is er een tijdschrift? Een boek? Een blog? Waar kun je nog meer informatie halen?

Niemand begint morgen een bedrijf. Iedereen moet er over nadenken. Net als met alle grote plannen. Wereldreizen, nieuwe banen, nieuwe huizen – veel grote plannen vragen voorbereiding.

Maar dat is niet erg.

Je kunt er vandaag mee beginnen. :)

Ik was vanavond even helpen in de klas. Schoonmaken. In het Montessorionderwijs gebruiken ze allemaal van die lesmaterialen die bestaan uit kleine dingetjes, blokjes, kaartjes, diertjes en dingetjes. En die staan allemaal in kastjes. En alles moet schoon worden gemaakt, zo voor de vakantie.

Ik ben niet zo’n goede schoonmaker. Dat wil zeggen, als ik het echt wil doe ik het ook echt goed. Maar in de afweging van ‘hoe belangrijk is het resultaat’ en ‘hoeveel investering levert hoeveel op’ maak ik andere afwegingen dan andere mensen.

Kennelijk.

Ik had in drie kwartier 4 kasten af. Maar de andere moeders (nergens een vader te bekennen) waren nog met kast 1 bezig. Dat kwam omdat zij alle puzzelstukjes en blokjes en dingetjes individueel schoonmaakten (ontdekte ik later). Terwijl ik alles er uit haalde, kastjes afsopte, bakjes aan de buitenkant afsopte of aan de binnenkant, maar dat was het.

Ik zag geen reden om alle kaartjes en blokjes en dingetjes er uit te gaan halen. Er zijn duizenden stukjes in die klas. En van mij hoeven die niet allemaal schoon te worden gemaakt.

Grote stappen, snel thuis, zou je kunnen zeggen.

Te ongeduldig, zou je kunnen zeggen.

Maar ik denk dat het niets met ongeduld te maken heeft. Maar met een kosten-baten-afweging.

(of misschien is dat altijd zo bij ongeduldige mensen: hun afweging van kosten-baten ligt anders?)

In theorie kun je een resultaat van 100% halen. Maar de tijd die dat kost, is te kostbaar.

Er zijn activiteiten die, naarmate je meer tijd investeert, steeds meer opleveren. Wat dan ook: plezier, geld, voldoening, goede banden met andere mensen. De grafiek toont een omgekeerde halve cirkel die steeds steiler omhoog gaat lopen.

Er zijn ook activiteiten waarvan het resultaat weliswaar toeneemt als je meer tijd investeert, maar waarbij de efficiëntie (of het nut) van de investering na een bepaald punt gaat afnemen t.o.v. de benodigde investering. De beroemde Bell curve.

Alles is een afweging van tijd en resultaat. Soms moet je gewoon 100% resultaat halen. Maar soms is 100% resultaat zonde van je tijd.

Want je kunt alles kopen, behalve tijd.

Ik heb in 5 kwartier liever 4 kasten van stof ontdaan* en van plakkerige handjes en overal een doekje overheen gehaald. Dan in 5 kwartier bij 1 kast alles uit de kleine bakjes te hebben gehaald en individueel te hebben schoongemaakt.

Niet alleen is in mijn hoofd het schoonmaken van alle individuele stukjes niet zo heel belangrijk. Maar ook is in mijn hoofd mijn tijd te kostbaar om uren met zoiets bezig te zijn. De kosten-baten-analyse pakt onvoordelig uit.

Ik begrijp wel dat mensen dat stom vinden, hoor. Die denken aan al die snotneuzen en plakhandjes die allemaal aan al die kaartes, blokjes en diertjes hebben gezeten. En willen alles graag wat schoner hebben. Of het gewoon een heerlijk ontspannend klusje vinden.

Maar tijd is mijn (en jouw!) schaarste resource. Je hebt er maar 24 uur per dag van. En niemand weet hoeveel dagen we zullen hebben.

Dus ik denk steeds beter na over hoe ik mijn tijd investeer.

Soms is tijd natuurlijk letterlijk ook geld.

Zo was ik van plan mee te gaan op de wandelvakantie voor ondernemers, ‘Overstijg jezelf‘. Het leek me geweldig – wandelen in de bergen en werken aan je ondernemersplan. Maar net toen ik ‘ja’ ging zeggen kwamen er twee in company trainingen tussendoor. En die geef ik toch maar voorrang.

Alles is een afweging van tijd en aandacht.

Dus volgende keer ga ik lekker mee wandelen in de bergen.

Maar de kans dat ik ooit 300 plastic kaartjes met de hand ga poetsen, die is niet zo groot.

Volgende keer geef ik me maar gewoon weer op voor het koekjes bakken en sla ik de schoonmaakavond maar even over :)

* Ik bleek uiteraard stukjes gemist te hebben. Grote stappen en te snel thuis.

Vandaag blog ik als een lui mens.

Ik had gisteren een discussie over ‘lui’, trouwens. En we realiseerden ons na enige discussie met een van de juffen van een van onze zoontjes  – ahum – dat er zoiets is als lui. Maar ook zoiets als desinteresse. Of een gebrek aan uitdaging.

In mijn geval is het meer ‘te druk’ dan te lui, hoop ik.

Maar goed.

In het kader van *lui* bloggen verwijs ik graag naar dit radiofragment (een interview met mij door Anna-Maria).

Het volgt op het stuk van gisteren. Dat gaat over dit artikel dat ik van de week schreef.

En dan ga ik nu weer verder met mijn werk en mijn belachelijk lange actielijst.

PS ik VOEG NIET EENS EEN MOOI PLAATJE TOE VANDAAG! ZO LUI BEN IK!! SORRY!!

Ik luisterde voor de verandering een aflevering van de podcast How I Built This (hier vind je mijn favorieten tot nu toe van de hele reeks). Het was een interview met de oprichter van kledingmerk Patagonia. Het is in Nederland geloof ik niet zo bekend, maar in Amerika kwam ik het overal tegen.

Dat Patagonia een bijzonder bedrijf was, wist ik al langer. O.a. omdat ik hun blog volg, dat helemaal niet over kleding gaat. Gek genoeg. Briljant genoeg. Zie The Cleanest Line (over natuurbehoud en buitensport).

En omdat ik ooit dit artikel las over de manier waarop Patagonia omgaat met kinderopvang.

Maar in de podcast hoorde ik nog meer bijzondere dingen. Waaronder de vraag: als je er van uit gaat dat je bedrijf 100 jaar zal bestaan, wat doe je dan anders?

Een heleboel, kennelijk. Het gaat niet langer om 20% groei per jaar. Het gaat er om dat het goed gebeurt, die groei. Dat je het aankan. Dat je de kwaliteit van je producten hoog kunt houden. Dat je je mensen tevreden kunt houden zodat ze blijven (schijnt in de VS niet zo makkelijk te zijn, mensen aan je binden).

Patagonia heeft het grootste kledingreparatiecentrum van de VS. Omdat ze willen dat hun klanten hun producten kunnen hergebruiken en recyclen.

Anyway. Interessante aflevering. Luisteren maar:

Foto: deathtothestockphoto.com

Ik ben verslaafd aan de podcast ‘How I built this’. En, sinds vandaag, aan het programma ‘The Profit’, op RTLZ.

Ze hebben gemeen dat je meekijkt in de groei van bedrijven die klein zijn begonnen. Aan de keukentafel, in de garage, met een idee. Niet iedere ondernemer heeft een Sillicon Valley-achtig Groot Idee, dat is wel duidelijk. Niet iedereen die ondernemer is, was het toen hij of zij begon.

En alsof je de analist bent van de bedrijven uit de podcast of de TV-serie, kun je leren van hun fouten en hun slimme stappen.

Waar liepen ze tegen aan? Hoe zijn ze begonnen? Hoe kwamen ze aan klanten? Wat was hun business model?

Maar het interessantste vind ik altijd: wanneer ging het lopen en waarom?

Eigenlijk is het een vraag die ik aan iedereen zou willen stellen. Aan alle ondernemers die ik ken die het gelukt is om van hun onderneming te leven. Aan alle zzp-ers die ik ken, die genoeg verdienen om zichzelf en hun gezin te onderhouden. Het is een fascinerende materie waar we allemaal van kunnen leren.

Hoe doen ze het toch?

Als je het niet erg vindt om naar Engelse verhalen te luisteren en tijd hebt in de bus, de auto of de trein, hieronder mijn favoriete afleveringen van How I built this. Je kunt ze gewoon direct luisteren door op ‘play’ te klikken, of opzoeken in de podcast app op je mobiele telefoon en downloaden om te luisteren wanneer je wilt.

De oprichters van Instagram

Het mooiste hieraan vond ik hoe ze van het een naar het ander kwamen, inclusief de realisatie dat je met ‘filters’ kunt werken om mensen het gevoel te geven dat zij ook mooie foto’s kunnen maken.

Het nadeel van Sillicon Valley-oprichters is dat hun verhalen vaak zo glad zijn (de reden dat ik de man van Airbnb niet in dit lijstje heb gezet). Maar deze mannen klinken echt authentiek.

De oprichter van mediabedrijf Vice

Bijzonder: een man die een drugsverslaving wist te overwinnen en geloofde in een publiek voor zijn eigen niche.

De oprichter van Zappos

Dit is een indrukwekkend verhaal. Vooral omdat de wereldberoemde oprichter zo anders klinkt dan je zou verwachten. Inspirerend.

De mensen achter tassenmerk Kate Spade

Wat ik bijzonder vond, was het doorzettingsvermogen. En het besef dat het fijn was al een van de partner bleef werken, zodat hij de rest gaande kon houden. Dat vraagt veel geloof in wat je doet! Knap.

Crate & Barrel

Deze aflevering was bijzonder voor me omdat een goede vriendin heel lang voor dit bedrijf werkte. En gek was op de oprichter. Grappig om te horen hoe ook deze mensen gewoon begonnen met een merk omdat ze een gat in de markt zagen dat niemand vulde.

Kaarsenbedrijf

Het enthousiasme van mensen die blij zijn met de kansen die ze krijgen – dat is het indrukwekkende hieraan. Ook zo leuk aan dit verhaal is hoe deze mensen zelf aan de slag gingen met het maken van kaarsen, om te ontdekken wat ze wilden. Echt hun eigen productontwikkeling vanuit de keuken.

Sieradenmerk Kendra Scott

Ik weet het niet zeker, maar volgens mij was dit de dame die bleef volhouden en volhouden en volhouden tot ze in de juist wholesale-showrooms kwam met haar producten en tot ze voet aan de grond kreeg bij Amerika’s grootste retailers. Die sales drive bewonder ik enorm en vond ik erg inspirerend.

De man die geloofde in de Power Rangers

Het mooiste aan dit interview is als de interviewer tegen deze, van oorsprong Israelische, man zegt: je bent een hustler! en hij het eerst ontkent. Terwijl hij overduidelijk de hustler aller hustlers is.

1-800-GOT-JUNK – het grofvuil imperium

Ik heb dit bedrijf wel eens gebruikt. Superblij met hun diensten. En geweldig om te horen hoe zoiets begon met een pick-up truck – en hoe het groeide.

New Yorks real estate koningin

In de VS kun je niet om de naam Corcoran heen. Maar ik had geen idee dat er een vrouw achter dat merk zat. En wat een ongelofelijke slimme verkoopster en business vrouw ze is.

Five Guys (snackbars)

Dit is een merk dat ik ken uit de VS – ik weet nog precies de eerste keer dat ik in deze hamburgertent was. Dit interview is anders dan de andere omdat de oprichter zo anders is. En omdat het bedrijf volledig gerund wordt voor en door familie.

Patagonia (kleding)

De gemeenschappelijke deler?

Als je al die verhalen hebt geluisterd (ik heb er nog een paar te gaan! ik vul de lijst hierboven aan met nieuwe favorieten als ik ze allemaal geluisterd heb) zie je dat er wel wat kenmerken zijn, bij al die succesvolle ondernemers:

• doorzettingsvermogen – niet lukt zo maar of zonder slag en stoon;
• passie voor hun producten of in ieder geval voor hun zelfstandigheid;
• een product dat een probleem van klanten oplost of een gat in de markt vult;
• sales skills – alles draait om verkoop. Zonder verkoop geen business;
• een moment dat de doorbraak vormde.

Inspirerende materie. Ik heb er ook veel van geleerd, moet ik toegeven. Wat, dat deel ik nog een keertje.

Benieuwd naar jouw favorieten (vergeet niet dat er zo’n 42 afleveringen live staan! wie weet welke jouw voorkeur heeft …)!

Ken je dat? Je hebt een plan, maar je komt er maar niet aan toe het uit te voeren. Je wilt het wel maar je doet het niet. En je hebt daar heel veel goede redenen voor. Toch?

On-ge-twijfeld.

Plannen! Heel veel mensen hebben plannen. Ik wel althans. En volgens mij heel veel mensen om mij heen ook. En lezers van dit blog. En niet-lezers van dit blog. Mensen van 10, 20, 30, 40, 50, 60, 70 – wanneer houdt dromen op? Wanneer stop je met plannen maken?

Dus. Plannen. Projecten. Ideeën.

Voor nieuwe: banen, vlogs, ondernemingen, zelfstandige loopbanen, visverenigingen, sportclubs, schoolbesturen, politieke partijen, boeken, bedrijven, webplatformen, communities.

Mooie plannen. Realistische plannen. Belangrijke plannen. Grote plannen.

We lopen er mee rond. Maar we doen er soms gewoon niets aan, he. Het blijft met name bij denken. Denken dat we het echt willen.

We beginnen wel: we starten wat dingetjes. We bedenken namen en claimen domeinen.

We schrijven wat e-mails, we bewaren wat interessante foldertjes, we vullen wat formulieren in.

We maken wat teksten, we spreken wat mensen, we bedenken een plannetje.

We denken dat we het willen en we zeggen dat we het willen. Maar we DOEN het niet. Of onvoldoende.

Als je zegt dat je iets wilt, maar je doet het niet – wil je het dan wel echt? Echt echt? Zeggen dat je iets wilt en echt iets willen, zijn inderdaad niet hetzelfde.

Klik op de link hierboven en lees dat artikel. Neem je Grote Plan in je hoofd waar je ‘maar niet aan toekomt’.

En vraag je af:

wil ik het echt?

Zeggen dat je het wilt is niet hetzelfde als het echt willen…Elja.

*  De foto bovenaan dit stuk nam ik in Boedapest. Ik denk dat het tijdens de Red Bull Air Race was, jaren geleden, toen ik daar woonde en onze bovenburen die een penthouse hadden een bbq organiseerden om de stunts van dichtbij (!) te kunnen bekijken. Those were the days … :)

Soms ben ik verbaasd over hoe makkelijk het is om inspiratie te vinden. Het ligt gewoon op straat, voor ondernemers en ondernemenden. Of, in dit geval, in de auto.

Mensen die vooruit denken

Ik luisterde naar NPO1 vanochtend. Ze zonden live uit vanuit bedrijven in Zeeland om te praten over het probleem van de krapte op de Zeeuwse arbeidsmarkt. Mijn ritje duurde maar 7 minuten maar ik vond inspiratie voor veel langer dan 7 minuten.

De reporter vertelde dat hij in een fabriek was waar ze industriële schuurmachines voor de staalindustrie maken. De directeur stond er naast. Meneer Hartendorp.

De directeur had zich jaren geleden, rond 2.000, gerealiseerd dat hij een personeelsprobleem zou hebben als de crisis voorbij was. Dus ondernam hij actie. Want technisch personeel, dat vind je niet zo maar.

Hij heeft vandaag de dag samenwerkingsverbanden met de MBO’s en HBO’s in de omgeving. Hij heeft leer-werkplekken. Hij heeft afstudeerders en stagiairs rondlopen. Zo heeft hij altijd toegang tot talent, op alle opleidingsniveaus. En kan hij niet alleen compenseren voor het natuurlijk verloop in zijn organisatie maar ook blijven groeien.

Inspirerend vond ik. Hoe komt het toch dat sommige mensen zo ver vooruit kunnen kijken? En al actie nemen? Het vraagt het nodige zelfvertrouwen. Maar ook: wat zou ik zelf kunnen doen om nu al in te spelen op de toekomst? Welke risico’s durf ik te nemen?

Het mannetje in de radio

Wat minder inspirerend was, was dat de verslaggever van de radio de naam van het bedrijf niet noemde.

De eerste minuut bleef ik maar wachten tot hij zou zeggen waar hij was.

Zo’n bedrijf nodigt je uit, je mag er uitzenden, ze helpen je met het delen van informatie. En jij vergeet hun naam te noemen.

Ongelofelijk.

Al snel realiseerde ik me dat het wel een bewuste keuze moest zijn. Misschien omdat het anders als reclame wordt gezien? Misschien krijgt de NPO boetes als ze namen noemen? Misschien is het beleid, om zich te blijven onderscheiden van BNR (waar het juist gaat om het laten noemen van je bedrijfsnaam en je kunt betalen om geïnterviewd te worden)? Misschien is het een poging om objectiever te lijken?

Ik zou er van balen, als ik de ondernemer in kwestie was.

Ik heb het daarom maar even voor jullie opgezocht: Timesavers, heet het. You’re welcome, NPO.

Jaja mensen.

Het ging op zich goed met mijn ebooks vandaag. Behalve dat meerdere mensen meldden dat de opmaak niet goed was, van die tweede.

Dus ging ik weer eens op zoek naar een goede PDF-converter waarmee je goed kan editen. Ook als je een photoshopdummie bent.

En die was heel DUUR.

(Pffff. Arme kleine zelfstandigen. Je moet alles kunnen en alles doen en het moet ook nog eens snel. En soms is dat duur. Maar dat is een lelijk ebook ook, op een bepaalde manier.)

En toen kocht ik voor heel veel geld een softwarepakket dat alleen voor windows werkt en niet voor de MAC. Dus het werkte niet. En toen moest ik eerst weer chatten met een medewerker van Adobe software ergens ter wereld. En hopen dat het goed komt. En dat ik niet voor niets betaald heb.

En dat het andere abonnement niet 3 keer zo duur is.

En dat ik dan inderdaad mooie PDF’s kan maken, want dat moet nog maar blijken.

Maar uiteindelijk komt het allemaal goed.

Denk ik.

Al jaren ben ik bezig met de vraag of het nou goed is om te doen wat ik doe: door te geven zonder iets terug te verwachten. Ik blog al jaren, ik heb 6 jaar twitterchat #blogpraat, ik blijf maar die wekelijkse nieuwsbrief versturen. Maar het zit ook in andere dingen.

Give

Ik ben oprecht bereid om mee te denken met vrienden, kennissen en onbekenden (soms ongevraagd :)). Ik mail en bel vrijwel wekelijks met studenten die onderzoek doen over social media en bloggen. Ik beveel collega-sprekers aan als ik denk dat die de opdracht beter kunnen volbrengen dan ik.

Ik geef mensen credit. Ik bedank mensen. Ik link naar mensen (een link vanaf dit blog heeft letterlijk waarde, omdat Google deze site ziet als invloedrijk). Ik noem mensen in mijn nieuwsbrief.

Ik koppel mensen. Ik probeer ze te geven wat ze van me vragen, als ik dat kan. Ik deel mijn kennis en ik adviseer.

Ik ben, kortom, iemand die plezier haalt uit het delen van informatie, kennis en mijn netwerk. En hoewel ik keer op keer uitleg dat ik niets terugverwacht – niet van jou als lezer, niet van de abonnees van mijn nieuwsbrief, van niemand – is dat voor veel mensen moeilijk te geloven. En toch is het waar.

Ego

Geven, of liever gezegd, delen, is wat ik doe.

Ik ben daar niet alleen in. Mijn wereld zit vol met delers. Die bereid zijn om te reageren, mee te doen, zich te committeren, te helpen. Zelf veel online zetten, zodat anderen er iets aan hebben. Ik kom ze overal tegen.

Er zijn heel veel gevers, in de online wereld.

Maar ook ik heb een ego. En af en toe bekruipt me het gevoel dat iemand me iets vraagt te doen in zijn of haar belang, zonder aan mijn belang te denken. Dat de balans doorslaat.

Het is maar een gevoel. Ergens denk ik: er klopt iets niet.

Als dat gebeurt, voel ik me schuldig. Waarom geef ik niet gewoon?

Als ik het dan analyseer, kom ik er meestal achter dat het verzoek komt van mensen die op geen enkele manier interesse hebben getoond, niets hebben laten horen, niet bezig zijn met mij of anderen.

En nu lees ik dat dat erbij hoort.

Gevers en nemers

Dat weet ik dankzij een tip van Heleen. Zij wees me op het boek ‘Give and Take’ van Adam Grant, naar aanleiding van mijn artikel van gisteren: Jij bent niet het product.

@Elja1op1 Net vrijdag in m’n PS gedeeld, boek van Adam Grant ‘Geven en nemen’https://t.co/npqZ21NkJX pic.twitter.com/XsMfX4nyiq

— Heleen (@heleenmoes) May 23, 2017

Ik ben nog maar net begonnen in het boek. Maar ik vind het nu al interessant.

Het boek legt uit dat uit wetenschappelijk is bewezen dat gevers zowel onderaan de ladder als bovenaan de ladder eindigen. En het belooft uit te leggen hoe dat komt.

Ik ben benieuwd.

Give or take?

Het komt niet vaak voor dat ik mezelf afvraag of ik iets wel moet doen. Of ik wel wil geven wat die ander vraagt. Maar toevallig gebeurde het twee keer, de afgelopen week. Dat mensen iets van me wilden dat me weinig moeite zou kosten en hen veel waarde op zou leveren. Mijn instinct is dan: doen. Maar in beide gevallen twijfelde ik.

En in beide gevallen deed ik het niet. Ik wist niet precies waarom. Ik moest het goedpraten, voor mezelf.

Het boek van Grant maakt veel duidelijk, denk ik. Over wanneer je wel geeft en wanneer niet. Over grenzen, dus.

Benieuwd.

Wordt vervolgd…

PS Dit is het boek in het Nederlands.